Chronik Thailands

กาลานุกรมสยามประเทศไทย

von

Alois Payer

Chronik 1976 / B. E. 2519

Zitierweise / cite as:

Payer, Alois <1944 - >: Chronik Thailands = กาลานุกรมสยามประเทศไทย. -- Chronik 1976 / B. E. 2519. -- Fassung vom 2017-03-18. -- URL: http://www.payer.de/thailandchronik/chronik1976.htm

Erstmals publiziert: 2012-10-04

Überarbeitungen: 2017-03-18 [Ergänzungen] ; 2016-12-19 [Ergänzungen] ; 2016-11-22 [Ergänzungen] ;  2016-11-09 [Ergänzungen] ; 2016-09-13 [Ergänzungen] ; 2016-06-09 [Ergänzungen] ; 2016-05-24 [Ergänzungen] ; 2016-05-11 [Ergänzungen] ; 2016-02-09 [Ergänzungen] ; 2015-12-06 [Ergänzungen] ; 2015-11-23 [Ergänzungen] ; 2015-08-25 [Ergänzungen] ; 2015-07-06 [Ergänzungen] ; 2015-06-07 [Ergänzungen] ; 2015-05-31 [Ergänzungen] ; 2015-04-26 [Ergänzungen] ; 2015-04-06 [Ergänzungen] ; 2015-03-16 [Ergänzungen] ; 2015-02-26 [Ergänzungen] ; 2015-01-17 [Ergänzungen] ; 2014-11-25 [Ergänzungen] ; 2014-11-01 [Ergänzungen] ; 2014-10-22 [Ergänzungen] ; 2014-10-09 [Ergänzungen] ; 2014-09-24 [Ergänzungen] ; 2014-09-16 [Ergänzungen] ; 2014-08-27 [Ergänzungen] ; 2014-08-20 [Ergänzungen] ; 2014-04-12 [Ergänzungen] ; 2014-03-05 [Ergänzungen] ; 2014-02-27 [Ergänzungen] ; 2013-11-09 [Ergänzungen] ; 2013-10-27 [Ergänzungen] ; 2013-09-26 [Ergänzungen] ; 2013-06-12 [Ergänzungen] ; 2013-05-21 [Ergänzungen] ; 2013-05-01 [Ergänzungen] ; 2013-04-12 [Ergänzungen] ; 2013-01-25 [Ergänzungen] ; 2013-01-13 [Ergänzungen] ; 2012-10-05 [Ergänzungen]

©opyright: Dieser Text steht der Allgemeinheit zur Verfügung. Eine Verwertung in Publikationen, die über übliche Zitate hinausgeht, bedarf der ausdrücklichen Genehmigung des Herausgebers.

Dieser Text ist Teil der Abteilung Thailand von Tüpfli's Global Village Library

ช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวปิดไม่มิด

Vorsicht bei den Statistikdiagrammen! Bei thailändischen Statistiken muss man mit allen Fehlerquellen rechnen, die in folgendem Werk beschrieben sind: Morgenstern, Oskar <1902 - 1977>: On the accuracy of economic observations. -- 2. ed. -- Princeton : Princeton Univ. Press, 1963. -- 322 S. ; 20 cm. Die Statistikdiagramme geben also meistens eher qualitative als korrekte quantitative Beziehungen wieder.

2519 / 1976 undatiert

1973 - 1976

Es gibt

• 1333 Streiks

• 322 Demonstrationen

Ein Zeichen für die Unterdrückung der Öffentlichkeit in den Jahren zuvor.

1976

Die Regierung erklärt Integration als Ziel der Politik gegenüber den Bergvölkern (Hill Tribes). Ziel ist

"to enable the hilltribes to be first class self-reliant citizens" [Zitiert von Elawat Chandraprasert [อิระวัชร์ จันทรประเสริฐ]. -- In: Development or domestication? : indigenous peoples of Southeast Asia / ed. Don N McCaskill ; Ken Kampe. -- Chiang Mai : Silkworm Books, 1997. -- 631 S. : Ill. ; 21 cm. -- ISBN 974-7100-33-9. -- S. 85]

1976

Vier Karen-Dörfer (กะเหรี่ยง) werden zwangsweise aus dem Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary (เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง) umgesiedelt,

Abb.: Lage des Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary (เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976

In staatlichen Gesundheitseinrichtungen werden Antibabypillen gratis abgegeben, Intrauterinpessare (Spiralen) gratis eingesetzt und Sterilisationen gratis durchgeführt

1976

Die Regierung erklärt Integration als Ziel der Politik gegenüber den Minderheiten (Hill Tribes). Das Ziel ist:

"to integrate the hill tribes into Thai society whilst respecting their rights to practise their own religions and maintain their cultures [...] helping them to become first-class, self-reliant Thai citizens." [Zitiert von Mischung, Roland. -- In: Regions and national integration in Thailand 1892 - 1992 / Volker Grabowsky [1959 - ] (ed.). -- Wiesbaden : Harrassowitz, 1995. -- 296 S. ; 24 cm. -- ISBN 3-447-03608-7. -- "Papers presented at the Sixth International Symposium on Southeast Asia Studies at Passau University in June 1992". -- S. 100]

1976

In einem Interview mit der Zeitschrift Jaturat fordert der Mönch  Kittiwuttho Bhikkhu (พระเทพกิตติปัญญาคุณ (กิติศักดิ์ กิตฺติวุฑฺโฒ) aka กิตติวุฑโฒภิกขุ, 1936 - 2005) die Tötung von Kommunisten:

Abb.: Phra Kittivuddho - พระเทพกิตติปัญญาคุณ (กิตฺติวุฑฺโฒ ภิกฺขุ)
[Bildquelle: Palungjit.com. -- Zugriff am 2011-11-25. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, keine kommerzielle Nutzung, keine Bearbeitung)]

"Asked by an interviewer from Jaturat magazine whether killing of leftists or Communists produced "demerit,". . . Kittivuddho replied that Buddhists must do this (i.e., kill Communists). However, he said, such killing is not killing persons  "because whoever destroys the nation, the religion, or the monarchy, such bestial types (man)  [มาร] are not complete persons. Thus, we must intend not to kill people but to kill the Devil (Mara) [มาร], this is the duty of all Thai." He continued, under questioning, to say that while any killing is demeritorious, the demerit is very little and the merit very great for such an act which serves to preserve the nation, the religion and the monarchy. "It is just like," he said, "when we kill a fish to make a stew to place in the alms bowl for a monk. There is certainly demerit in killing the fish, but we place it in the alms bowl of a monk and gain much greater merit." [Quelle: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 247]

Kittiwutho Bhikkhu [กิตติวุฑโฒภิกขุ, 1936 - 2005] is a striking example of this phenomenon of political involvement by a Buddhist monk. Ordained in 1957 on the occasion of the 2500th anniversary of the Buddhist era, Kittiwutho first attained national prominence when he founded Cittaphawane College [จิตตภาวันวิทยาลัย] a decade later. This religious institution, located in Chonburi [ชลบุรี] province on the Gulf of Siam, became unique in its emphasis on social activism and promulgation of the Buddhist faith. Its leader’s fame grew accordingly and vast donations were received by the college. The institution became "a center at which thousands of boys have been ordained as novices, and at which hundreds of monks each year have been instructed in Kittivuddho’s own particular version of Buddhist social action." Hundreds of village headmen and kamnan also attended sessions at the college, their transportation and lodging paid for by donations. Keyes traces the metamorphosis of this Buddhist social activism into zealous anticommunism: At the outset, the activist Buddhism promoted by Kittivuddho did not appear to have an explicitly anti-Communist flavor. However, events of the period between October 1973 and about the middle of 1975 led him to become stridently anti-Communist and to attempt to create a movement which sought to destroy, by force if necessary, the "enemies" of the religion, the nation and the monarchy. [Keyes, Charles Fenton <1937 - >: Political crisis and militant Buddhism in contemporary Thailand. -- In: Religion and legitimation of power in Thailand, Burma and Laos / ed. Bardwell Smith. -- 1977]] Kittiwutho apparently began to play an active role in Nawaphon [ขบวนการนวพล] after the communist victories in South Vietnam and Cambodia in April 1975. By the end of that year he had openly declared himself a leader of the Nawaphon movement, thereby legitimizing the organization in the eyes of people who otherwise might have been nervous about its close military ties. Kittiwutho participated in an open political demonstration in January 1976, which became a major public issue. Liberal newspapers and MPs, among others, called on the supreme patriarch and the ecclestical council to investigate Kittiwutho and reprimand him for his actions. Although in the end no official action was taken against him, Kittiwutho in his inimical style, nevertheless chose to defend himself aggressively. In interviews and speeches he claimed that the demonstration had been organized by kamnan [กำนัน] and village headmen at a training session at the college; he, however, "had gone along to see that the affair remained orderly." In mid-June 1976, Kittiwutho switched from aggressive defense of his actions to an escalated ideological attack against communism as the enemy of the nation, religion, and monarchy. [...] In the context of the increasingly violent political crisis, such words were dynamite. Keyes [a.a.O.] summarizes Kittiwutho’s role and impact during these political events as follows: By mid-1976, Kittivuddho had undertaken a major effort, in concert with the Nawaphon movement and probably with others on the far right to assert a very narrow definition of Thai nationalism. While others in the right-wing movements were pointing to (and in some cases helping to create) a floundering parliamentary system, growing labor and farmer unrest, increasing numbers of political assassinations, rampant corruption, persistent insurrection in some rural areas, and so on, Kittivuddho offered people a plan of action which would lead to a marked alleviation of their troubles. His plan pitted him in direct opposition not only to "real" Communists (whoever they might be), but also to the liberals and socialists who had committed themselves to creating a constitutionally-based democratic government." [Quelle: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 246ff. -- Fair use]

1976

Durchschnittlich Kosten einer Initiationsfeier von Village Scouts (ลูกเสือชาวบ้าน): 15.000 bis 40.000 Baht. Hinzu kommen die Gehälter für die öffentlich bediensteten Veranstalter, Kosten für Speisen sowie die Kosten f, die die Initianden selbst tragen müsse. So kosten die 2.378 Intitiationsfeiern im Jahr 1976 zwischen 35 und 95 Mio. Baht.

1976

Es erscheint:

สายหยุด เกิดผล [Saiyud Kerdphon] <1922 - > ; Somchai Rakvichit [สมชัย รักวิจิ]: ยุทธศาสตร์เพื่อการดำรงอยู่ของชาติ [Strategien für das Überleben der Nation]. -- กรุงเทพฯ : พิทักษ์ประชา, 2519 [= 1976]. -- 381 S.

Abb.: Einbandtitel der 2. Auflage

	Government	CPT [Communist Party of Thailand]
Scale of organization	Large	Small
Degree of coordination	Weak or nonexistent	Each unit is coherent and well coordinated
Status	Legal	Illegal
Resources	Sizable claim on national budget, plus foreign assistance	Support from areas under its influence, plus limited support from abroad
Manpower
Source	Mostly from urban areas	Nearly all from rural areas
Attitude	Traditional bureaucratic concepts	Devoted to revolutionary  ideology
Relationship	Uncoordinated, overlapping, much infighting	Coherent, harmonious, united
Control	Uneven, slow feedback	Comprehensive, continuous feedback
Morale	Low, merit system for promotions has not been fully implemented	Continuing mobilization, political education, always praising party heroes, high level of responsibility, strong use of merit system for promotions.
[a.a.O., S. 310. -- [Übersetzt in: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 88]

1976

Die USA erhöhen ihre Militärhilfe auf 98,4 Mio. US, das Neunfache des Beitrags 1975. Dies wird ausgiebig publiziert und als Anzeichen gesehen, dass die USA in Thailand wiederum eine Militärdiktatur wünschen.

1976

Fertigstellung des Wat Yansangwararam (aka Wat Yan; วัดญาณสังวรารามวรมหาวิหาร), Amphoe Sattahip (สัตหีบ), Provinz Chonburi (ชลบุรี).

Abb.: Lage von Wat Yansangwararam (วัดญาณสังวรารามวรมหาวิหาร)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

"Der Wat Yansangwararam (auch kurz: Wat Yan; in Thai: วัดญาณสังวรารามวรมหาวิหาร) ist ein buddhistischer Tempel (Wat) in der Provinz Chonburi in der Ostregion Zentralthailands. Er liegt – folgt man der Sukhumvit-Fernstraße – knapp 20 km südlich von Pattaya (พัทยา, unweit des Nong Nooch Tropical Garden), und dann einige km von der Küste entfernt in einer hügeligen, leicht bewaldeten Landschaft. Dieses Gebiet, genannt Khau Tschii Tschan (meist transkribiert als Khau Chee Chan oder Khao Chinchan; in Thai: เขาชีจรรย์; etwa Berg der Nonne Tschan), gehört zum Landkreis (Amphoe) Sattahip (อำเภอ สัตหีบ). Geschichte und Bedeutung Wat Yansangwararam ehrt das Andenken der Könige Naresuan des Großen (สมเด็จพระนเรศวรมหาราช, 1590-1605) und Taksin des Großen (ตากสินมหาราช, 1767-1782), die beide das Königreich Siam gegen die Angriffe der Birmanen verteidigt hatten. Der Tempel, der erst 1976 fertiggestellt wurde, ist ein wichtiges Zentrum des Thammayut Nikaya (ธรรมยุติกนิกาย), eines Ordens der buddhistischen Theravada-Mönche in Thailand. Hier wird besonders der Oberste Mönchspatriarch Phra Yanasangworn (สุก ญาณสังวร, 1733 - 1822) verehrt. Der Wat ist außerdem ein Königlicher Tempel Erster Klasse (พระอารามหลวง ชั้นเอก) und steht seit 1982 unter dem Patronat von König Bhumibol Adulyadej. Der König soll die bauliche Erweiterung des Tempels mit mehr als 270 Millionen Baht unterstützt haben. Im Tempel finden sich neben einer Schule und einem Krankenhaus auch Aufzucht- und Pflegestationen für gefährdete Wildtiere." [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Wat_Yansangwararam. -- Zugriff am 2012-10-05]

Abb.: Wat Yansangwararam (วัดญาณสังวรารามวรมหาวิหาร), 2007
[Bildquelle: Guido Johannes Joerg / Wikipedia. -- GNU FDLicense]

1976 - 1978

Buchneuerscheingen

Abb.: Neuerscheinungen von Büchern (Anzahl der Titel), 1976 - 1978
[Datenquelle: Ingo-Eric M. Schmidt Braul. -- In: Thailand : Geographie - Geschichte - Kultur - Religion - Staat - Gesellschaft - Politik - Wirtschaft / hrsg. von Jürgen Hohnholz [1938 - ]. -- Tübingen : Erdmann, 1980. -- 518 S. : Ill. ; 24 cm. --  (Ländermonographien ; Bd. 13.) --  ISBN 3-7711-0337-1. -- S. 322]

1976

USA: Beginn des International Military Education and Training (IMET) Programms. Bis 1997 werden unter diesem Programm über 20.000 Thai Militärs ausgebildet, u.a.

• Kronprinz Vajiralongkorn (สมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าฟ้ามหาวชิราลงกรณ สยามมกุฎราชกุมาร, 1952 - )

• General Prem Tinsulanonda (พลเอก พลเรือเอก พลอากาศเอก เปรม ติณสูลานนท์, 1920 - )

• General Chavalit Yongchaiyudh (พลเอก ชวลิต ยงใจยุทธ, 1932 - )

1976

Es erscheint:

Southeast Asia catalog / Cornell University Libraries ; compiled under the direction of Giok Po Oey. -- Boston :  Hall, 1976. -- 7 Bde. ;  37 cm

v. 1. Western language monographs: Asia, Burma, Cambodia.
v. 2. Western language monographs: Indonesia, Laos, Malaysia-Singapore-Brunei.
v. 3. Western language monographs: the Philippines, Portuguese Timor, Thailand, Vietnam, Russian language monographs.
v. 4. Vernacular monographs: Indonesia, Malaysia-Singapore-Brunei.
v. 5. Vernacular monographs: the Philippines, Thailand, Laos.
v. 6. Vernacular monographs: Burma, Cambodia, Vietnam, Chinese, Japanese, other language monographs; serials: Asia, Burma, Cambodia.
v. 7. Serials: Indonesia--Vietnam; newspapers; maps.

1983 erscheint ein dreibändiges First Supplement.

Danach sind die Bestände an der Cornell University, Ithaka, New York (USA):

Abb.: Bestand der Bibliotheken der Cornell University an Südostasien-bezogenen Titeln, 1976

1976

Es erscheint die grundlegende Studie:

Skrobanek, Walter <1941 - 2006>: Buddhistische Politik in Thailand : mit besonderer Berücksichtigung des heterodoxen Messianismus. -- Wiesbaden : Steiner, 1976. -- 315 S. -- (Beiträge zur Südasienforschung ; 23). -- ISBN 3-515-02390-9. -- Zugl.: Heidelberg, Univ., Diss., 1972

1976

Es erscheint:

Tambiah, Stanley Jeyaraja <1929 - >: World conqueror and world renouncer : a study of Buddhism and polity in Thailand against a historical background.  -- Cambridge [u.a.] : Cambridge Univ. Press, 1976. -- VIII, 557 S.  -- (Cambridge studies in social anthropology ; 15)

Abb.: Einbandtitel

1976

Es erscheint:

Morton, David <1920 - 2004>: The traditional music of Thailand. -- Berkeley : University of California Press, 1976. -- 258 S. : Ill. ; 29 cm. -- ISBN 0520018761

Abb.: Einbandtitel

1976

Es erscheint:

Geddes, W.R. (William Robert) <1916 - 1989>: Migrants of the mountains : the cultural ecology of the Blue Miao (Hmong Njua) of Thailand. -- Oxford : Clarendon Press, 1976. -- 274 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0198231873

Abb.: Umschlagtitel

Vorwort:

PREFACE My interest in the Miao [苗族 / ม้ง / แม้ว] was aroused by meeting a number of them at the Chinese National Institute of Minorities in Peking which I visited in May 1956. It was enlivened by talking with Dr. Fei Hsiao Tung [费孝通, 1910 - 2005], the Vice-Director of the Institute, whom I had known previously in London, about the studies of Miao culture which he was supervising. At the time I was considering studying a mainland group practising shifting cultivation as a comparison with the study of the Dayaks I had made earlier in insular South-East Asia. The Miao promised to be a colourful, exciting, and ethnographically important group for this purpose. I hoped to obtain Chinese permission to visit them in their heartland either in Yunnan [雲南] or Kweichow [贵州] but when in later correspondence I sought Dr. Fei’s help in this he replied that as he was studying them in China it would be more useful if I were to study them outside China, and then we could exchange notes—an intention unfortunately never fulfilled because of Dr. Fei’s fall from official grace. Awarded a Rockefeller Travelling Fellowship in 1957 I decided to devote part of it to a study of the Miao in Laos or Thailand and finally chose Thailand as the easier of the two countries in which to work. By November I was resident in Pasamliem, a village situated at a height of 5, 000 feet on a ridge near Chiengdao [เชียงดาว] mountain in Chiengmai Province [เชียงใหม่]. Apart from a courtesy call on the Provincial Governor, who gave me an introduction to a Thai tea planter who in turn gave me a guide to Pasamliem, I had no official connection during this period, and no official visited the village during my stay there. I lived in Pasamliem until May 1958, when I left for Europe, and again from October 1958 until January 1959. Abb.: Lage von Chiang Dao [เชียงดาว] [Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)] It took no time at all to discover that the Miao were a proud and independent people. After I had enjoyed brief notoriety as a not too attractive oddity, they treated me with indifference, assuming that I had come either to buy or to beg opium. I could purchase no food from them and had to transport it all on my own pack-horse. They would not help me to build a house even when offered quite a high price, so I had to employ opium addicts from a Thai village lower down the slopes. As the first months passed I gained a low status as a provider of second-hand entertainment, through having a tape-recorder, as a photographer, and finally but most valuably as a medicine man. Gradually relationships warmed and when I returned for the second period the Miao came down to the road with their horses to bring in all my supplies. In 1962 I returned to Pasamliem to find it abandoned but I spent a short time with a group of the old residents who had formed a new small village a few miles away. My field-work amongst the Miao might have ended there had not other unexpected events intervened. In 1961 the Department of Public Welfare of the Government of Thailand initiated a socio-economic survey of the Hill Tribes and sought the help of U.N.E.S.C.O., which provided the services of the Austrian anthropologist, Dr. Hans Manndorf [1928 - ], as an advisor. One of his recommendations was the establishment of a Tribal Research Centre at Chiengmai to conduct research which would provide a sound basis for the extension to the tribal areas of educational and welfare services and measures for the improvement of their economies. He suggested that as a first step the Government seek through international aid programmes the services of a qualified anthropologist to advise on the organization of the Centre and the planning of research. The Australian Government asked if I would be interested in the position for a year or so and offered to support it out of its allocation for civilian aid projects. The reason for the invitation was that in public addresses to the Siam Society in Bangkok in both 1958 and 1962 I had argued the need for a more sympathetic appreciation of the situations of the tribal peoples and for an adequate understanding of their socio-economies before the introduction of any measures for social and economic development. Several factors seemed to make such measures inevitable. Amongst the tribes themselves there was a growing desire for change which varied in intensity according to their circumstances. Some of the peoples, such as the Karen [กะเหรี่ยง] groups who were in closest contact with the lowlands, were said by those who knew them best to seek full integration into the Thai national system. The Miao retained a stronger addiction to self-determination but they were becoming increasingly aware of the superior status and services of the Thai in the lowlands in whose benefits they wished to share. Irrespective of the tribespeople’s own views of the desirability of change there were two other factors making alteration of their modes of life apparently inevitable. One was the increasing pressure on land, the nature of which is fully shown in this book. The other was the pressure upon the Thai Government to eliminate opium production, which to be effective would require basic changes in the Miao economy. It was the inevitability of the changes and not any wish to advocate them that led me to accept the invitation. No anthropologist who has enjoyed the opportunities his profession offers him to experience cultural variety can welcome its diminution. No one who respected the Miao could wish to see change imposed upon them. No one who had come to know their stubborn independence could expect that outside direction, even if they had initially requested it, would not bring strain between them and the outside agents. But in a situation where measures affecting the people were going to be introduced in any case the difficulties and the loss could be reduced by knowledge of their social organization and sentiments. It was because I felt I knew the Miao and their opinions a little better than any other foreigner who was likely to be invited as advisor that I accepted the position. During my stay at the Centre, and I believe subsequently, members of the staff were encouraged to regard their role as one of representing the tribespeople to the Government rather than the Government to the people. They did not engage in the promotion of developmental measures, which was the province of other sections of the Hill Tribes Division of the Department of Public Welfare. The lack of a positive involvement in planning by the Centre later brought criticism from some Thai authorities but it did serve the purpose, in circles where its reports were read or its voice listened to, of attuning policy to the tribes’ desires, and in the political troubles which came later to the tribal areas there were no instances of conflict between the people and members of the Centre. I took up the position in July 1964, and in 1965 the Tribal Research Centre was established on the campus of the new University of Chiengmai. My recommendation and hope, like those of Dr. Manndorf before me, were that after the initial organizational phase the Centre would become a part of the University. But whatever its location in the Thai administrative structure—to which universities in Thailand also belong—it was from the start a wholly Thailand institution. Foreigners might be employed on contract to fill temporary gaps in expertise but the permanent staff were entirely Thai nationals. That they did not include at the senior levels any hill tribesmen was a defect which could be explained by the lack of literacy in the hills, although the centralism of Government departments might also cause problems in their employment. In conjunction with Khun Wanat Bhruksasri [วนัช พฤกษะศรี], the Director of the Centre, a research scheme was developed which comprised basic socioeconomic studies, each to take two years, of the six main tribes. Because there were only two trained Thai anthropologists both of whom were required for teaching at Chulalongkorn University [จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย] it would be necessary for foreign anthropologists to conduct the studies but each should be linked to a local national who should first act as field assistant and then be given opportunity for postgraduate study in anthropology. The anthropologist was to have complete autonomy in the conduct of his research and the free right to publish his findings independently. The Centre itself had no funds to employ the anthropologists but could offer those who did have independent means the services of a local assistant, the use of a small library donated by the British Government, and some logistic facilities in return for a copy of the research findings. To initiate the scheme I began a more systematic study of the Blue Miao with Nusit Chindarsi, a Sooei (Kui) [ส่วย (กูย)] tribesman graduated from Thammasart University [มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์], as my assistant. We chose the settlement at Meto because many of the people there were former residents of Pasamliem. Either Nusit or myself or both of us were present in the village for almost all the time between November 1964 and January 1966. After my return to Sydney Nusit spent long periods there until he too came to Sydney for postgraduate study in March 1968. In November 1966 I returned to Thailand as a member of the United Nations Mission to enquire into the economic and social needs of the opium-growing tribes and in this connection revisited Meto briefly. The aerial photographs used in the detailed study of Meto agriculture in this book were obtained through the United Nations survey. When the United Nations mission ended in March 1967 I again took up residence in Meto with my wife, remaining there until June. During this period, as well as collecting further economic data, I completed an ethnographic film subsequently edited under the title Miao Tear. On this occasion the research was financed by a grant from the Australian Research Grants Committee, the main funding body for research in Australian Universities. I visited Meto briefly again in October 1968, when returning from the Eighth International Congress of Anthropological and Ethnological Sciences in Tokyo. In September 1970 I returned once more to Thailand as a member of the second United Nations Mission to the opium-growing areas, this time charged with the task of drawing up a pilot plan for the replacement of opium in selected areas. Both before the beginning of the mission and during it I spent some time in Meto and in the village of Pa Khia, which was also populated partly by former residents of Pasamliem and to which some Meto residents had by now migrated. Thus the fieldwork which provides the basis for this book spans twelve years and includes a total actual residence in Pasamliem and Meto of over two years. The fact that experience of the Miao was not confined to these two communities is the justification for the form the book takes. It is divided into two parts. The first part comprises a general description of Blue Miao society in Thailand. It should be appreciated that like all generalizations it evens out the differences and therefore it cannot be taken as a description of every Miao community, many of which will differ from the model in greater or less degree. The statements are kept general in this first part of the book for two reasons. Firstly it would have defeated its purpose to load it with specific examples. Secondly it did not attempt to be a full statistical survey, and therefore to list instances confirming the model, which is based on Meto practices, could have created a misleading impression of certainty. On the other hand, exceptions where they were observed are noted. The generalizations are, however, based on a wide survey. During the two United Nations surveys I spent many weeks visiting by helicopter Miao communities in all Provinces where Miao live. Because the helicopter had to return to its base every night the investigations were superficial, but they did provide support for the statements made here. Further study may well prove some of these statements wrong as generalizations, but at least they were based on fairly extensive sampling. The second part of the book provides the detailed validation of the generalizations in the case of Meto with comparative data from Pasamliem. It concentrates on analysis of the economy and does not give great detail on other aspects of the culture such as the religion. A simple reason for this is that otherwise the book would have been too long. A better reason is that Nusit Chindarsi who worked with me in Meto has completed a thesis on the Meto religious system which is to be published by the Siam Society. The people of Meto knew that I was writing down for others to read all the information given in this book. When the film Miao Tear was completed I took it back for a public showing in the village to be sure of their approval before it was released." [a.a.O., S. V - IX. -- Fair use]

Inhaltsverzeichnis:

Part One: The Miao people -- The origins of the Miao people -- The meaning of the term 'Miao' Miao and Chinese classifications Miao language and its dialects The Miao as one people The origin of peoples in the Miao view The number of Miao in China The movement of the Miao beyond China The movement into Indo-China The Miao as mountain-dwellers The Miao population in Thailand The movement of the Miao in Thailand Social relationships and groupings Family relationships The family line The lineage The clan Marriage and bride-price Sex and clan membership The cohesion of the clan The social value of the clans The sub-clans Conclusion The household and the village The household The ritual unity of the household The marriage process The age of marriage Marriages within and outside the village Polygyny The segmentation of households The village -- The clan composition of villages The importance of the village The village as a political unit The villages as a religious community Conclusion Part Two: Meto village and its agricultural economy  Part two: Meto village and its agricultural economy Meto village and its inhabitants The village population Clan distribution in the Meto-complex Sub-clan and lineage in the Meto-complex lineage relationships Household composition The social structure in its ecological setting The utilization of the land The much greater importance of poppy than Padi The larger size of the land holdings The advantage of pioneering The value of child labour The origin of the Meto settlement The criteria of land selection Altitude Soil type Plant indicators The acquisition of land The code of land tenure The distribution and transfer of land rights Land ownership in tribe and nation Crops and their cultivation Padi Maize Poppy Processes of poppy cultivation Labour demands of opium cultivation Other crops Religion and agriculture The productivity of the land Padi production Padi yield per rai and hectare Opium production Yields of opium per rai and hectare The value of the opium Income levels Incomes per head Incomes of households Gross incomes from opium Wealth differences in the community Maize production Animals Conclusion Part Three: Wider perspectives Part three: Wider perspectives Opium the mainstay of the economy Opium in China Opium in neighbouring countries Opium in Thailand Opium history in Meto minds The uses of opium Consumption within the village Exchange within the village The role of the Chinese storekeeper The traders form outside Measurement scales for opium Conclusion Dispersal Emigration and immigration Movement from the Meto villages Movement into the Meto area Relative clan strengths The pressure on Miao land The contemporary population The rising Miao population Conclusion.

1974/1976

Es erscheint der sozialkritische Roman:

รพีพร [= สุวัฒน์ วรดิลก]  [Raphiphon = Suwat Woradilok] <1923 - 2007>: แผ่นดินเดียวกัน [Dasselbe Land]

Abb.: Einbandtitel

"... ist der Roman "Dasselbe Land" (zw. 1974 u. 1976) von Raphiphon als Zusammenfassung und repräsentativstes Beispiel derjenigen literarischen Arbeiten zu betrachten, die das "soziale Engagement" zum Gegenstand haben. Dabei zeichnet sich dieser Roman durch eine deutlich radikalere Grundhaltung aus, als dies bei der Mehrzahl der Romane und Kurzgeschichten dieses Themenkreises festzustellen war. "Dasselbe Land" spielt in der Zeit der "demokratischen Phase" im Anschluss an den Umsturz des 14. Oktober 1973, bezieht jedoch deren Ende, den 6. Oktober, nicht mit ein. Erzählt wird hier die Geschichte eines jungen Intellektuellen bäuerlicher Herkunft (Cäng), der, als einer der führenden Aktivisten der thailändischen Studentenbewegung beginnend, sich schließlich den kommunistischen Insurgenten anschließt. Sein Einfluss und Vorbild bewirkt dabei, dass auch seine Freundin Cencit, eine ihn mit Hingabe liebende Studentin aus dem Bürgertum, sich für die sozial Benachteiligten einsetzt. Dieses junge Mädchen ist die Ich-Erzählerin des Romans. [...] Den Umsturz des 14. Oktober kommentiert Cäng illusionslos dahingehend, dass dieser lediglich zur Verdrängung der die Kapitalinteressen vertretenden Generäle geführt habe, an deren Stelle zivile Repräsentanten der Kapitalistenklasse getreten seien. Deren Bestreben im Interesse ihrer Klasse "das Erwachen des Volkes" zu verhindern, offenbart sich für ihn in ihrem militanten Antikommunismus." [Übersetzt von: Rosenberg, Klaus <1943 - 1988>: Sozialkritische Literatur in Thailand : Protest und Anklage in Romanen und Kurzgeschichten eines Landes der Dritten Welt. -- Hamburg : Ges. für Natur- u. Völkerkunde Ostasiens, 1986. -- 360 S. ; 21 cm. -- (Gesellschaft für Natur- und Völkerkunde Ostasiens: Mitteilungen der Gesellschaft für Natur- und Völkerkunde Ostasiens e.V. Hamburg ; Bd. 101). -- S. 291, 293]

1976

Es erscheint erstmals in Buchform (ist zuvor als Fortsetzungeroman erschienen)

คำพูน บุญทวี [Kampoon Boonthavee] <1928 - 2003>: ลูกอีสาน [Kind des Nordostens]

Abb.: Einbandtitel von Heft 1

Ampha Otrakul [อําภา โอตระกูล, 1934 - ] über den Autor und den Roman:

"KAMPUN BUNTHAWIE [คำพูน บุญทวี], geb. 1928, war ehemals Gefängniswärter. Seit 1969 hat ersieh als Hobby mit Schreiben beschäftigt. Bekannt wurde er zunächst durch die Erzählung "Sohn des Nordostens" [ลูกอีสาน], die zuerst in mehreren Fortsetzungen in einer Unterhaltungszeitschrift publiziert wurde. Diese Geschichte, die 1976 in Buchform erschien, ist von der Nationalen Bücherwoche 1977 in Bangkok wegen ihres volkskundlichen Wertes als "Beste Unterhaltungsliteratur des Jahres" ausgezeichnet worden. Hier werden zum ersten Mal von authentischer Seite und adäquat das Leben und die Arbeit der Menschen der Nordostprovinzen Thailands ausführlich beschrieben. Kampun Bunthawie lebt heute als freier Schriftsteller." [Quelle: Kurzgeschichten aus Thailand / ausgewählt und übersetzt von Ampha Otrakul [อําภา โอตระกูล, 1934 - ]. -- Bangkok : Chalermit, [1982]. -- 312 S. ; 20 cm. -- ISBN 974-7390-08-6. -- S. 76]

1976

Es erscheint die sozialkritische Sammlung von Kurzgeschichten und Gedichten:

สุพล เมืองฮาม [Suphon Muangham]: จารึกไว้ในแผ่นดิน [Ins Land eingraviert]

Abb.: Einbandtitel

Aus dem Vorwort:

"Die kulturelle Front ist. ein Teil des Volkskrieges. Zu dieser Zeit verstärkt sich diese Front ununterbrochen - im Gegensatz zu der haltlos zusammenbrechenden alten Kultur oder der der Feudalisten, die die Kultur der Unterdrücker- und Ausbeuterklasse ist und der Ausbeuter- und Unterdrückerklasse dient."  "Viele Gedichte und Kurzgeschichten entstanden aus Zorn und Hass auf die herrschende Klasse und deren System oder vielleicht auch aus dem Schmerz und den Tränen des Elends oder aus Brüderlichkeit mit den Armen und Unglücklichen. Wie dem auch sei - sie entstanden aus der Ungerechtigkeit selbst, die in diesem Lande herrscht." "Die schlechte, ungerechte, das Volk unterdrückende und ausbeutende alte Gesellschaft muss verändert werden zu einer neuen Gesellschaft, die besser ist, in der Gerechtigkeit und Frieden herrschen, ohne dass irgendeine Macht, Person oder Gruppe dem im Weg steht." [Übersetzt von: Rosenberg, Klaus <1943 - 1988>: Sozialkritische Literatur in Thailand : Protest und Anklage in Romanen und Kurzgeschichten eines Landes der Dritten Welt. -- Hamburg : Ges. für Natur- u. Völkerkunde Ostasiens, 1986. -- 360 S. ; 21 cm. -- (Gesellschaft für Natur- und Völkerkunde Ostasiens: Mitteilungen der Gesellschaft für Natur- und Völkerkunde Ostasiens e.V. Hamburg ; Bd. 101). -- S. 76f.]

Zitat aus der Kurzgeschichte: แล้วก็ผ่านไป [Und dann ist es vorbei]:

"Der Ort meiner Geschichte ist eine Gegend, die das Gegenteil von Ihrem Huahin [Hua Hin - หัวหิน] oder Phathaya [Pattya - พัทยา] ist: der Isan [อีสาน]! Jawohl, der Isan. Sie schütteln sich? Ich verstehe Sie. Denn sicher haben Sie davon gehört, dass dort selbst die Hunde das Recht haben zu verhungern. Sie haben gewiss davon gehört, dass die Leute dort Grillen, Heuschrecken, Schlangen, Ratten und fast jede Art von Insekten essen, was sicherlich unerquicklich für Ihre zarten Ohren ist." Und nachdem er die reichen Städter daran erinnert hat, dass sie ihr Wohlleben letztlich der harten Arbeit und den Entbehrungen der Bauern zu danken haben, fährt der Ich-Erzähler dieser Geschichte fort: "Ich weiß, dass Sie die Wahrheit nicht besonders gern hören. Wenn ich sie erzählen muss, so nur um Ihrem Gedächtnis nachzuhelfen. Und wenn das auch nicht angenehm für Ihre Ohren sein wird, so mögen Sie es doch immerhin als eine Information betrachten." [Übersetzt von: Rosenberg, Klaus <1943 - 1988>: Sozialkritische Literatur in Thailand : Protest und Anklage in Romanen und Kurzgeschichten eines Landes der Dritten Welt. -- Hamburg : Ges. für Natur- u. Völkerkunde Ostasiens, 1986. -- 360 S. ; 21 cm. -- (Gesellschaft für Natur- und Völkerkunde Ostasiens: Mitteilungen der Gesellschaft für Natur- und Völkerkunde Ostasiens e.V. Hamburg ; Bd. 101). -- S. 86]

1976

Es erscheint

อุดร ทองน้อย [Udorn Thongnoi]: ตะวันสีแดงส่องทาง ["Die rote Sonne erhellt den Weg"]

Es ist der Bericht über eine Reise 1975 nach China von Mitgliedern der Socialist Party of Thailand

Abb.: Einbandtitel

1976

Es erscheint:

Smalley, William <1923 - 1997>: Writing systems in Thailand's marginal languages : history and policy, .. In: Phonemes and orthography : language planning in ten minority languages of Thailand / William A. Smalley, ed. -- Canberra : Dept. of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1976. -- ISBN 0858831449. -- S. 1 - 24.

Darin plädiert Smalley dafür, dass Thailands Regionalsprachen als geschriebene Sprachen gepflegt werden.

Abb.: Sprachgruppen Thailands
[Bildquelle: CIA. -- Public domain]

1976ff.

Die deutsche Waffenfirma Heckler & Koch baut das Sturmgewehr HK 33 für den Export nach Brasilien, Malaysia und Thailand.

Abb.: HK 33 gegen das eigene Volk: HK 33 der Royal Thai Army beim Putsch 2006, 2006-09-24
[Bildquelle: Roger Jg / Wikimedia. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976

Es erscheint:

Thailand / unter Mitarbeit von Ampha Otrakul [อําภา โอตระกูล, 1934 - ] ... hrsg. von Klaus Wenk [1927 - 2006]. -- Heroldsberg : Glock und Lutz, 1976. -- 296 S. : Ill. ; 19 cm. -- (Kultur der Nationen ; Bd. 34)

Abb.: Umschlagtitel

 

1976 - 1977

Siegfried Kühnel (1932 - ) ist erster Botschafter der DDR für Thailand. Er residiert in Rangoon (Burma).

1976

Fertigstellung der Straße von Phuket (ภูเก็ต) nach Patong (ป่าตอง)

Abb.: Lage der Straße
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976

Sutham Yaemniyom findet in Phu Wiang (ภูเวียง) erstmals einen Dinosaurier-Knochen.

Abb.: Lage von Phu Wiang (ภูเวียง)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)

Abb.: Erster in Thailand gefundener Dinosaurierknochen, 2009
[Bildquelle: Wickanet / Wikipedia. -- GNU FDLicense]

"Das Dinosaurier-Museum Phu Wiang (Thai พิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ภูเวียง) ist ein geologisches Museum, das hauptsächlich Fossilien ausstellt. Es wird verwaltet von der Abteilung für Mineralvorkommen im Ministerium für Naturschätze und Umwelt. Lage Das Dinosaurier-Museum Phu Wiang liegt im Amphoe Wiang Kao (เวียงเก่า), Provinz Khon Kaen (ขอนแก่น) in der Nordostregion von Thailand, dem so genannten Isaan (อีสาน). Es liegt etwa 87 km westlich der Provinzhauptstadt. Das Gelände hat eine Fläche von rund 16 ha. Ausstellung Das Museum besteht aus einer Freiluftanlage sowie vier Gebäuden, die über Fußwege miteinander verbunden sind, die so genannten Orte 1, 2, 3 und 9. Die Gebäude schützen die Fossilien vor Schäden durch Umwelt und Besucher. Das Museum hat täglich außer montags von 9 Uhr bis 17 Uhr geöffnet. Geschichte   Im Jahr 1976 erfolgte der erste Dinosaurier-Fund auf thailändischem Boden in der Gegend von Phu Wiang. Zunächst grub man seit 1970 nach Mineralien und fand Coffinit, ein Uraniumerz, zusammen mit Kupfererzen, Azurit und Malachit. 1976 entdeckte der Geologe Sutham Yaemniyom einen Knochen, der später als Teil eines Oberschenkels eines Sauropoden identifiziert wurde. Die Grabungen wurden energisch fortgesetzt und man fand viele weitere Stücke, wie Knochen, Zähne und Spuren von Sauriern aus der Zeit vor etwa 130 Millionen Jahren. Dinosaurierarten Phuwiangosaurus sirindhornae Siamosaurus suteethorni Siamotyrannus isanensis Kinnareemimus khonkaenensis Compsognathus Phu Wiang dinosaur footprints" [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Dinosaurier-Museum_Phu_Wiang. -- Zugriff am 2012-04-06]

"Die meisten Besucher werden allerdings kommen, um die Fossilien von Dinosauriern zu besichtigen, die im Landkreis Phu Wiang ausgegraben wurden. Die ersten Funde von Dinosaurier-Fossilien stammen bereits aus dem Jahr 1976, als ein thailändischer Geologe nach Uran suchte. Weitere Forschungen führten zu insgesamt neun Ausgrabungs-Stätten. Die wichtigste davon ist „Site No. 1 Phu Pratu Tima“ (หลุมขุดค้นที่ 1 ภูประตูตีหมา). Hier wurde der Phuwiangosaurus entdeckt, ein 15 Meter langer und 3 Meter hoher Pflanzenfresser, dessen wissernschaftlicher Name Phuwiangosaurus sirindhornae erstens aufgrund der Fundstätte im Landkreis Phu Wiang vergeben wurde und zweitens zu Ehren der thailändischen Prinzessin Maha Chakri Sirindhorn (มหาจักรีสิรินธร), die im November 1989 kurz nach seiner Entdeckung die Ausgrabungsstätte besichtigte. „Ausgrabungsstätte Nr. 1 Phu Pratu Tima“, „Nr. 2 Tham Chia“ (หลุมขุดค้นที่ 2 ถ้ำเจีย), „Nr. 3 Huai Pratu Tima“ (หลุมขุดค้นที่ 3 ห้วยประตูตีหมา) und „Nr. 9 Hin Lat Yao“ (หลุมขุดค้นที่ 9 หินลาดยาว) sind für Besucher frei zugängig. Weiterhin gibt es in der Nähe das Dinosaurier-Museum Phu Wiang." [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Nationalpark_Phu_Wiang. -- Zugriff am 2012-04-07]

1976

W. Schauffler grabt systematisch an der archäologischen Fundstelle Ban Phak Top (บ้านผักตบ), Provinz Udon Thani(อุดรธานี), ohne Erfolg. Die Stelle war von Dorfbewohnern geplündert worden und die Fundstücke an Souvenierjäger verkauft worden.

Abb.: Lage von Ban Phak Top (บ้านผักตบ)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976

Es erscheint der Song

คาราวาน [Caravan]: อเมริกันอันตราย ["Die gefährlichen Amerikaner"]

Abb.: Plattencover
[Bildquelle: th.Wikipedia]

Die Gruppe auf Spotify:

URI: spotify:artist:04jYFrScdfjeB9KtUuNSdb
URL: https://open.spotify.com/artist/04jYFrScdfjeB9KtUuNSdb

ca. 1976

Es erscheint der Song

คาราวาน [Caravan]: โคราชขับไสไอ้กัน ["Korat schmeißt die Amis raus"]

Die Gruppe auf Spotify:

URI: spotify:artist:04jYFrScdfjeB9KtUuNSdb
URL: https://open.spotify.com/artist/04jYFrScdfjeB9KtUuNSdb

1976

Um den thailändischen Film zu stützen wird die Abgabe auf ausländische Filme von 2,20 Baht pro Filmmeter auf 30 Baht pro Filmmeter erhöht.

1961 - 1976

Von der Zensur freigegebene inländische und ausländische Filme

Abb.: Anzahl der von der Zensur freigegeben Filme 1961 - 1976
[Datenquelle: Luces de Siam : una introducción al cine tailandés / Alberto Elena [1958 - 2014] (ed.). -- Madrid : T&B, 2006. -- 395 S. : Ill. -- ISBN 84-96576-11-6. -- S. 97]

1976

Premiere des Films เทวดาเดินดิน ("Grounded god") von Chatrichalerm Yukol (หม่อมเจ้าชาตรีเฉลิม ยุคล, 1942 - )

Abb.: Filmplakat
[Fair use]

1976

Kompositionen König Bhumibols 1976:

• Rao Su - เราสู้
  • auf ein patriotische Gedicht (1973) von Mr. Sompop Chantaraprapa (สมภพ จันทรประภา)
  • Instrumentierung: M.L. Usni Pramoj (หม่อมหลวง อัศนี ปราโมช, 1934 - )
• We-Infantry 21 - มาร์ชเราเหล่าราบ 21 (เรา-เหล่าราบ 21)

  • auf den auf Wunsch der Königin geschriebenen Text des Regimentsmarschs von Pol. Lt. Col. Vallop Chansaengsri (พันตำรวจเอกวัลลภ จันทร์แสงศรี). Die König will, dass der Text enthält: "The ultimate destiny of Thailand is its nationhood."

1976

Briefmarken:

1976

Abb.: Yamaha-Plakat, 1976
[Fair use]

1976

Abb.: Jeans Reklame, 1976
[Fair use]

1976

Es erscheint:

Scott, James C. <1936 - >: The moral economy of the peasant : rebellion and subsistence in Southeast Asia. -- New Haven : Yale University Press, 1976. -- 246 S. : (Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0300018622

"The Moral Economy of the Peasant: Rebellion and subsistence in Southeast Asia" by James C. Scott (1976).[3] The book begins with a telling metaphor of peasants being like a man standing up to his nose in water; the smallest wave will drown him. Similarly, peasants generally live so close to the subsistence line that it takes little to destroy their livelihoods. From this, he infers a set of economic principles that it would be rational for them to live by. It is important to emphasize that this book was not based on fieldwork, and itself proposed a cross-cultural universalistic model of peasant economic behaviour based upon a set of fixed theoretical principles, not a reading of peasant culture. Firstly, he argued that peasants were "risk averse", or, put differently, followed a "safety first" principle. They would not adopt risky new seeds or technologies, no matter how promising, because tried and true traditional methods had demonstrated, not promised, effectiveness. This gives peasants an unfair reputation as "traditionalist" when in fact they are just risk averse. Secondly, Scott argues that peasant society provides "subsistence insurance" for its members to tide them over those occasions when natural or man-made disaster strikes." [Quelle: http://en.wikipedia.org/wiki/Moral_economy. -- Zugriff am 2013-11-05]

1976

USA: Es erscheint der Kriminalroman über einen Vietnamkriegsveteranen:

Thornburg, Newton <1929 - 2011>: Cutter and Bone. -- Boston : Little, Brown, 1976. -- 313 S. ; 22 cm. -- ISBN 0316843903

Deutsch:

Thornburg, Newton <1929 - 2011>: Geh zur Hölle, Welt! -- Rastatt : Moewig , 1982. -- 317 S. ; 18 cm. -- (Playboy ; 6125 : Roman ). -- ISBN 3-8118-6125-5

Abb.: Einbandtitel

2519 / 1976 datiert

1976-01

Beginn von Initiationsfeiern der Village [!] Scouts (ลูกเสือชาวบ้าน) in Bangkok, Bis 1976-09 werden in Bangkok ca. 20.000 Mitglieder aufgenommen.

1976-01

Es erscheint die Überstzung aus dem Englischen:

ธีรยุทธ บุญมี [Thirayuth Boonmee] <1950 - >: บนเส้นทางไปสู่สังคมนิยมจีน. -- 2519-01 [= 1976-01]. -- 345 S. -- Originaltitel: The Chinese path to socialism

Abb.: Einbandtitel

1976-01-04

Bangkok Post: Saiyud Kerdphol [พลเอกสายหยุด เกิดผล, 1922 - ] (General, vormals Chef des Internal Security Operations Command): "Government policy is leading to desaster in the hills"

"Avoiding colonization by Europe simply meant that we colonized our own people. This internal colonialism, in which officials appointed from the metropolis rule and drain the countryside like conquered provinces, has led to obvious differences among the Thai." [Zitiert in: Luther, Hans Ulrich <1940 - >: Peasants and state in contemporary Thailand : from regional revolt to national revolution?. -- Hamburg : Institut für Asienkunde, 1978. -- 109 S. ; 21 cm. -- (Mitteilungen des Instituts für Asienkunde, Hamburg ; Nr. 98). -- ISBN 3-921469-49-X. -- S. 45. -- Fair use]

1976-01-06

Tod des Phleng thai sakon (เพลงไทยสากล) Komponisten Phranbun (พรานบูรพ์ = Chuangchan Chankhana - จวงจันทร์ จันทร์คณา, geb. 1901)

Abb.: Einbandtitel eines Buchs "Erinnerungen an (oder: von) Phranbun"

1976-01-07

Ein Großfeuer zerstört das halbe Vergnügungsviertel Patpong (พัฒน์พงษ์) in Bangkok. Das Feuer nimmt im Topless Club seinen Ausgang.

Abb.: Lage von Patpong (พัฒน์พงษ์)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-01-11

Hohe Offiziere unter der Führung von Armeekommandant General Krit Sivara [กฤษณ์ สีวะรา, 1914 - 1976] teilen Ministerpräsident Kukrit mit, dass sie keine sozialistisch-orientierte Regierung dulden. Sie stellen Kukrit das Ultimatum

• entweder: Auflösung des Parlaments und Neuwahlen

• oder: Übergabe der Regierung an das Militär

Kukrit wählt die erste Alternative

Der darauffolgende Wahlkampf ist voller Gewalttaten:

"This was by far the most violent election campaign in Thailand’s history. Thirty or more people were killed in sporadic acts between the opening of the campaign in early February and its end some nine weeks later. Dozens more were injured, and of course many tens of thousands were frightened by the apparent culmination of the political violence endemic during 1975. Grenades were thrown into crowds of people listening to political speeches, especially those of Socialist, New Force, and other leftist candidates. Precinct captains in some rural areas—again those affiliated with progressive candidates—were shot to death. A New Force party [พรรคพลังใหม่] MP from Lopburi [ลพบุรี] was assassinated, and the party’s headquarters in Bangkok was attacked with fire bombs and partially burned. Hundreds of thousands of leaflets were distributed throughout the country accusing progressive parties and their candidates of being communists who wanted to abolish monarchy. Posters reading "All socialists are communists" appeared in many public places around Bangkok. [...] By the time election day came around, people were exhausted by the political turmoil. Many simply said, "Thank heavens it’s over."" [Quelle: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 263]

1976-01-14 - 1981-07-17

Tun Hussein bin Dato' Onn (1922 - 1990) ist Ministerpräsident Malaysias.

1976-01-21 - 1976-01-23

Die dänische Ex-Königin Ingrid Victoria Sofia Louise Margareta von Schweden (1910 - 2000) ist Gast der Königsfamilie im Bhubing Palace (พระตำหนักภูพิงคราชนิเวศน์), Chiang Mai (เชียงใหม่). Sie ist mit dem thailändischen Königspaar eng befreundet. Sie besucht u. a. Die Highland Agricultural Research Station des königlichen Hill Tribe Development Project, Khun Huay Mai Nai, Amphoe Mae Rim (แม่ริม), Provinz Chiang Mai (เชียงใหม่).

Beim Abschieds-Dinner zu Ehren von Königin Ingrid singt der Kronprinz den Song "Lao Duang Duean" (ลาวดวงเดือน):

โอ้ละหนอดวงเดือนเอย พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง โอ้ดึกแล้วหนอพี่ขอลาล่วง อกพี่เป็นห่วงรักเจ้าดวงเดือนเอย ขอลาแล้วเจ้าแก้วโกสุม(เอื้อน) พี่นี้รักเจ้าหนอขวัญตาเรียม จะหาไหนมาเทียมโอ้เจ้าดวงเดือนเอย จะหาไหนมาเทียมโอ้เจ้าดวงเดือนเอย (ซ้ำ) หอมกลิ่นเกสร เกสรดอกไม้ หอมกลิ่นคล้ายคล้ายเจ้าสูของเรียมเอย (ซ้ำ) หอมกลิ่นกรุ่นครันหอมนั้นยังบ่เลย เนื้อหอมทรามเชยเอยเราละเหนอ   [Quelle: http://th.wikipedia.org/wiki/ลาวดวงเดือน. -- Zugriff am 2012-07-05]

Prinzessin Sirindhorn (สิรินธร) fidelte bei diesem Anlass und sang Songs.

Abb.: Ingrid Victoria Sofia Louise Margareta von Schweden in ihrer Jugendblüte (1930er-Jahre)
[Bildquelle: Wikipedia. -- Public domain]

Abb.: Lage des Bhubing Palace (พระตำหนักภูพิงคราชนิเวศน์)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

Abb.: Bhubing Palace (พระตำหนักภูพิงคราชนิเวศน์)
[Bildquelle: Alpha. -- http://www.flickr.com/photos/avlxyz/3469784297/. -- Zugriff am 2012-07-05. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

Abb.: Lage von Amphoe Mae Rim (แม่ริม)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1975-12-24 - 1976-01-22

"On December 24, 1975, Paisan Tawatchainand [ไพศาล ธวัชชัยนันท์ , 1937 - 1988], as head of the Federation of Public Enterprise Workers Unions, submitted a letter to the Kukrit government demanding a reduction in the price of rice, which had increased 25 percent (from 40 to 50 baht per tang [20 liters]) since Kukrit had assumed office the preceding January. This demand was rejected, and on January 2,1976, 200,000 workers staged a strike. When the government failed to respond, the workers organized a rally at the Rama V monument in front of the National Assembly, submitting a five-point demand to the government: 1. Fix a guaranteed paddy price at 2,500 baht per kwien (1000 kilograms); 2 Postpone any further increases in sugar and rice prices for up to one year; Implement the land reform program immediately; Promote and establish cooperatives throughout the country, and improve the management of the Bank for Agriculture and Agricultural Cooperatives; Guarantee that government enterprise workers who participated in this strike not face any charges and be paid their wages for the strike period . The government finally give in, agreeing to all the workers’ demands and establishing a committee composed of representatives from the labor unions, the Farmers Federation of Thailand, the NSCT, and government officials to determine whether there was any conflict between a guaranteed minimum paddy price of 2500 baht per kwien and a maximum rice price of 50 baht per tang. This was the first time that a union leader had signed a joint communique with the prime minister. The workers’ victory was due not only to their power to close public utility facilities but also to the fact that the Kukrit government was having serious problems among its several coalition parties. Cabinet pressure forced Kukrit to yield to the workers’ demands, although he personally continued to maintain that it was impossible to increase the price of paddy while keeping the rice sale price at a fixed level." [Quelle: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 192f.]

1976-01-25

Der König nimmt vom Vertreter einer ausländischen Waffenfabrik eine Pistole und zehn kugelsichere (beschusshemmende) Westen als Geschenk entgegen.

1976-01-30 - 1977-01-20

George H. W. Bush (1924 - ) ist Direktor des CIA.

Abb.: George H. W. Bush, 1981
[Bildquelle: Wikipedia. -- Public domain]

1976-02

Gründung der Federation of Labor Unions of Thailand (FLUT). FLUT ist eine Vereinigung von 15 Gewerkschaften unter der Führung von Phaisan Thawatchainan [ไพศาล ธวัชชัยนันท์ , 1937 - 1988]. Sprecher von FLUT ist Jittisak Chumnummani.

Abb.: Phaisan Thawatchainan [ไพศาล ธวัชชัยนันท์]
[Fair use]

1976-02-04

Der Journalist Seni Sungnat (เสนีย์  สูงนารถ) wird zu zwei Jahren Haft verurteilt, weil er in der rechtsradikalen Zeitung ดาวสยาม [Stern Siams] eine der Reden der Königin kritisiert hat.

Abb.: Titelleiste von ดาวสยาม, 1976-10-06, Preis 1,50 Baht
"หนังสือพิมพ์เพื่อชาติศาสน์กษัตริย์ - Zeitung für Nation, Religion und König"

1976-02-04

Anand Panyarachun (อานันท์ ปันยารชุน, 1932 - ) stellt US Botschafter Charles S. Whitehouse (1921 - 2001)  folgende Bedingungen für eine US Präsenz in Thailand. Um Druck auf die USA auszüben, veröffentlicht das Thai Außenministerium am 9. März diese sieben Punkte:

"American facilities and personnel shall be subject to Thai jurisdiction unless exempted by specific agreements between the Royal Thai Government and the United States Government; These facilities and personnel shall in no way be used to threaten or interfere with the national sovereignty of any other country; In keeping with the spirit of mutual cooperation and interests, reports on the activities involving these facilities, including information and data derived from such activities, shall be communicated directly to the Royal Thai Government; On-the-job training programs shall be launched with the view to the rapid replacement of American personnel operating the facilities by Thai personnel; American personnel authorized to operate facilities in Thailand shall not exceed the number agreed by the Royal Thai Government; These authorized American personnel shall enjoy such privileges as are accorded to technical experts from other countries; and Agreements pertaining to such cooperation shall continue for the duration of not more than two years, but shall be renewable or may be terminated earlier by either party giving advance notice." [Zitiert in: Randolph, R. Sean: The United States and Thailand : alliance dynamics, 1950-1985. -- Berkeley : Institute of East Asian Studies, University of California, 1986. -- 245 S. ; 23 cm. -- (Research papers and policy studies, 12). -- ISBN 0-912966-92-0. -- S. 189f.]

1976-02-15

Bombenanschlag auf das Hauptquartier der New Force Party (พรรคพลังใหม่). Täter sind Rechtsradikale.

"The New Force Party (Thai: พรรคพลังใหม่, RTGS: Phak Phalang Mai) is a political party in Thailand. It was founded in 1974, following the successful democratic uprising of October 1973. The New Force Party was one of the more successful left-wing parties during the relatively progressive and democratic phase from 1974 to 1976. Progressive liberal[1][2] and reformist in its stances, it was considered more moderate than the Socialist Party of Thailand.[3] In the 1975 general election, the first free election after long military dictatorship, the party won 6.0% of the votes and 12 of 269 seats in the House of Representatives. The new leftist parties, together with the long-standing liberal Democrat Party (พรรคประชาธิปัตย์), were placed on the opposition benches.[3] In the run-up to the 1976 election, the party was harassed by its right-wing adversaries. The party's office was attacked and candidates were assassinated by the far-right and military-backed Red Gaurs (กระทิงแดง ) paramilitary.[4] Its right-wing opponents accused the New Force Party of siding with the communists in Vietnam and Laos,[5] of having received 152 million baht from the KGB (Комите́т госуда́рственной безопа́сности), and of having leaders of Vietnamese descent.[6] The party could stabilize its share of the votes at 6.8%, but only 3 of its candidates were successful in their respective constituencies. After the democracy movement was shattered in the Thammasat University massacre on 6 October 1976 (เหตุการณ์ 6 ตุลา), the role of the New Force Party was gradually diminished to a tiny splinter party. It has not participated in the last parliamentary election in 2011. The party was founded and led by medicine professor Dr. Krasae Chanawongse (กระแส ชนะวงศ์, 1934 - ), the recipient of the 1973 Ramon Magsaysay Award for Community Leadership. In 1988, Krasae joined the Palang Dharma Party (พรรคพลังธรรม), and became foreign minister in 1995. Its secretary-general was Pramote Nakhontap (ศาสตราจารย์ ดร.ปราโมทย์ นาครทรรพ), a political science professor, who later became an activist of the People's Alliance for Democracy (พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย, "Yellow Shirts" - เสื้อเหลือง) and authored an article about the alleged Finland Plot (แผนฟินแลนด์)." [Quelle: http://en.wikipedia.org/wiki/New_Force_Party. -- Zugriff am 2014-10-17]

1976-02-17

Deutschland: Premiere der Sex-Komödie "Drei Bayern in Bangkok" von Siggi Götz (i.e. Siggi Rothemund, 1944 - )

Abb.: Plakat
(Fair use)

1976-02-27

Der Armeechef, General Boonchai Bamroongpong (บุญชัย บำรุงพงศ์, 1915 - 1995), erklärt laut Far Eastern Economic Review:

"a military coup could occur or other violence before the scheduled March 20 deadline for US withdrawal" [Zitiert in: Thailand, roots of conflict / edited by Andrew Turton, Jonathan Fast, Malcolm Caldwell. -- Nottingham : Spokesman Books, 1978. -- 196 S. ; 22 cm. -- ISBN 0851242383. -- S. 88. -- Fair use]

1976-02-28

Dr. Boonsanong Punyodyana (บุญสนอง บุณโยทยาน, 1936 - 1976), der Generalsekretär der Socialist Party of Thailand [พรรคสังคมนิยมแห่งประเทศไทย], wird auf offener Straße ermordet. Dahinter stecken eindeutig Rechtsradikale.

Abb.: Dr. Boonsanong Punyodyana (บุญสนอง บุณโยทยาน)
[Bildquelle: http://thaienews.blogspot.com/2010/02/blog-post_6173.html. -- Zugriff am 2011-11-24. -- Fair use]

"The election campaign of Dr. Boonsanong Punyodyana [บุญสนอง บุณโยทยาน, 1936 - 1976], the secretary general of the Socialist Party of Thailand (SPT) [พรรคสังคมนิยมแห่งประเทศไทย], provides a good example of the political tension of the period. Because I covered the election for the Bangkok Post, I am familiar with many of the details of his campaign (see Bowie 1975a). Boonsanong was running in a by-election for a seat in parliament representing Zone 1 of Chiang Mai province [เชียงราย]. In the course of my research I was struck by the vague rhetoric of the campaign and the lack of specific policies proposed by most candidates. Unlike those of other candidates, Dr. Boonsanong’s platform included land reform and land rent control. Not surprisingly, his campaign was rapidly gaining support in rural areas. Indeed many FFT [Farmers Federation of Thailand - สหพันธ์ชาวนา ชาวไร่แห่งประเทศไทย] members campaigned for him. His popularity was further enhanced by the fact that, as a northerner, he was able to campaign in the northern dialect. As his popularity grew so did the attacks. One of the most vicious attacks on Dr. Boonsanong and his supporters occurred at a school in Hang Dong [หางดง] where a progressive organization of schoolteachers had organized a three-day seminar. Hang Dong is the district immediately adjacent to San Patong District [สันป่าตอง], and schoolteachers from San Patong District were also involved. Dr. Boonsanong was a featured speaker. Other speakers included Intha Sribunryang [อินถา ศรีบุญเรือง, ermordet 1975], vice president of the FFT and president of its northern chapter; Insorn Buakhiew, another SPT member who had been elected from Hang Dong in the January 1975 elections; and Boonyen Wothong [บุญเย็น วอทอง], another well-known SPT leader. On the evening of the second day, at about 10 p.m., a mob of about fifty men attacked the school. They threw bottle bombs and rocks at the school- house, where about seventy seminar participants were gathered. They also set fire to three vehicles; two cars belonging to Boonyen and Insorn, respectively; and a motorcycle belonging to a local schoolteacher. Shortly thereafter, police arrived and arrested the seventy seminar participants who had been trapped inside the school. They were taken in trucks to the provincial office. Although initially charged with "agitating the masses" (pluk kradom) [ปลุกระดม] they were subsequently released. No effort was made to arrest anyone in the mob. One seminar participant, now a college professor and a friend of mine, told me recently that the terror of that night has never left him. The assailants were not local villagers but were thought to have been Red Gaurs [กระทิงแดง], working with the support of members of Nawaphon [ขบวนการนวพล]. This incident drew national attention to Bonsanong’s campaign. Ironically, the seminar was not directly linked with Dr. Boonsanong’s election campaign; Hang Dong District was outside Zone 1, where Boonsanong was running. Seminar organizers had simply taken advantage of Dr. Boonsanong’s presence in Chiang Mai. Although he was not in Hang Dong at the time of the attacks, many newspapers reported that it was his car that had been incinerated. The incident was used by his opponents as evidence of villagers’ alleged contempt for his socialist ideas. During the campaign, Dr. Boonsanong also found himself battling charges of gun running; illegal guns were mysteriously found in the trunk of his car.8 Although Dr. Boonsanong did not win the election, his candidacy demonstrated a base of support in rural areas. His assassination during the national election period in 1976 was a chilling example for other leftists contemplating electoral politics." [Quelle: Bowie, Katherine A.  <1950 - >: Rituals of national loyalty : an anthropology of the state and the Village Scout movement in Thailand. -- New York : Columbia Univ. Press, 1997. -- 393 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-231-10391-3. -- S. 153f. -- Fair use]

"Boonsanong Punyodyana (Thai: บุญสนอง บุณโยทยาน; rtgs: Bunsanong Bunyothayan) was a Thai politician and General secretary of the Socialist Party of Thailand [พรรคสังคมนิยมแห่งประเทศไทย]. He was assassinated on February 28, 1976. After graduating from Chulalongkorn University [จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย] in 1959, he worked for the Thai government, preparing English translations of official manuals. His skill in English and his familiarity with the Thai governmental structure gained him employment with the United States Information Service in Bangkok as a writer and researcher. In 1962, he won a Fulbright-Hayes Scholarship to study for the master's degree in sociology at the University of Kansas. At that point, one would not have predicted that he would one day lead student demonstrators to rip the brazen eagle from the gate of the U.S. Embassy on Wireless Road, as he did following the Mayaguez incident. After receiving the M.A., Boonsanong returned to Thailand where he joined the staff of Thammasat University [มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์] as a lecturer in sociology. In 1967 he returned to the U.S. and spent five extremely productive years there. He completed a Ph.D. in sociology at Cornell University, published several articles, spent a year at Harvard University and another year as Visiting Professor at the University of Hawai'i. By the time of his return to Thailand in 1972, he had established himself as an internationally recognized scholar in his field. It was a record that few of his colleagues in Thailand could equal, including those who were many years his senior. Back at Thammasat University in June 1972, he immediately became one of the university's leading activists. This was a time of general intellectual ferment. Boonsanong was in his element, writing papers, attending meetings, carrying out research, organizing and lecturing to hundreds of rapt and enthusiastic young people. The student movement which was to overthrow the military dictatorship was beginning and Thammasat was its epicenter. Dr. Boonsanong Punyodyana fell to an assassin's bullet at about 1:30 a.m. on 28 February 1976. At the time of his death, he was the Secretary-General of the Socialist Party of Thailand. There is little doubt that his death was politically motivated. Since few among Thailand's ruling elite regretted his passing, not many expect his murderers to be apprehended. He will be sorely missed however, by his wife and two daughters, by his academic colleagues, and by the Thai people." [Quelle: https://en.wikipedia.org/wiki/Boonsanong_Punyodyana. -- Zugriff am 2016-11-23]

1976-03

General Saiyud Kerdphon (สายหยุด เกิดผล, 1922 - ):

"Putting a government man in a village and getting him accepted by the villagers may often prove more difficult than placing a man on the moon." [Zitiert in: Luther, Hans Ulrich <1940 - >: Peasants and state in contemporary Thailand : from regional revolt to national revolution?. -- Hamburg : Institut für Asienkunde, 1978. -- 109 S. ; 21 cm. -- (Mitteilungen des Instituts für Asienkunde, Hamburg ; Nr. 98). -- ISBN 3-921469-49-X. -- S. 44. -- Fair use]

1976-03-14

Die Bangkok Post zitiert Ex-Außenminister Thanat Khoman (ถนัด คอมันตร์, 1914 - ):

The United States, Thanat pointed out, was "still . . . the only global power capable, if it wants, of resisting further expansion and encroachments by the new imperialistic group," and the government’s planned expulsion of the Americans "may indeed be detrimental to the security of Thailand as well as the stability of this region of ours." "It is my firm and considered opinion," Thanat continued, "that. . . the departure of certain elements of these forces should be delayed and some form of foreign military presence should be maintained until such a time when the prospects of peace in this part of the world become assured. This postponement and delay are intended to serve Thailand’s and Southeast Asia’s interests. Our sovereignty will not be impaired; if anything it will be strengthened and more effectively protected." [...] "North Vietnam should also rub their hands with satisfaction to be served gratuitously on the platter something it had been clamoring for for a long time. It did not have to provide any quid pro quo which this country has sought to obtain, namely the assurance of noninterference and nonintervention into our internal affairs in the odious form of support and assistance to the insurgents in the border areas." [Zitiert in: Randolph, R. Sean: The United States and Thailand : alliance dynamics, 1950-1985. -- Berkeley : Institute of East Asian Studies, University of California, 1986. -- 245 S. ; 23 cm. -- (Research papers and policy studies, 12). -- ISBN 0-912966-92-0. -- S. 188f.]

1976-03-20

Die US Botschaft in Bangkok kündigt den sofortigen Abzug allen US Militärs aus Thailand an:

The United States had "negotiated in good faith regarding a residual noncombat U. S. military presence that would serve mutual U. S. and Thai interests. We have been prepared to meet the conditions of the RTG [Royal Thai Government] for this continued presence, while also asking for consideration of the special problem of the status of our military personnel. The status, rights, and privileges which we sought during the negotiations for our residual military presence were those encompassed in the Standard Status of Forces Agreements (SOFAs) in force wherever our military elements are stationed around the world. However, the RTG has not been able to agree to these terms and has asked our remaining forces to be withdrawn. We plan to begin this withdrawal immediately." [Zitiert in: Randolph, R. Sean: The United States and Thailand : alliance dynamics, 1950-1985. -- Berkeley : Institute of East Asian Studies, University of California, 1986. -- 245 S. ; 23 cm. -- (Research papers and policy studies, 12). -- ISBN 0-912966-92-0. -- S. 193]

Die Thai Regierung hatte folgende Bedingungen für den Verbleib von US Truppen in Thailand gestellt:

"SEVEN-POINT CONDITIONS ON THE MAINTENANCE OF AMERICAN FACILITIES AND PERSONNEL IN THAILAND Unless there are exemptions made in specific agreements between the Royal Thai Government and the United States Government, all American facilities and personnel shall be subject to Thai jurisdiction; The said facilities and personnel shall not be used to threaten or infringe upon the national sovereignty of a third country; In keeping with the spirit of mutual cooperation and interests, reports on activities of these facilities including information and data from such activities shall be communicated on a regular basis to the Royal Thai Government; In the course of the above cooperation, American personnel shall launch on-the-job training programmes aimed at replacing American personnel operating the facilities; The number of American personnel authorized to operate these facilities in Thailand shall not exceed that agreed by the Royal Thai Government; Such authorized American personnel shall enjoy privileges that are granted to technical experts from other countries; Any agreement pertaining to such cooperation shall be effective for two years, and, if deemed appropriate, may be renewed or terminated by either party giving advance notice." [Zitiert in: Sarasin Viraphol [สารสิน วีระผล] <1946 - >: Directions in Thai foreign policy. -- Singapore : Institute of Southeast Asian Studies, 1976. -- 69 S. ; 28 cm. -- (Occasional paper <Institute of Southeast Asian Studies> ; no. 40.). -- S. 69]

1976-03-20

Anti-USA-Aktionen des National Student Centre of Thailand. Ganz Bangkok ist voll Anti-US-Postern.

1976-03-20

Red Gaur's (กระทิงแดง) besetzen das Büro des National Student Centre of Thailand. Rechtsradikale Berufsschüler besetzen das Democracy Monument (อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย).

Abb.: Lage des Democracy Monument (อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-03-21

Red Gaur's (กระทิงแดง) werfen am Siam Square (สยามสแควร์) eine Granate auf 5000 Demonstranten, die vor die US-Botschaft ziehen. Vier Studenten werden dabei getötet und 82 verwundet.

Abb.: Lage des Siam Square (สยามสแควร์)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-03-23

Auf den Campus der Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์) wird von Rechtsradikalen eine Bombe geworfen und ihr Auditorium wird beschossen.

Abb.: Lage der Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-03-24

Dr. Puey Ungpakorn (ป๋วย อึ๊งภากรณ์, 1916 - 1999), der Rektor der Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์),  hat 10 Schreiben bekommen, in denen ihm mit dem Tod gedroht wird, da er Kommunist sei. Dr. Puey reicht eine Verleumdungsklage ein gegen die Zeitung Siam Mitr, die behauptet hatte, er sei Kommunist.

Abb.: Dr. Puey Ungpakorn (ป๋วย อึ๊งภากรณ์)
[Bildquelle: http://www.rmaf.org.ph/Awardees/Biography/BiographyUngphakornPue.htm. -- Zugriff am 2011-11-24. -- Fair use]

1976-03-24

US Außenminister Henry Kissinger (1923 - ) in einer Pressekonferenz:

"The basic situation in Thailand is that, with the collapse of our efforts in Indochina, the Thais, who were loyal allies during the war and who relied on the United States, are looking for a different angle. And if you look at Thai history, Thailand is the only Asian country, the only country in South Asia, that was never colonized and that managed to maintain its independence by careful adjustment to dominant trends. Now, their assessment of the present situation is that the dominant trend in Indochina, in that part of the world, is North Vietnam, and that it must be counterbalanced, if it can be counterbalanced at all, by the People’s Republic of China. It does not reflect hostility to the United States. The leaders of Thailand we know are basically well disposed toward the United States. It is their assessment that the risks they would run by maintaining significant American military forces there are greater than the benefits that would come from them. And it illustrates what Senator Tower said earlier: A foreign policy decision has a multiplier effect. If we want to maintain our defense far from our shores, other countries must have the conviction that the United States is relevant to their problem. If that does not exist, they will not run what seems to them an unnecessary risk. That is the real structure of what is going on in Thailand. And which of the various factions dominate is really less important than their perception of the lessons of Vietnam." [Zitiert in: Randolph, R. Sean: The United States and Thailand : alliance dynamics, 1950-1985. -- Berkeley : Institute of East Asian Studies, University of California, 1986. -- 245 S. ; 23 cm. -- (Research papers and policy studies, 12). -- ISBN 0-912966-92-0. -- S. 193f., Anm. 61]

1976-03-25

Bombenanschlag auf eine Wahlversammlung der New Force Party (พรรคพลังใหม่) in Chainat (ชัยนาท). 10 Tote.

Abb.: Lage von Chainat (ชัยนาท)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-03-25

Die letzten britischen Soldaten verlassen Singapur. Ende der seit 1867 bestehenden britischen Präsenz.

Abb.: Lage von Singapur
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-04

Umfrage in Bangkok zur Einstellung zu Kommunismus und Politik

Question 1:	Do you think that there may be communists or communist supporters within the various groups seeking justice at present?	Percent
	Yes, 1 think so	78
	No, 1 don’t think so	7
	No opinion	14
Question 2:	Please estimate the number of communists in these groups.
	Very small	23
	Hundreds	22
	Thousands	17
	Tens of thousands	6
	Hundreds of thousands	3
	Cannot be estimated	30
Question 3:	Do you think that there are communists or communist supporters teachingin schools, colleges, and universities?
	Yes, there are	61
	No, there are not	10
	No answer	29
Question 4:	Are teachers and lecturers dangerous to society?
	Yes, and they are very dangerous	50
	Yes, and they are somewhat dangerous	32
	No, they are not dangerous	6
	No, they are not dangerous at all	6
	No answer	6
Question 5:	Are any political parties procommunist or communist front organizations?
	Yes	63
	No	8
	Don’t know	29

[Übersetzt in: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 173. -- Fair use]

1976-04-04

Norodom Sihanouk (នរោត្ដម សីហនុ) tritt als Staatsoberhaupt Kambodschas zurück. Nachfolger: Khieu Samphan (ខៀវ សំផន,1931 - ). Ministerpräsident wird: Pol Pot (ប៉ុល ពត, 1928 - 1998).

Abb.: Khieu Samphan (ខៀវ សំផន) (links) und Pol Pot (ប៉ុល ពត), Rumänien, 1978
[Bildquelle: Romanian Communism Online Photo Collection / Wikipedia. -- Namensnennung]

"Khieu Samphan (* 27. Juli 1931[1] in der Provinz Svay Rieng (ស្វាយរៀង), Kambodscha) ist ein ehemaliger führender Funktionär der Roten Khmer und war von 1976 bis 1979 Staatsoberhaupt von Kambodscha. Leben Seine Ausbildung erhielt er an der Sorbonne in Paris. Dort promovierte er 1959 über die Wirtschaft von Kambodscha (siehe Literatur). Bereits vor der Machtübernahme der Roten Khmer 1975 wurde er Leiter des gefürchteten Büros 870, der Parteiorganisation Angkar. Während der Schreckensherrschaft der Roten Khmer war Khieu Samphan nach dem erzwungenen Rücktritt von Prinz Norodom Sihanouk von 1976 bis 1979 Staatsoberhaupt des neu gegründeten Demokratischen Kampuchea (កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ) und galt so der internationalen Öffentlichkeit als Gesicht des Regimes, eine Rolle, die er nach 1979 für die Roten Khmer weiter ausübte. Nach dem Einmarsch vietnamesischer Truppen 1979 und dem Sturz des Terrorregimes floh er in die Volksrepublik China, wo er weiter als von den Vereinten Nationen offiziell anerkannter Vertreter Kampucheas fungierte. Unter der 1982 von den Roten Khmer und Prinz Sihanouk gebildeten Exilregierung „Koalition des Demokratischen Kampucheas“ war Khieu Samphan Vizepräsident mit dem Aufgabengebiet eines Außenministers. 1985 wurde er offiziell in der Nachfolge von Pol Pot als Anführer der Roten Khmer genannt. 1991 war Khieu Samphan Sprecher der Roten Khmer bei den Friedensverhandlungen in Paris. Die unter UN-Aufsicht 1992 in Kambodscha durchgeführten Wahlen wurden unter seiner Führung von den Roten Khmer boykottiert. Vor dem Hintergrund ideologischer Auseinandersetzungen innerhalb der Roten Khmer und der Perspektivlosigkeit ihrer Politik, ergab sich Khieu Samphan 1998 der Hun Sen-Regierung (ហ៊ុន សែន) in Phnom Penh und wurde von dieser amnestiert. 2003 erklärte Khieu Samphan öffentlich in einem sechsseitigen Brief, er erkenne die Tatsache eines Genozids in der Zeit der Herrschaft der Roten Khmer im Nachhinein zwar an, habe davon jedoch weder gewusst noch sei er dafür verantwortlich gewesen. Am 18. November 2007 wurde Khieu Samphan als letzter noch lebender ranghoher Vertreter des Khmer-Regimes verhaftet. Der inzwischen 76-Jährige wurde unter Waffengewalt aus einem Spital in Phnom Penh abgeführt und dem 2006 eingerichteten Rote-Khmer-Tribunal überstellt. Das von den Vereinten Nationen gestützte Tribunal soll die zwischen 1975 und 1979 verübten Verbrechen der Roten Khmer untersuchen und aburteilen.[2] Am 16. September 2010 wurde offiziell Anklage gegen Khieu Samphan erhoben. Der Prozess begann am 27. Juni 2011.[3] Verteidigt wird er unter anderen vom französischen Rechtsanwalt Jacques Vergès.[4] Werke Khieu Samphan: Die Wirtschaft Kambodschas und die Probleme seiner Industrialisierung; Dissertation Paris 1959; dt. von Gerd Koenen: Frankfurt am Main: KBW-Verlag Kühl KG, Kommunistische Volkszeitung/Kommunismus und Klassenkampf/Dokumentation, 1979 Khieu Samphan: Cambodia’s Economy and Industrial Development; Übersetzung aus dem Französischen von Laura Summers. Department of Asian Studies, Cornell University, 1979 Khieu Samphan: L’histoire récente du Cambodge et mes prises de position; Taschenbuch: 174 Seiten, Verlag: Editions L’Harmattan (1. Februar 2004, Sprache: Französisch ISBN 978-2747559478 Literatur Stephen Herder: Pol Pot and Khieu Samphan; Clayton, Australia 1991; ISBN 0-7326-0272-6 Munzinger Internationales Biographisches Archiv 12/2008 vom 18.März 2008 (hu) Fußnoten  Nach anderen Angaben (Munzinger IBA) 22. Juli 1932  www.taz.de, Im Krankenbett verhaftet, 19. Nov. 2007  Rote Khmer vor Gericht - "Bruder Nummer zwei" erwartet seine Strafe, Spiegel Online 27. Juni 2011  Khmer Rouge leader seeks release In: BBC News, 23. April 2008, Abgerufen am 11. April 2011" [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Khieu_Samphan. -- Zugriff am 2011-11-23]

"Pol Pot (* vermutlich 19. Mai 1928[1] in der Provinz Kompong Thom (កំពង់ធំ), Kambodscha; † 15. April 1998 in Anlong Veng; eigentlich Saloth Sar) war ein kambodschanischer kommunistischer Politiker, von 1975 bis 1979 Diktator Kambodschas und bis 1997 der „Bruder Nr. 1“[2] der Roten Khmer (ខ្មែរក្រហម). Infolge seiner Herrschaft kamen schätzungsweise 1,7 bis 2 Millionen Kambodschaner ums Leben. Leben Frühes Leben Als Sohn eines Bauern verbrachte Pol Pot angeblich sechs Jahre seiner Kindheit in einem buddhistischen Kloster, davon zwei Jahre als Mönch. In Phnom Penh (ភ្នំពេញ), der Hauptstadt von Kambodscha, erlernte er das Zimmererhandwerk. Bereits 1946 war er Mitglied der Kommunistischen Partei Kambodschas, deren Parteisekretär er von 1963 bis 1975 war. Von 1949 bis 1953 studierte Pol Pot erfolglos Radioelektronik in Paris. Dort entwickelte er auch seine kommunistischen Ideen weiter, nahm an der linksgerichteten Studentenbewegung teil und schloss sich der dortigen kommunistischen Partei an. Viele spätere Weggefährten des Diktators lebten ebenfalls in der französischen Hauptstadt und vertraten kommunistische Interessen. 1956 heiratete Pol Pot seine Freundin Khieu Ponnary, von der er sich 1985 scheiden ließ. Nach seiner Rückkehr nach Kambodscha lehrte er bis 1963 an einer Privatschule in Phnom Penh. Er versuchte, auch seine Schüler von seiner kommunistischen Idee zu überzeugen. Als die Regierung unter Prinz Norodom Sihanouk (នរោត្ដម សីហនុ) gegen die Kommunisten im Land vorging, musste Pol Pot in den Dschungel nahe der vietnamesischen Grenze fliehen. Erste Jahre der Roten Khmer Dort baute er eine Guerillaorganisation auf, die regen Zulauf unter den dortigen Bauern fand, da diese unter der Ausweitung des Vietnamkrieges durch Nordvietnamesen, Vietcong und US-Amerikaner litten und sich wohl auch vom Argument Pol Pots überzeugen ließen, die Probleme Kambodschas rührten von einem unüberwindlichen Stadt-Land-Konflikt, der zugunsten der Landbevölkerung gelöst werden müsse. Zuletzt kontrollierte er mit seinen „Khmers Rouges“ (französisch für Rote Khmer) ganz Kambodscha – mit Ausnahme der Hauptstadt, deren Bevölkerung aufgrund der Kämpfe in den Provinzen binnen kurzer Zeit auf an die 3 Millionen angewachsen war und die bis zum 17. April 1975 von Lon Nol (លន់ នល់) (der sich 1970 mit Hilfe der US-Amerikaner an die Macht geputscht hatte) gehalten werden konnte. Diktator Mit dem Fall Phnom Penhs begann eines der blutigsten Kapitel der Geschichte. Die Roten Khmer begannen, die radikalen Ideen ihres „Bruders Nummer 1“ vom kommunistisch-primitivistischen Bauernstaat konsequent umzusetzen, und zwangen die Bevölkerung unter Androhung der Todesstrafe, die Hauptstadt binnen 48 Stunden zu verlassen. Sie sollten auf dem Lande als Bauern und Landarbeiter eingesetzt werden. Intellektuelle (auch Brillenträger wurden dafür gehalten) galten als überflüssig und unerwünscht. In den folgenden vier Jahren wurden vor allem der gebildete Teil der Bevölkerung und Regimekritiker von den Roten Khmer ermordet. So überlebten diese Episode der kambodschanischen Geschichte landesweit nur 50 Ärzte und 5.000 von vormals 20.000 Lehrern. Außerdem kam es infolge von Enteignungen und einer desaströsen Wirtschafts- und Handelspolitik zu Hungersnöten. Es wird vermutet, dass unter den Roten Khmer 1,7 bis 2 Millionen Menschen ums Leben kamen. Die Herrschaft Pol Pots war ebenso von seiner Paranoia und der seiner Anhänger geprägt, die jeden, der nicht pünktlich zur Arbeit erschien, als Volksverräter bestraften. Die Kambodschaner waren gezwungen worden, schwarze Einheitskleidung zu tragen, und mussten täglich 12 Stunden und mehr unter schwersten Bedingungen Landarbeit verrichten, ohne entsprechend mit Nahrungsmitteln und Medizin versorgt zu werden. Schon nach kurzer Zeit konnten die Bauern nicht einmal mehr den Reisbedarf des eigenen Volkes decken, und nicht wenige mussten sich von Ratten ernähren, um nicht zu verhungern. Im Inneren waren, einmalig für kommunistische Regime, die Kommunistische Partei und ihre Führer mit Geheimhaltung umgeben; sie verbargen sich hinter einer vorgeblichen Organisation mit der Bezeichnung Angka. Den ersten öffentlichen Auftritt absolvierte Pol Pot rund ein Jahr nach der Machtübernahme im März 1976 als „Arbeiter einer Kautschukplantage“. Pol Pot ließ keine Biographie von sich veröffentlichen, es gab keine Textsammlungen und es gibt nur wenige Fotos von ihm. Viele Kambodschaner erfuhren erst nach seinem Sturz von der Identität ihres Regierungschefs. Der Konflikt mit Vietnam und sein Sturz Nicht zuletzt aufgrund der historisch gewachsenen Feindschaft zwischen Kambodschanern und Vietnamesen versuchte Pol Pot seinen Kommunismus an den chinesischen Weg anzulehnen, ohne dabei Kambodschas Eigenständigkeit aufzugeben. Zusätzlich glaubte er, Maos Kulturrevolution (無產階級文化大革命 / 无产阶级文化大革命) für die Umgestaltung Kambodschas übernehmen zu können. Der Tod Maos und das katastrophale Scheitern seines 4-Jahres-Plans, den er 1976 ausgerufen und der eine Verdreifachung der Agrarproduktion vorgesehen hatte, trafen Pol Pot schwer, und er wurde zunehmend paranoid. In Folge dessen beschuldigte er sogar engste Mitarbeiter und Mitglieder der Partei der Sabotage. Es wurden Säuberungsaktionen durchgeführt, und jedes Parteimitglied, welches seiner Meinung nach versagt hatte oder mit den Vietnamesen sympathisierte, wurde verhaftet und getötet. Terror und Massenmorde nahmen nun zu. Die kommunistische Partei der Sozialistischen Republik Vietnam hatte jeglichen Einfluss auf ihre früheren Gesinnungsgenossen verloren. 1977 und 1978 gab es mehrere Angriffe der Roten Khmer auf vietnamesische Gebiete, die tausende von Zivilisten das Leben kosteten. Ende des Jahres 1978 begann Vietnam eine Invasion in Kambodscha, eroberte die menschenleere Hauptstadt Phnom Penh und installierte eine pro-vietnamesische Regierung unter Heng Samrin (ហេង​ ​សំ​រិ​ន), einem Khmer-Rouge-Abtrünnigen.[3] Rund 30.000 Rote Khmer flohen in das Umland, vor allem in die unwegsamen Dschungelgebiete an der Grenze zu Thailand. Sie kämpften in der Folge erbittert gegen die Invasoren, doch die Vietnamesen konnten sich halten. Die Herrschaft Pol Pots war somit langfristig nicht mehr zu retten. Nach einem Interview im Jahre 1979 zog er sich lange Zeit aus der Öffentlichkeit zurück. Sein letztes Interview gab Pol Pot dem US-Journalisten Nate Thayer 1997 (Far Eastern Economic Review). Im Juni 1997 wurde Pol Pot von den Roten Khmer unter der Führung von Oung Choeun alias Ta Mok (តាម៉ុក), der wegen seiner Brutalität als „Schlächter“ bezeichnet wurde und bis 1979 militärischer Oberbefehlshaber der Verwaltungszone Südwest des „Demokratischen Kampuchea“ gewesen war, aus seiner Führungsposition als „Bruder Nr.1“ verdrängt. Im Juli 1997 wurde Pol Pot auf einem Rote-Khmer-Volkstribunal als Verräter zu lebenslanger Haft verurteilt.[4] Tod Im April 1998 beging Pol Pot in Anlong Veng im Norden Kambodschas vermutlich Selbstmord, nachdem er erfahren hatte, dass General Ta Mok den USA seine Auslieferung angeboten hatte. Offiziell wurde damals als Todesursache ein Herzinfarkt genannt. Die ungewöhnlich schnelle Verbrennung seines Leichnams und die Ablehnung der Roten Khmer, eine Autopsie vornehmen zu lassen, hatte zu Spekulationen über die Todesursache Pol Pots geführt. Unter anderem wurde Vergiftung oder Mord vermutet. Erst 1999 wurde bekannt, dass Pol Pot vermutlich an den Folgen einer Überdosis von Medikamenten verstorben war. Schriften Die großartigen Siege der kampucheanischen Revolution unter der richtigen und klaren Führung der Kommunistischen Partei Kampucheas (27. September 1977); Laßt uns weiterhin entschlossen das Banner des Sieges der ruhmreichen Kommunistischen Partei Kampucheas hochhalten, um das Demokratische Kampuchea zu verteidigen, die sozialistische Revolution fortzuführen und den Sozialismus aufzubauen (27. September 1978); Erklärung vom 5. Januar 1979. (in: Kommunismus und Klassenkampf. Theoretisches Organ des Kommunistischen Bundes Westdeutschland [KBW] Dokumentation, 22. Januar 1979) Literatur David P. Chandler: Brother Number One. A political biography of Pol Pot. Westview Press, Boulder CO 1992, ISBN 0-8133-0927-1. David P. Chandler: Pol Pot, Frère Numéro Un. Plon, Paris 1993, ISBN 2-259-02592-7. David P. Chandler, Ben Kiernan, Chanthou Boua (Hrsg.): Pol Pot plans the future. Confidential leadership documents from Democratic Kampuchea, 1976–1977. Yale University Press, New Haven CT 1988, ISBN 0-938692-35-6, (Yale University Southeast Asia studies - Monograph series 33). Erich Follath: Die Kinder der Killing Fields. Kambodschas Weg vom Terrorland zum Touristenparadies. Deutsche Verlags-Anstalt u. a., München 2009, ISBN 978-3-421-04387-0. Stephen Heder: Pol Pot and Khieu Samphan. Monash University, Clayton 1991, ISBN 0-7326-0272-6, (Centre of Southeast Asian Studies - Working papers 70). Ben Kiernan: How Pol Pot came to power. A history of Cambodian communism, 1930–1975. 2nd edition. Yale University Press, New Haven CT u. a. 2004, ISBN 0-300-10262-3. Ben Kiernan: Le Génocide du Cambodge 1975–1979. Race, Idelogie et Pouvoir. In: Cahiers d'Histoire - Paris 73, 1998, S. 146–147. Ben Kiernan: The Pol Pot regime. Race, power and genocide in Cambodia under the Khmer Rouge. 1975–79. Yale University Press, New Haven CT u. a. 1996, ISBN 0-300-06113-7. Marie Alexandrine Martin: Le Mal cambodgien. Histoire d'une société traditionnelle face à ses leaders politiques 1946–1987. Hachette, Paris 1989, ISBN 2-01-012251-8, (Histoire des gens). François Ponchaud: Cambodge année zéro. Document. Julliard, Paris 1977, ISBN 2-260-00055-X, (Auch: Éditions Kailash, Paris 1998, ISBN 2-8426-8031-6, (Livres sur l'Asie - Civilisations & sociétés)). Sacha Sher: Le Kampuchéa des „Khmers rouges“. Essai de compréhension d'une tentative de révolution. L'Harmattan, Paris u. a. 2004, ISBN 2-7475-6191-7. Philip Short: Pol Pot. The history of a nightmare. Paperback edition. Murray, London 2005, ISBN 0-7195-6569-3. Einzelnachweise  David Chandler: Brother Number One; Silkworm Book, 1992; S. 7 Ben Kiernan: The Pol Pot Regime: Race, Power, and Genocide in Cambodia under the Khmer Rouge, 1975–79; New Haven, CT: Yale University Press, 1996. The Encyclopedia of Asian History: Pol Pot. Archiviert vom Original am 31. Mai 2009. Abgerufen am 27. Juli 2011. John Pilger: America’s long affair with Pol Pot; in: Harper’s Magazine, Ausgabe Juli 1998; S. 15–17 Notable Biographies: POL POT Biography  Spiegel: Thema Pol Pot abgerufen am 29. März 2010  Peter Scholl-Latour: Der Tod im Reisfeld; Stuttgart 1980; S. 284  BBC News: Pol Pot: Life of a tyrant, 14. April 2000, abgerufen am 23. August 2011" [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Pol_Pot. -- Zugriff am 2011-11-23]

1976-04-04

Wahlen. Kukrit verliert vor allem beim Militär und dessen Freunden, da er die weitere Zusammenarbeit mit den USA ablehnt und sich China, Laos und Kambodscha annähert.

General Krit Sivara (กฤษณ์ สีวะรา, 1914 - 1976), hat den Soldaten im Dusit Bezirk (เขต ดุสิต) Bangkok's verboten, Kukrit zu wählen. Genral Krit finanziert für die Wahl ca 100 Kandidaten in verschiedenen Parteien.

Abb.: Stimmen

Abb.: Sitzverteilung im Parlament nach den Wahlen

"Early general elections were held in Thailand on 4 April 1976 after the House of Representatives had been dissolved prematurely on 12 January.[1] A total of 2,350 candidates representing 39 parties contested the election, although voter turnout was only 44.0%.[2] The result was a victory for the Democrat Party, which won 114 of the 279 seats. Results Party Votes % Seats +/- Democrat Party (พรรคประชาธิปัตย์) 4.745.990 25.3 114 +42 Thai Nation Party (พรรคชาติไทย) 3.280.134 17.5 56 +28 Social Action Party (พรรคกิจสังคม) 3.272.170 17.5 45 +27 Social Justice Party 1.725.568 9.2 28 -17 New Force Party (พรรคพลังใหม่) 1.276.208 6.8 3 -9 People's Force 746.985 4.0 3 +1 Social Agrarian Party 672.259 3.6 9 -10 Social Nationalist Party 642.078 3.4 8 -8 Socialist Party of Thailand 357.385 1.9 2 -13 Dharmacracy Party 264.526 1.4 1 New Thai Protection Party 223.048 1.2 1 New United Democratic Front 196.998 1.1 1 New Labour Party 161.031 0.9 1 0 Social Thai Party 125.037 0.7 1 New People's Peaceful Party 104.084 0.6 0 -8 Provincial Development Party 100.162 0.5 2 +1 Thai Party 98.487 0.5 1 New Free Force 95.056 0.5 0 New National Reconstruction 79.894 0.4 0 -3 New Siam Party 72.664 0.4 1 New Democracy 59.472 0.3 1 -1 Social Progress Party 25.028 0.1 1 New Agriculturalist Party 24.987 0.1 0 -1 People Party 11.919 0.1 0 0 15 other parties 215.209 2.5 0 - Invalid/blank votes 453.327 - - - Total 9.072.629 100 279 +10 Source: Nohlen et al [Quelle: http://en.wikipedia.org/wiki/Thai_general_election,_1976. -- Zugriff am 2011-11-04]

1976 - 2007

Der 43jährige Banharn Silpa-archa (บรรหาร ศิลปอาชา, 1932 - ) tritt erstmals zur Wahl in seiner Heimatstadt Suphan Buri (สุพรรณบุรี) an. Er erhält landesweit meisten Stimmen (57.739) landesweit. Das sind ca. 63% der Stimmen seines Wahlkreises. Beginn seines kometenhaften Aufstiegs als Politiker.

Abb.: Wähler-Stimmen für Banharn Silpa-archa (บรรหาร ศิลปอาชา, 1932 - )  in seinem Wahlkreis in seiner Heimatstadt Suphan Buri (สุพรรณบุรี) 1976 - 2007 (in Prozent der abgegebenen Stimmen)

[Datenquelle: Nishizaki, Yoshinori [訳吉武好孝, 西崎一郎]: Political authority and provincial identity in Thailand : the making of Banharn-buri. -- Ithaca, N.Y. : Cornell, 2011. -- 254 S. :Ill. ; 26 cm. -- (Studies on Southeast Asia ; 53). -- ISBN 978-0-8772-7753-8. -- S. 197]

1976 - 2002 macht Banharn 872 (oft unangemeldete) Kontrollbesuche bei den Behörden der zehn Amphoe der Provinz Suphan Buri. So hält er die Behörden auf Trab und ist bei den meisten Staatsbediensteten deswegen unbeliebt.

1976-04-20 - 1976-10-06

Mom Rajawongse Seni Pramoj (หม่อมราชวงศ์เสนีย์ ปราโมช, 1905 – 1997) ist Ministerpräsident (นายกรัฐมนตรีแห่งราชอาณาจักรไทย - Prime Minister)

Abb.: หม่อมราชวงศ์เสนีย์ ปราโมช - Mom Rajawongse Seni Pramoj
[Bildquelle: Wikipedia. -- Public domain]

1976-04-20 - 1976-09-25

37. Kabinett: Seni (เสนีย์) III

1976-04-22

Angehörige der Border Patrol Police (ตำรวจตระเวณชายแดน) in entlegenen Gegenden erhalten aufblasbare Sex-Puppen, Made in Japan, damit sie nicht so einsam sind. Die erste Sexpuppe wurde in die Provinz Nan (น่าน) geschickt und Irma la Douce genannt. Ein Sprecher der Polizei sagt: "Wir versuchen, einem natürlichen Problem gesunder junger Männer abzuhelfen, die lange Zeit weg von Mädchen sind. Sie opfern ihr Leben für uns und wir sollten etwas für ihr Vergnügen tun."

Abb.: Lage der Provinz  Nan (น่าน)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

Abb.: Aufblasbare Sexpuppe
[Bildquelle: DF5KX / Wikimedia. -- GNU FDLicense]

1976-04-22

3000 malaysische Soldaten heben ein Lager kommunistischer Terroristen bei der Ulu Muda Forest Reserve aus. Die malaysische Luftwaffe bombardiert vermutete Verstecke der geflohenen Terroristen in Amphoe Betong (เบตง, Thailand). Dies ist ein Verstoß gegen die Abkommen, die nur Bodentruppen auf dem Gebiet des jeweils anderen Staats erlauben. Malaysia behauptet, es sei ein Irrtum der piloten gewesen, die glaubten, im Luftraum Malaysias zu sein.

Abb.: Lage vonUlu Muda Forest Reserve und Amphoe Betong (เบตง)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-04-23

Tod von General Krit Srivara (กฤษณ์ สีวะรา, 1914 - 1976).

Abb.: Krit Srivara (กฤษณ์ สีวะรา)
[Bildquelle: th.Wikipedia. -- Fair use]

"General Krit Srivara (Thai: กฤษณ์ สีวะรา) (March 27, 1914—April 28, 1976) was a military officer of the Royal Thai Army (กองทัพบกไทย), a member of the Thai Cabinet, and Deputy Commander-in-Chief of the Royal Thai Army during the violent crackdown on democracy protesters on 14 October 1973. He was later promoted to Army Commander. During the invasion of Burma Krit served as a company commander in a Phayap Army battalion under the command of Major Sarit Thanarat (สฤษดิ์ ธนะรัชต์). Krit was appointed Deputy Minister of Education by Field Marshal Thanom Kittikachorn (ถนอม กิตติขจร) in his 1969 government. On 23 November 1970, he was switched to be Deputy Minister of Defence (Thanom was both Premier and Minister of Defence). The government fell in 17 November 1971 after Thanom led a coup that overthrew his own government and abrogated the 1968 constitution. Thanom appointed Krit Minister of Industry in his subsequent junta. Krit played a pivotal role in the 14 October democracy movement of 1973. Krit served as Deputy Army Commander in the face of massive public demonstrations against the "Three Tyrants": Colonel Narong Kittikachorn (ณรงค์ กิตติขจร), Army Commander Field Marshal Praphas Charusathien (ประภาส จารุเสถียร), and Prime Minister and Supreme Commander Thanom Kittikachorn. On the evening of 14 October, the police and army began shooting at demonstrators, killing at least 70. Narong personally shot into the crowds from a helicopter. Thanom and Praphas resigned from their political roles, but continued to lead the military. They ordered more troops to confront the remaining demonstrators, but were blocked by Krit. Thanom and Narong then resigned from their military positions. The King then appointed Sanya Dhammasakdi (สัญญา ธรรมศักดิ์) as Premier. Krit was named defense minister in 1976, but died suddenly a week later. However, Krit's role in the events was countered by Narong in a 2003 book. Narong blamed Krit, among others, for the violence. The book was strongly criticised by former student leaders. The Army's Krit Srivara Camp in Sakon Nakhon (สกลนคร) province is named after him. References Paul M. Handley, "The King Never Smiles" Yale University Press: 2006, ISBN 0-300-10682-3 The Nation, UPRISING: Narong 'is distorting history', 31 Aug 2003" [Quelle: http://en.wikipedia.org/wiki/Krit_Srivara. -- Zugriff am 2011-11-24]

1976-05-10

Manerplaw (Burma): Bildung der National Democratic Front durch 10 Aufständischengruppierungen:

• Arakan Liberation Party
• Karenni National Progressive Party
• Karen National Union
• Kachin Independence Organisation
• Kayan Newland Party
• Lahu National United Party
• New Mon State Party
• Palaung State Liberation Organisation
• Shan State Progress Party
• United Pa-O National Organisation

Nicht beitreten:

• Arakan National Liberation Party (ANLP)
• Khun Sa's(ခွန်ဆာ, 1934 - 2007) Shan United Army (SUA)
• Moh Heng's Shan United Revolutionationary Army SURA

1976-05-17

Der König besucht u.a. Luang Pho Choi (หลวงพ่อจ้อย ฐิตปุญโญ), Wat Khao Suwan Pradit (วัดเขาสุวรรณประดิษฐ์), Amphoe Don Sak (ดอนสัก), Provinz Surat Thai(สุราษฎร์ธานี). Der Luang Pho soll magische Kräfte besitzen und z.B. Stürme beruhigen können! Er ist einer der am meisten verehrten Mönche Südthailands. Anschließend verteilt der König Fahnen an vierzig Gruppen von Village Scouts.

Abb.: Luang Pho Choi (หลวงพ่อจ้อย ฐิตปุญโญ)

Abb.: Lage von Amphoe Don Sak (ดอนสัก)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-06-06

Thailand gewährt den USA das Recht, bei Militär-Flügen zwischen Guam und Diego Garcia in Takhli (ตาคลี) aufzutanken sowie notzulanden.

Abb.: Lage von Guam, Takhli (ตาคลี) und Diego Garcia
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-06-11

Der König besucht in Phitsanulok (พิษณุโลก) das Hauptquartier der Dritten Armee (กองทัพภาคที่ 3 - ทภ.3). Er fordert dazu auf, das Hauptquartier der Kommunistischen Partei Thailands (CPT, พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย - พคท) in Khao Kho (เขาค้อ) zu zerstören. "Wenn wir in Khao Kho gewinnen, werden die anderen Stützpunke fallen. Sobald die Truppen der CPT besiegt seien, soll man die Dörfer mit Entwicklungsprojekten überfluten, um sie von ihrer Armut zu befreien.

Abb.: Lage von Phitsanulok (พิษณุโลก) und Khao Kho (เขาค้อ)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

Abb.: Khao Kho (เขาค้อ) und Umgebung
[©Google earth. -- Zugriff am 2014-08-20]

1976-06-12

Das Königspaar gibt 8000 Village Scouts (ลูกเสือชาวบ้าน) Fahnen und Abzeichen. Die Village Scouts waren in einer Rallye aus allen Landesteilen zum Lumphini Park (สวนลุมพิน) gekommen.

Abb.: Lage des Lumphini Park (สวนลุมพิน)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

"Volunteer Defense Corps The BPP organized the paramilitary Volunteer Defense Corps or VDC (the Or Sor, also called the Village Scout - ลูกเสือชาวบ้าน[2][3]) in 1954 to provide law and order and emergency or natural disaster response. This was done in response to complaints of banditry and harassment by subversive organizations. The VDC had the main responsibility for protecting local inhabitants from threats and intimidation by guerrillas who had infiltrated the border provinces from neighbouring Laos, Cambodia, and Malaysia. Its mission is to deny the insurgents access to the food and other supplies that made villages and farms favourite targets. VDC members were trained by the BPP. In 1974 it was expanded by the Internal Security Operations Command (ISOC) to urban areas to fight left-wing political activism. The Village Scouts were subsequently involved in the Thammasat University massacre of 1976. In the late 1980s, VDC strength was estimated at roughly 33,000, down from a peak of about 52,000 in 1980. Part of the reduction was absorbed by the formation of the Thahan Phran, a paramilitary unit formed to counter communist insurgents. In the 21st century Internet censorship, the village-scout concept was extended to ลูกเสือบนเครือข่ายอินเทอร์เน็ต or cyber scouts." [Quelle: http://en.wikipedia.org/wiki/Border_Patrol_Police. -- Zugriff am 2011-11-24]

1976-06-20

Abzug des US-Militärs. Innerhalb eines Monats wird die US-Militärpräsenz bis auf 270 Militärberater beendet.

1976-06-20

Die USA schließen die 7th Radio Research Field Station (Ramasun Station) bei Udon (อุดร), eine riesige Abhöranlage.

1976-07

Auf dem Sanam Luang (สนามหลวง) in Bangkok verbrennen 300 Demonstranten, die sich "Patriotic People's Group" nennen, Bücher, Zeitungen, Zeitschriften und die Bilder zweier Minister, Chuan Leekpai (ชวน หลีกภัย) und Surin Masdit, die sie beschuldigen, Linke zu sein. Unter den verbrannten Publikationen, befinden sich die Zeitungen Thai Rath (ไทยรัฐ), Prachachart (ประชาชาติ) und Prachathipathai (ประชาธิปไตย). Die Demonstranten fordern die Verhaftung von Dr. Puey Ungpakorn (ป๋วย อึ๊งภากรณ์, 1916 - 1999), dem Rektor der Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์), da er den Studenten hilft, die drei heiligen Institutionen (Nation, Buddhismus, König) zu stürzen.

Abb.: Lage des Sanam Luang (สนามหลวง)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-07-09

Ein westlicher Diplomat laut Far Eastern Economic Review:

"The Thai government and press are forever explaining away their national problems by pointing at the communists and Thailand's neighbours, but the real enemy is alive and well, and living in Bangkok, driving around in air-conditioned Mercedes." [Zitiert in: Luther, Hans Ulrich <1940 - >: Peasants and state in contemporary Thailand : from regional revolt to national revolution?. -- Hamburg : Institut für Asienkunde, 1978. -- 109 S. ; 21 cm. -- (Mitteilungen des Instituts für Asienkunde, Hamburg ; Nr. 98). -- ISBN 3-921469-49-X. -- S. ´35. -- Fair use]

1976-07-15

Die USA übergeben den militärischen Tiefwasserhafen Sattahip (สัตหีบ) an Thailand.

1976-07-17 - 1976-08-01

XXI. Olympische Sommerspiele in Montreal (Kannada). Der Boxer Payao Poontarat (พเยาว์ พูนธรัตน์, 1957 – 2006) gewinnt die Bronzemedaille im Halbfliegengewicht (bis 48 kg), die erste olympische Medaille, die ein Thai gewonnen hat.

Abb.: Lage von Montreal
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

"Phayao Phoontharat (Thai พเยาว์ พูนธรัตน์; * 15. Oktober 1957 im Landkreis Bang Saphan (บางสะพาน); † 13. August 2006 in Bangkok) war ein thailändischer Boxer. Amateur Mit 18 Jahren gewann Phoontharat die Bronzemedaille im Halbfliegengewicht (bis 48 kg) bei den Olympischen Sommerspielen 1976 in Montreal. Dabei konnte er sich im Viertelfinale gegen den Ungarn György Gedó, Olympiasieger von 1972, durchsetzen, unterlag aber im Halbfinale vorzeitig gegen den Nordkoreaner Byong-Uk Li. Er wurde damit Thailands erster Athlet, der eine olympische Medaille erringen konnte. Profi 1981 wurde er Profiboxer. Am 27. November 1983 entthronte er den Venezolaner Rafael Orono und wurde WBC-Weltmeister im Halbbantamgewicht. Er verlor den Gürtel durch eine Punktniederlage am 5. Juli 1984 in seiner zweiten Titelverteidigung an den Japaner Jiro Watanabe (渡辺二郎), auch den Rückkampf am 29. November verlor er, diesmal sogar vorzeitig. Nach einer weiteren Niederlage beendete er 1985 seine Karriere. Politik Nach seiner Profiboxerkarriere trat er in die Demokratische Partei ein und wurde 2001 in das Parlament der Provinz Prachuap Khiri Khan (ประจวบคีรีขันธ์) gewählt. Ein Jahr später erkrankte er an Amyotropher Lateralsklerose. Am 13. August 2006 starb er an der Erkrankung im Siriraj Hospital (โรงพยาบาลศิริราช) in Bangkok." [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Phayao_Phoontharat. -- Zugriff am 2011-11-24]

1976-07-17

Indonesien erklärt die ehemalige portugiesische Kolonie Osttimor zur indonesischen Provinz

Abb.: Lage von Osttimor
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-07-20

Schließung von MACTHAI (U.S. Military Assistance Command Thailand) in Bangkok. In Thailand bleiben nur 270 Militärberater, die JUSMAG (Joint U.S. Military Advisory Group Thailand ) affiliiert sind.

1976-07-21

Die Königin gründet die Foundation of the Promotion of Supplementary Occupations and Related Techniques of Her Majesty Queen Sirikit of Thailand (SUPPORT Foundation, มูลนิธิส่งเสริมศิลปาชีพในสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ). Startkapital US$ 171.000. 1984 gibt es SUPPORT in 200 Dörfern mit mehr als 9.000 Handarbeiterinnen und Handarbeitern. SUPPORT unterstützt  18 traditionelle Thai-Handwerkskünste.

Abb.: ®Logo

1976-07-21

Ex-Außenminister Thanat Khoman (ถนัด คอมันตร์, 1914 - ) in einem Interview von R. Sean Randolph:

"In 1962, I thought that the U. S. presence was beneficial. When the U. S. involved itself in Vietnam, the U. S. government said, and we agreed to it, that it was for the purpose of stemming the aggressive communist tide. We agreed, and I advocated close cooperation with the United States because our objectives were similar. I did not want, and still do not want, Thailand to be swamped by communism. But in 1968 the United States, for domestic reasons, was no longer able to pursue that objective. The turning point was the 1968 election. There was a change in policy—to a policy of "compromise and coexistence"—for better or worse, because it could not get the support of the American people—a change from resistance to communist expansion. It became obvious that the objective to resist, under which Thailand had joined with the United States, was no longer there. The objective was changed on the part of the U. S. It was not we who changed; it was the U. S. that changed. I felt that the presence of American forces in Thailand had lost its justification." [Quelle: Randolph, R. Sean: The United States and Thailand : alliance dynamics, 1950-1985. -- Berkeley : Institute of East Asian Studies, University of California, 1986. -- 245 S. ; 23 cm. -- (Research papers and policy studies, 12). -- ISBN 0-912966-92-0. -- S. 132]

1976-07-22

Vietnam entlässt 212 thailändische Fischer aus der Haft. Sie waren ein Jahr lang wegen Verletzung vietnamesischer Hoheitsgewässer gefangen gewesen.

1976-07-23

Leserbrief eine Lehrers an die Zeitung Siam Rath (สยามรัฐ):

"I have a subject on which I would like your opinion, namely the Village Scout [ลูกเสือชาวบ้าน] initiation session being held at—. Teachers from various schools will be helping out, a lot in some cases, a little in others. The teachers who go have a good time singing and dancing as is typical of the Village Scouts and in the manner introduced by the Border Patrol Police. Having the initiates working together, having fun together and eating and sleeping together is a wonderful means to generate a wellspring of unity, and one of which I am in complete support. However, those teachers who were going as support staff were absent from July 5 to July 21. They never once came back to visit their students. And the teachers who remained like myself had to cope with not only with our own classes but also the classes of those who went as Village Scout instructors. With each class having 37—38 students, that is over 70 students total. In the morning there is only time to teach one subject and in the afternoon another subject before the day is over. Together with homework, that is only two subjects a day. The fact that I am dying is not the issue. I’m old already. But the children are not being educated. The children’s parents criticize me for not teaching their children, that all I’m doing is taking my salary. Some days the parents notice that I haven’t graded their children’s homework assignments yet and so they come and complain to the principal. The principal tries to explain the situation so they will understand. But some of them are not satisfied and threaten to take the matter up with officials higher up. I myself am honestly in full support of the ideology and methods of the Village Scouts, and feel that they do many good things for the community. But taking teachers to work as staff is causing considerable damage to the education of our students." [Übersetzt in: Bowie, Katherine A.  <1950 - >: Rituals of national loyalty : an anthropology of the state and the Village Scout movement in Thailand. -- New York : Columbia Univ. Press, 1997. -- 393 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-231-10391-3. -- S. 119f. -- Fair use]

1976-07-25

"In an interview with [Norman] Peagam, "Rumbling from the Right", Far Eastern Economic Review, July 25, 1976, General Wallop [วัลลภ โรจนวิสุทธิ์] stated "that he and about fifteen friends, alarmed at the political unrest in Thailand and the deteriorating situation in Indochina, decided to set up a sort of a ‘national ideology’ emphasizing security of the nation, religion and the monarchy"." [Quelle: Thailand, roots of conflict / edited by Andrew Turton, Jonathan Fast, Malcolm Caldwell. -- Nottingham : Spokesman Books, 1978. -- 196 S. ; 22 cm. -- ISBN 0851242383. -- S. 100, Anm. 15. -- Fair use]

1976-07-31

Außenminister Bhichai Rattakul (พิชัย รัตตกุล, 1926 - ) besucht Vietnam und Laos. Thailand verspricht mehr Grenzposten an der laotischen Grenze zu öffnen. Laos will thailändische Gefangene freilassen. Bhichai wird vom Kabinett befugt, offizielle diplomatische Beziehungen mit Vietnam aufzunehmen.

Abb.: Bhichai Rattakul (พิชัย รัตตกุล), 2010
[Bildquelle: The Official Site of The Prime Minister of Thailand Photo by พีรพัฒน์ วิมลรังครัตน์. -- http://www.flickr.com/photos/40561337@N07/4481961524/. -- Zugriff am 2015-03-16. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung)]

1976-08-06

Vietnam und Thailand nehmen diplomatische Beziehungen auf.

1976-08-12

Erstmals wird der Geburtstag der Königin (geboren 1932-08-12) als Nationaler Muttertag gefeiert (วันแม่แห่งชาติ).

Abb.: Glückwunsch des Bureau of Road Maintenance zum Nationalen Mutetrtag 2555 (2012  = 80. Geburtstag der Königin)

1976-08-14

Der Haushaltsausschuss des Parlaments droht, dem Internal Security Operations Command (ISOC - กองอำนวยการรักษาความมั่นคงภายใน - กอ.รมน.) 770 Mio. Baht zu streichen, wenn das ISOC nicht transparent wird. ISOC bestreitet, dass es rechtsradikale Organisationen wie die Red Gaur (กระทิงแดง) und die Village Scouts (ลูกเสือชาวบ้าน) finanziert.

1976-08-15

Die Polizei verhaftet 14 Mittelschüler wegen kommunistischer Aktivität: man hatte bei ihnen 73 Comics über Sozialismus und Sozialistenführer gefunden. Die Polizei übergibt die Comics einer Spezialabteilung zur näheren Untersuchung auf kommunistisches Gift.

1976-08-15

Bildung einer Tourist Police (ตำรวจท่องเที่ยว) in den Touristenorten Chiang Mai (เชียงใหม่), Pattaya (พัทยา), Ayutthaya (อยุธยา), Songkhla (สงขลา), Hat Yai (หาดใหญ่) und Phuket (ภูเก็ต).

Abb.: Lage von Chiang Mai (เชียงใหม่), Pattaya (พัทยา), Ayutthaya (อยุธยา), Songkhla (สงขลา), Hat Yai (หาดใหญ่) und Phuket (ภูเก็ต)
[Bildquelle: CIA. -- Public domain]

Abb.: Plakat der Tourist Police in Khon Kaen (ขอนแก่น), 2007
[Bildquelle: Marshall Astor. -- http://www.flickr.com/photos/lifeontheedge/416118408/. -- Zugriff am 2011-11-24. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

Abb.: Lage von Khon Kaen (ขอนแก่น)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-08-16

Feldmarschall Praphas Charusathien (ประภาส จารุเสถียร), der 1973 die Armee auf Demonstranten schießen ließ (77 Tote), kehrt aus seinem Exil in Taiwan (台灣) zurück.

Abb.: Lage von Taiwan (台灣)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-08-21

200 Red Gaur (กระทิงแดง) und rechtsradikale Berufsschüler versuchen die Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์) zu stürmen. Dort demonstrierten 5000 Studenten gegen Phraphas Charusathien's (ประภาส จารุเสถียร) Rückkehr. Zwei Tote, 60 Verletzte.

1976-08-22

Audienz Praphas' (ประภาส จารุเสถียร, 1912 - 1997) beim König. Darauf kehrt er wieder ins Exil nach Taiwan (台灣) zurück. Er jammert: "Ich bin als alter, kranker Mann in mein Heimatland zurückgekommen, um hier zu sterben." Sein Versprechen, zu sterben, löst er erst 1997 ein.

1976-09

"Throughout the civilian period students from Chiang Mai University and the local teachers’ colleges became active on behalf of the peasantry, as they were elsewhere in the country. In the North students were involved in many villages in the Chiang Mai—Lamphun [เชียงใหม่ - ลำพูน] area where the rate of tenancy was high. The students informed villagers of the 1974 law that limited rent to no more than one-third of the crop and often publicized rural grievances. One of the best known examples occurred in Mae Liang [แม่เสียง] in Lampang Province [ลำปาง], where villagers and a nearby mining company were in conflict. Villagers charged that the water used to wash the ore was damaging their rice crops. Between 1971 and 1976 villagers had tried on twelve occasions to seek government help, all to no avail (see Jaturat, September 1976; Vaddhanaphuti 1984:319). Finally, the villagers decided to blockade the mining company. As a result of students’ reports, journalists investigated the conflict, and the government was eventually forced to close the mine. A similar mining dispute occurred in Mae Thaa District [แม่ทา] of Lamphun (see Bowie 1975b)." [Quelle: Bowie, Katherine A.  <1950 - >: Rituals of national loyalty : an anthropology of the state and the Village Scout movement in Thailand. -- New York : Columbia Univ. Press, 1997. -- 393 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-231-10391-3. -- S. 154. -- Fair use]

Abb.: Lage von Mae Tha [แม่ทา]
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-09

Öffnung der Grenze zu Kambodscha bei Aranyaprathet (อรัญประเทศ)  für den Handelsverkehr.

Abb.: Lage von Aranyaprathet (อรัญประเทศ)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-09-01

Abdul Samad Ismail (1924 - 2008), der ehemalige Managing Editor der New Straits Times, gesteht in einem Fernseh-Interview, dass er seit 1940 Mitglied der Communist Party of Malaya gewesen ist. Sein Deckname war Zainal. New Straits Times ist die älteste noch existierende Zeitung Malaysias (gegründet 1845).

Abb.: ®Logo

1976-09-05

Tod von Prinz Wan Waithayakon (พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้า วรรณไวทยากร กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์, geb. 1891).

Abb.: Wan Waithayakon (พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้า วรรณไวทยากร กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์)
[Bildquelle: Wikipedia. -- Public domain]

"Prinz Wan Waithayakon von Thailand (Thai: พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้า วรรณไวทยากร กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์; * 25. August 1891 in Bangkok; † 5. September 1976) war der gewählte Präsident der 11. UN-Generalversammlung und ständiger Vertreter seines Landes bei den Vereinten Nationen. Er graduierte in Oxford und an der École Libre des Sciences Politiques in Paris. Er hat einige akademische Grade und Auszeichnungen erhalten. Er gilt als Gründungsvater der philologischen Kritik in Thailand. Er begann seine berufliche Laufbahn im Jahr 1917 als dritter Botschaftssekretär. 1920 kehrte er nach Bangkok ins Außenministerium zurück, 1922 wurde er zum Berater von König Vajiravudh (Rama VI.) berufen. 1924 wurde er in den Rang eines Unter-Sekretärs des Außenministeriums erhoben und war für einige wichtige Verhandlungen in Fragen von politischen und wirtschaftlichen Beziehungen mit westlichen Staaten verantwortlich. 1926 wurde er wieder als Minister nach Europa gesandt und für Großbritannien, die Niederlande und Belgien akkreditiert. Während dieser Zeit wurde er an die Spitze der thailändischen Delegation zum Völkerbund berufen und war dort als Präsident, Vize-Präsident und Mitglied in einigen wichtigen Ausschüssen tätig. 1930 kehrte er nach Thailand zurück und wurde Inhaber eines Lehrstuhls an der Chulalongkorn-Universität (จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย). In den folgenden Jahrzehnten vertrat er sein Land erneut in einer Anzahl diplomatischer Missionen: 1943 war er bei einigen wichtigen Meilensteinen bei den Verhandlungen mit Japan dabei, er war Teil des so genannten SEATO-Konzils und der Konferenz von Bandung, wo er zum Berichterstatter gewählt wurde. Darüber hinaus führte er die Verhandlungen für die Aufnahme Thailands in die UN. 1947 wurde Prinz Wan Waithayakon Botschafter seines Landes in den USA und gleichzeitig auch bei den Vereinten Nationen. Abstammung, Ränge und Titel Enkel König Mongkuts; Vater: Phrachaoboromawongthoe Krommamuen Narathippraphanphong (พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระนราธิปประพันธ์พงศ์); Mutter: Mom Luang Duansi Worawan, geborene Montrikun (หม่อมหลวงต่วนศรี (มนตรีกุล) วรวรรณ) 1891 Geburtsname: "Momchao Wan Waithayakon Worawan" (หม่อมเจ้าวรรณไวทยากร วรวรรณ) 1939 Beförderung: Aus Momchao wird Phra-ongchao (พระองค์เจ้า): "Phraworawongthoe Phra-ongchao Wan Waithayakon" (พระวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าวรรณไวทยากร) 1943 Beförderung: "Phrachaoworawongthoe Phra-ongchao Wan Waithayakon" (พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าวรรณไวทยากร) 1952 Beförderung (Phra-ongchao tang krom): "Phrachaoworawongthoe Krommamuen Narathipphongpraphan" (พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าวรรณไวทยากร กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์) 1953 Ernennung zum General (Phon tri (พลตรี )= in etwa 2-Sterne-General, Generalmajor) "Phontri Phrachaoworawongthoe Krommamuen Narathipphongpraphan" Familie 1920 erste Ehe mit Momchao Phibun Benchang Kitiyakon (ม.จ. พิุบูุลย์เบ็ญจางค์ กิติยากร), ein Sohn (†), zwei Enkel, zwei Urenkel 1930 zweite Ehe mit Mom Phroi Suphin (หม่อม พร้อยสุพิณ)(geb. Bunnag), Tochter: Wiwan Worawan Setthabut (ม.ร.ว. วิวรรณ วรวรรณ เศรษฐบุตร), Enkelin Winyawan Krairoek (วิญวรรณ ไกรฤกษ์) (†) Ausbildung In Thailand 1900 Suan-Kulap-Schule (โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย) Bangkok 1901 Ratchawitthayalai-Schule (โรงเรียนราชวิทยาลัย) Im Ausland 1905-1910 Marlborough College (England, westl. von London), sowohl Modern Side (moderne Fächer und Sprachen) als auch Classical Side (Griechisch); erhielt 17 Preise 1910 Beginn B.A.-Studium im Fach Geschichte am Balliol College/Universität Oxford; B.A.-Abschluss 1917 1915 Studium der Diplomatie an der École Libre des Sciences Politiques in Paris 1926 M.A.-Abschluss am Balliol College/Universität Oxford Ehrendoktortitel in Geisteswissenschaften, Chulalongkorn-Universität Bangkok in Politikwissenschaft/Diplomatie und Journalismus, Thammasat-Universität (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์) in Zivilrecht, Universität Oxford in Rechtswissenschaft, Columbia University New York Beruflicher Werdegang Europa 1917 Dritter Botschaftssekretär in der Botschaft in Paris (เลขานุการตรีประจำสถานทูตไทย) und Sekretär der thailändischen Diplomaten bei den Friedensverhandlungen nach dem Ersten Weltkrieg Thailand (1919 Rückkehr nach Siam) 1920 Außenministerium Bangkok: Vorsitz der Zentrale in Bangkok (หัวหน้ากองบัญชาการกระทรวงการต่างประเทศ), unter dem damaligen Minister Prinz Thewawong/Devawongse (Somdet Phrachaoworawongthoe Kromphraya เทวะวงศ์วโรปการ) 1922 Zum Berater des Königs Vajiravudh (Rama VI.) berufen (องคมนตรี) 1924 Außenministerium Bangkok als Under-Secretary for Foreign Affairs (ปลัดทูลฉลอง): Spitze der diplomatischen Vertretung für Indochina bei den Freundschafts- und Handelsabkommen mit den Ländern, die freundschaftliche Beziehungen mit Siam hatten Europa 1926 erst vorläufiger, dann ständiger Königlicher Botschafter in England, den Niederlanden und Belgien Völkerbund: Mitglied, Vizepräsident und Präsident in verschiedenen Kommissionen des Völkerbunds Thailand 1930 Professor an der Chulalongkorn-Universität Bangkok (unterrichtet Englisch und Thai) Prinz Wan gründet eine Zeitung (ประชาชาติ - Prachachat), über die er auch seine Wortneuprägungen in Umlauf bringen kann. (1932 Politischer Umbruch in Siam: Ende der absoluten Monarchie) 1933 Stellvertretender Dekan der Jura-Fakultät der Chulalongkorn-Universität Berater des Büros des Premierministers und des Außenministeriums: Überarbeitung internationaler Verträge 1934-35 Professor für internationales Recht an der Thammasat-Universität Bangkok Richter am Schiedsgerichtshof in Den Haag Kommissionsmitglied in zahlreichen Kommissionen der Regierung und des "Unteren Hauses" (Sapha phu thaen ratsadon). 1937 Überarbeiten internationaler Abkommen 1941 Spitze der dipl. Vertretung Thailands in Japan bei den Grenzverhandlungen mit Franz.-Indochina. Unterzeichnungsvollmacht 1943 offizieller Vertreter der thail. Regierung in Tokyo (Kriegsverhandlungen) beim Treffen verschiedener Staatsoberhäupter 1945 Die Volksvertretung erwählt ihn zum Kommissionsmitglied für einen Verfassungsentwurf 1945 Aufnahme in den Ältestenrat (Samachik Wutthisapha, 1946: Phruetthisapha) 1946 Auserwählt für Aufnahmeverhandlungen bei der UN (erfolgreich: Thailand wird am 6. Dezember 1946 UN-Mitglied) USA 1947 Oberster Thai-Botschafter in den USA (Washington) und ständige UN-Vertretung in New York Thailand 1952-Oktober 1958 (mit achtmonatiger Pause 1957) Außenminister Thailands 1954 Spitze der thail. Vertretung bei der ersten SEATO-Versammlung 1954 Vertreter Thailands bei Genfer Verhandlungen wegen Korea, Vorsitz zusammen mit Anthony Eden (GB) und Molotow (UdSSR) 1955 Spitze der thail. Vertretung bei der Afro-Asiatischen Konferenz in Bandung/Indonesien; wurde zum Berichterstatter (Rapporteur) der Konferenz (unter dem Vorsitz des Ägypters Nasser) zahlreiche Positionen in der UNO -1948-49 Vorsitz der "6. UN-Kommission" (Recht) -1950 Vorsitz der "4. Kommission" (ภาวะทรัสตี, "trusteeship", UN-Treuhandrat) -1951 Vorsitz der "5. Kommission" (Wirtschaft und Finanzen) -1952 Vorsitz der "6. Kommission" (Recht) -1956-57 (einstimmig gewählter) Vorsitzender der 11. UN-Generalversammlung -1958 und 1960 Vorsitz der 1. und 2. Sitzung mehrerer Länder zum Seegesetz(?,กฎหมายทะเล) in Genf 1959-1970 Stellvertretender Premierminister Thailands. Als solcher -stellvertretender Vorsitz in der Zivilbeamtenkommission (ก.พ.) -stellvertretender Vorsitz in der Versammlung zur nationalen Wirtschaftsentwicklung -stellvertretender Vorsitz in der Versammlung zum nationalen Bildungswesen -stellvertretender Vorsitz in der Versammlung zur nationalen Forschung -Mitglied der Versammlung (สภา) der Chulalongkorn-Universität 1962 Mitglied der Versammlung (sapha) der Thammasat-Universität 1965 Präsident (อธิการบดี) der Thammasat-Universität (offiziell bis Nov. 1970, de facto bis April 1971) 1968 Ernennung zum vorsitzenden Mitglied der Versammlung für einen Verfassungsentwurf 1970 Offizieller Vertreter des Königs auf der EXPO 70 in Osaka/Japan 1934-1947, 1973-1975 Präsident des Königlichen Instituts Thailands (ราชบัณฑิตยสถาน) 1973 Vorsitzender der Nationalversammlung (สมัชชาแห่งชาติ) Gesellschaftliches Engagement 1937-1940 Präsident des Vereins der ehemaligen Schüler Englands (สมาคมนักเรียนเก่าอังกฤษ) 1938-1946 Im Rotarier-Club Zuständiger für Bezirk 330 (Thailand, Malaysia, Singapur und Cochinchina) 1944-1949 und 1969-1976 Präsident der Siam Society 1972-1976 Mitglied der Stiftung der Mahamakut-Universität (มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, Mönchsuniversität) zur Förderung des Buddhismus 1975-1976 Präsident des Komitees Geisteswissenschaft der Stiftung Ananda Mahidol (มูลนิธิอานันทมหิดล), Präsident des Lehrbuchprojekts der Soziologischen Gesellschaft, Präsident des Vereins der Ratchawitthayalai-Schule, Vorsitzender der Stiftung für Zeitungswesen (มูลนิธิวิชาการหนังสือพิมพ์) Prinz Wan als Philologe und seine Wortprägearbeit Prinz Wan prägte zahlreiche Wörter und legte dazu eine Methode schriftlich nieder. Diese Methode und seine Prinzipien zur Wortprägearbeit sind heute noch die Grundlage für die offizielle Wortprägearbeit des Königlichen Instituts Thailands. Prinz Wan war lange Zeit Präsident des 1933 gegründeten Königlichen Instituts (1934-1947, verantwortl. Präsident 1969-1973, Präsident 1973-1975) und Vorsitzender des 1942 gegründeten Wortprägekomitees des Königlichen Instituts. Prinz Wans Prinzipien seiner Wortprägearbeit lauten sinngemäß: Zunächst sollte versucht werden, ein Wort aus dem Thai-Wortschatz zu finden (de facto aus dem Erbwortschatz oder dem längst integrierten Lehnwortschatz). Findet sich kein passendes Wort, oder hört sich die Übersetzung nach (1.) wie eine Umschreibung an, dann soll aus dem reich vorhandenen Wortmaterial von Pali und Sanskrit im Thai ein neues Wort konstruiert werden. Dies soll möglichst in Analogie zur Verwendung von Latein und Griechisch in europäischen Lehnworten oder Internationalismen geschehen, wobei die gemeinsame Zugehörigkeit von Latein/Griechisch und Pali/Sanskrit zur indoeuropäischen Sprachfamilie ausgenützt wird. Eine möglichst große Ähnlichkeit mit der englischen Vorlage ist dabei erwünscht (z. B. sathiti für engl. statistics). Nur, wenn durch (2.) keine befriedigende Lösung gefunden wird (oder sich das englische Wort bereits allernorts eingeprägt hat), soll das englische Wort übernommen werden. Es wird nach bestimmten Regeln ins Thai transkribiert. Quellen [Munnithi Wan 2001] Anthologie zum 110. Geburtstag Prinz Wans มูลนิธิ นราธิปประพันธ์พงศ์-วรวรรณ "วิทยทัศน์พระองค์วรรณฯ ครบ ๑๑๐ ปี วันประสูติ ๒๕ สิงหาคม ๒๕๔๔" กรุงเทพฯ:มูลนิธินราธิปประพันธ์พงศ์-วรวรรณ, พิมพ์ครั้งที่๑ ๒๕๔๔ [Thara 1991] Anthologie zum 100. Geburtstag Prinz Wans ธารา กนกมณี (บรรณาธิการ) “๑๐๐ ปี พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์” กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงศึกษาธิการ, พิมพ์ครั้งที่ ๑ ๒๕๓๔ [Wan 1976] Anthologie/Festschrift anlässlich der Bestattung Prinz Wans นราธิป พงศ์ประพันธ์, พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่น "งานบัญญัติศัพท์ ของ พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์" ธนาคารกรุงเทพ จำกัด พิมพ์ถวายเป็นอนุสรณ์ ในงานพระราชทานเพลิงพระศพ พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์ ณ เมรุพลับพลาอิสริยาภรณ์ วัดเทพศิรินทราวาส วันที่ ๒๘ ตุลาคม ๒๕๑๙ กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์พิฆเณศ, ๒๕๑๙ [Wan 1973] Erweiterung der Liste der Wortprägungen von 1956 นราธิป พงศ์ประพันธ์, พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่น "บัญญัติศัพท์.คณะกรรมการบัญญัติศัพท์" กรุงเทพฯ: สมาคมสังคมศาสตร์แห่งประเทศไทย, ๒๕๑๖ [Wan 1970] Wan Waithayakon, Prince "Coining Thai Words" in: Tej Bunnag und Michael Smithies (Hg.) In Memoriam Phya Anuman Rajadhon. Bangkok: Siam Society, 1970 [Manawaratchasewi 1963] มาน วราชเสวี, พระยา (ผู้รวบรวม) "ชุมนุมนิพนธ์ เพื่อถวายพระเกียรติแด่ พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์" กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์พระจันทร์, ๒๕๐๖ [Wan 1956] Wortprägungen Prinz Wans (Englisch-Thai, A-Z, Fachgebiete in Klammern) นราธิป พงศ์ประพันธ์, พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่น "บัญญัติศัพท์ ของ พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์" ประทานให้พิมพ์เป็นอนุสรณ์ ในงานพระราชทานเพลิงศพ พระประมวลวินิจฉัย (ชัติ สุวรรณทัต) ณ เมรุวัดโสมนัสวิหาร วันที่ ๓ มิถุนายน ๒๔๙๙ Artikel von Duncan Stearn in Pattayamail" [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Wan_Waithayakon. -- Zugriff am 2011-11-24]

1976-09-08

Bei einem privaten Besuch in der Schweiz entdeckt Vasit Dejkunjorn (วสิษฐ เดชกุญชร) <1929 - >, dass es in Lausanne im Au Pelican das Lieblingseis gibt von Ihrer Königlichen Hoheit, Prinzessin Galyani Vadhana (กัลยาณิวัฒนา, 1923 - 2009), der Schwester von König Bhumibol. Auch darf er miterleben, wie die Prinzessin und die Königsmutter, Srinagarindra (สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราช ชนนี, 1900 - 1995) im Carrefour einkaufen.

Abb.: Lage von Lausanne (Schweiz)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-09-09

Tod von Mao Zedong (毛泽东, geb. 1893).

Abb.: Statue von Mao Zedong (毛泽东), Huazhong University of Science and Technology (华中科技大学(华中理工大学), Wuhan (武汉), China
[Bildquelle: Vmenkov / Wikimedia. -- GNU FDLicense]

Abb.: Lage von Wuhan (武汉)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

"Mao Zedong (chinesisch 毛澤東 / 毛泽东 Máo Zédōng, W.-G. Mao Tsê-tung oder Mao Tse-tung; * 26. Dezember 1893 in Shaoshan; † 9. September 1976 in Peking) war als Vorsitzender der Kommunistischen Partei Chinas (1943–1976), als Vorsitzender der Zentralen Volksregierung (1949–1954) sowie als Staatspräsident der Volksrepublik China (1954–1959) der führende Politiker der Volksrepublik China im 20. Jahrhundert. Die politische Bewegung des Maoismus ist nach ihm benannt. Die Ablösung Maos durch Deng Xiaoping nach 1976 führte im Rahmen der Reform- und Öffnungspolitik zu einer wesentlichen Abkehr von Maos Prinzipien in China selbst. Dennoch wird sein Vermächtnis als bedeutender Revolutionär, militärischer Stratege und politischer Anführer nach wie vor geehrt. Unter anderem ist er auf chinesischen Banknoten und an prominenter Stelle am Tor des himmlischen Friedens abgebildet, wo er am 1. Oktober 1949 die Volksrepublik China proklamiert hatte. Seine Politik legte mit die Grundlagen für die Veränderung Chinas von einem rückständigen agrarischen Feudalstaat zu einer politischen und wirtschaftlichen Großmacht. Gleichzeitig ist Mao über die von ihm vorangetriebenen Kampagnen und Programme, insbesondere den Großen Sprung nach vorn sowie die Kulturrevolution mittelbar für den Tod von Millionen Menschen und wesentliche wirtschaftliche Schäden, Verluste an kulturellem Erbe und verfehlte gesellschaftliche Strukturen verantwortlich. Während seiner Herrschaft starben ungefähr 44 bis 72 Millionen[1] Menschen an den Folgen politischer Kampagnen, diktatorischer Machtausübung und verfehlter Wirtschaftspolitik." [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Mao_Tsetung. -- Zugriff am 2011-11-23]

1976-09-19

Feldmarschall Thanom Kittikachorn (ถนอม กิตติขจร) kommt aus dem Exil in Singapur zurück. Bei seiner Ankunft auf dem Flughafen ist er als buddhistischer Novize gekleidet. Unmittelbar danach wird er im Wat Bowonniwet (วัดบวรนิเวศวิหารราชวรวิหาร) - gegen das Ordensrecht unter Ausschluss der Öffentlichkeit - zum Mönch geweiht. Er sagt, sein Vater sei sehr krank, und er sei deshalb nach Thailand zurückgekehrt. Ministerpräsident Seni sagt, dass er nichts gegen die Rückkehr Thanoms tun könne.

Abb.: Lage von Singapur
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

Abb.: Lage von Wat Bowonniwet (วัดบวรนิเวศวิหารราชวรวิหาร)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

Abb.: Wat Bowonniwet (วัดบวรนิเวศวิหารราชวรวิหาร), 2005
[Bildquelle: Heinrich Damm / Wikipedia. -- GNU FDLicense]

"Wat Bowonniwet Vihara (andere Schreibweise: Wat Bovonnivet, Wat Bovornives, kurz: Wat Bowon; Thai: วัดบวรนิเวศวิหาร, ausgesprochen: [wát bòwɔːnníwêt wíhǎːn]) ist ein buddhistischer Tempel (Wat) im Distrikt Phra Nakhon der Hauptstadt Bangkok von Thailand. Er liegt im Nordosten der sog. Rattanakosin-Insel, der „Altstadt“ von Bangkok. Wat Bovonnivet ist das Zentrum des Thammayut Nikaya, eines Ordens der buddhistischen Theravada-Mönche in Thailand. Er ist ein Königlicher Tempel Erster Klasse (พระอารามหลวง ชั้นเอก)  unter dem Patronat der Chakri-Dynastie. Ein königlicher Tempel Prinz Bhikkhu Mongkut trat 1836 als Mönch in diesen Tempel ein. Später wurde er zum Abt berufen. Dieses Amt hatte er viele Jahre lang inne, bevor er 1851 zum König von Siam gekrönt wurde. Sein Urenkel König Bhumibol Adulyadej (พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช สยามินทราธิราช บรมนาถบพิตร) war ebenfalls im Wat Bowon für einige Tage ordiniert, bevor er zum König gekrönt wurde. Bhumibol's Mentor, Phra Yanasangworn (Somdet Phra Nyanasamvara (Charoen Suvaddhano - สมเด็จพระญาณสังวร (เจริญ สุวฑฒฺโน, 1913 - ), wurde später zum Abt berufen. Der Sohn König Bhumibols, Kronprinz Maha Vajiralongkorn (สมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าฟ้ามหาวชิราลงกรณ สยามมกุฎราชกุมาร) war hier für kurze Zeit ordiniert, ebenso wie einige der Söhne des Prinzen." [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Wat_Bowonniwet. -- Zugriff am 2011-11-24]

1976-09-20

Marut Bunnag (มารุต บุนนาค, 1924 - ), Präsident der Lawyers Association of Thailand, fordert von der Regierung polizeiliche Ermittlungen über Schuld oder Unschuld von Thanom (ถนอม กิตติขจร) an den Massakern im Oktober 1973.

1976-09-22

Das Parlament kündigt an, dass es die Regierung drängen werde, Thanom (ถนอม กิตติขจร) des Landes zu verweisen und Praphat (ประภาส จารุเสถียร, 1912 - 1997) und Narong (Kittikachorn - ณรงค์ กิตติขจร, 1933 - ) die Einreise zu verweigern.

1976-09-23

Das Königspaar besucht - rein zufällig? - Wat Bowonniwet (วัดบวรนิเวศวิหารราชวรวิหาร), trifft sich aber nicht mit dem Mönch Feldmarschall Thanom Kittikachorn (ถนอม กิตติขจร).

1976-09-23

Wegen der ansteigenden Spannungen in der Bevölkerung wegen der Rückkehr Feldmarschall Thanom Kittikachorns (ถนอม กิตติขจร) tritt Ministerpräsident Seni Pramoj zurück, wird aber gleich wieder vom Parlament zum Ministerpräsidenten gewählt.

1976-09-25 - 1976-10-06

38. Kabinett: Seni (เสนีย์) IV

1976-09-26

In Nakhon Pathom (นครปฐม) ermordet die Polizei zwei Studenten, die Anti-Thanom-Poster kleben, und hängt sie anschließend auf.

Abb.: Lage von Nakhon Pathom (นครปฐม)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-09-29

8000 Studenten fordern auf dem Sanam Luang (สนามหลวง), dass die Regierung Feldmarschall Thanom Kittikachorn (ถนอม กิตติขจร) des Landes verweist. Sie drohen mit schlimmen Konsequenzen, falls die Regierung dieser Forderung nicht nachkommt.

1976-10

Fast 1000 Studierende und mindestens die Hälfte der Studentenführer haben direkt oder indirekt Kontakt mit Mitgliedern der Communist Party of Thailand (CPT, พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย)

1976-10-01 - 1978-09-30

General Serm na Nakhon (พลเอก เสริม ณ นคร, 1920 - 2009) ist Commander-in-Chief of the Royal Thai Army (ผู้บัญชาการทหารบก)

Abb.: Serm na Nakhon (พลเอก เสริม ณ นคร)
[Bildquelle: th.Wikipedia. -- Fair use]

1976-10-01

Betriebsbeginn von Bangkok Metropolitan Transit Authority (BMTA, heute: Bangkok Mass Transit Authority - องค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ - ขสมก.)

Abb.: ®Logo
[Bildquelle: th.Wikipedia. -- Fair use]

"Bangkok Mass Transit Authority (Thai: องค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ), also known as BMTA (Thai: ขสมก.), is the main operator of public transit buses within Greater Bangkok area. It is the largest city bus system in Thailand. The Bangkok Mass Transit Authority offers bus and van routes throughout the city and its suburban provinces. The BMTA is a state enterprise that started operations on October 1, 1976 upon the purchase and combination of the transportation assets of private bus companies, most of which had faced crisis due to sharply rising oil price since 1973. The government, in 1975, solved the crisis by trying to set up a public-private joint venture called the Metropolitan Transit Company, Limited (Thai: บริษัทมหานครขนส่ง จำกัด), but the effort failed to materialize. It tried again in 1976 by setting up BMTA as a fully state-own enterprise under the control of the Ministry of Transport and Communications. Since then, the organization has been the main operator of city buses. However, some private bus companies opted to continue their service on certain routes under joint service contracts with BMTA instead of selling their assets to the state. Despite government subsidy, BMTA has been suffering a loss of profits from day one, resulting in deteriorating quality of service." [Quelle: http://en.wikipedia.org/wiki/Bangkok_Mass_Transit_Authority. -- Zugriff am 2011-11-30]

1976-10-02

Der Kronprinz kommt aus Australien, wo er studiert, nach Bangkok zurück. Eine seiner ersten Amtshandlungen ist der Besuch von Wat Bowonniwet (วัดบวรนิเวศวิหารราชวรวิหาร), wo Gen. Thanom Kittikachorn (ถนอม กิตติขจร, 1911 - 2004) Mönch ist

1976-10-03

In der Bangkok Post erscheint folgender Artikel:

"Who Has Failed — ISOC or the Reds? Almost exactly 19 months ago, on 26th February 1975, the Bangkok Post said: “Accusations are flying thick and fast against the Internal Security Operations Command (ISOC)” ..........“there are demands for its total abolition”.........“the future of ISOC is clearly in the balance and a decision will have to be made soon by the new government. ” In the event there were no decisions, no changes were made, and today — three governments later — the National Security Council is once again trying to crack this chestnut, this time under strong political pressures. In the recent     deliberations of the Budget Scrutiny Committee of Parliament there have been demands for ISOC’s abolition, its reorganization, and reduction of its strength. Its 1977 budget was first totally denied, then cut by half, and then by a token five per cent with the proviso that it would be “re-organised by the National Security Council in the near future. ” Finally, it appears that even this token reduction is going to be restored, partly because of the recent double shuffle of the Seni Pramoj government. In these deliberations, moreover, ISOC was deemed to be everything from “fruitless” to “useless” and to have failed in its efforts to counter insurgency over the past 11 years of its existence. No one had a good word to say for the organization, but we still seem to be saddled with it, or some reincarnation as devised by the National Security Council. Why should this be, particularly if it is as useless and ineffective as so many proclaim? Perhaps the best approach to understanding this conundrum and to serve as a basis for assessment of its performance, would be to go back to the origins of ISOC when, as CSOC (Communist Suppression Operations Command), it was constituted in December 1965 with three primary objectives: “To win the villagers over to the side of the government. ” “To make the people aware of terrorist activities and to create an anti-communist feeling among them. ” “To suppress the terrorist forces and their supporting organizations. ” In order to achieve these objectives the overall CSOC/ISOC policy (from the beginning to the present day) has been to initiate and support village organization and development on the basis of security, in an effort to gain co-operation from the people; to improve the government administration for the sake of the people; to protect villagers (or induce them to protect themselves); and to attack and destroy CT organizations and forces. ” In order to achieve these objectives and this policy, ISOC formulated various operational plans and concepts which exist to this day. The first operational plan was targeted against the primary communist terrorist staging areas in 1967. This was followed by programmes to secure different types of threatened border areas, again heavily depending upon popular support, and denying insurgent access to remote villages. Other programmes deal with control of hilltribes and Vietnamese refugees respectively, both being particularly thorny problems for which other government departments were unwilling to accept responsibility; and improving the local district administration and relationships with the villagers. The final and most important ISOC brainchild was the Aw Paw Paw (Voluntary Village Self-Development and Protection) programme, launched in late 1975 after considerable dilly-dallying by the government, and even then implemented with totally inadequate funding and support. Aw Paw Paw was based (in 1975) upon a demonstrated willingness and need among villagers to be organized and trained for their own social, economic and political development, and, above all, for their own security. Since then, despite the facts that the takeover in Indochina has considerably increased the resolve of the Thai villager to resist communist insurgency and that some 120, 000 people have been trained in nearly 1, 000 villages, the government has still not been able to take the decision to release to them the shotguns necessary for their defence. In view of this, and the villager’s increasing vulnerability to terrorist retaliation coupled with frustration over government vacillation, the Aw Paw Paw programme has faltered. And this is compounded by the fact that the government has been unable to harness its administrative departments into an integrated effort to develop the social, political, and economic institutions as required under the Aw Paw Paw concept. For this again, ISOC is the natural culprit. It initiated the Aw Paw Paw programme, which was approved by the Prime Minister who duly issued the necessary directives to the appropriate government departments. But in the upshot, ISOC had nothing but a “coordinating” function which is a virtually meaningless phrase within the bureaucracy in practical terms. Thus ISOC is to be reorganized, needs to be reorganized, but how to do this is vexing the minds of the nation’s best administrators. “To cut the ISOC staff by 50 per cent, ” as attributed to one leading politician by the Press, is not very helpful. It could be 80 per cent or 20 per cent — or even an increase of 50 per cent. But that is not really the point. Insurgency is not a business of percentages. Here it is necessary to point out that ISOC, despite its name, is not a Command, nor has it ever been. It is a Directorate, as constituted under the Anti-Communist Act of 1969, and its basic function is to coordinate the efforts of all government agencies involved in countering insurgency, and to provide them with conceptual and programming guidance. Neither is it a purely military body, as so many think; it is in fact a combined civil, police and military (CPM) organization based on the rationale that all the major arms of government are essentially involved in the campaign, and that no one single arm can effectively control the others. The CPM concept of ISOC bridges the gap between these arms, which is an obvious requirement in a counter-insurgency campaign, but one which in practice is devilishly difficult to attain. It all seems to go back to the point made in our February 1975 article that, “Even if ISOC did not exist, it (or something like it) would have to be invented. ” Before trying to address the difficult question of what a new organization might be, let us take a quick look at the record. Is ISOC really a failure as so many seem to accept? In other words, what are its achievements when viewed against its objectives? In the first place, the insurgents have not expanded very much outside their jungle base areas. Granted they can now contact and have influence with the population up to three to four villages away from the jungle line whereas this was only one to two villages away in 1966. But this does not say much for a dynamic insurgent movement and active armed revolution for over 10 years. In addition, the villages the Communist Party of Thailand (CPT) claims to control (or partly control) are just over 400 in number, with a population of 250, 000 (i. e. 0. 6 per cent of the population), and almost all of these villages are in very remote and hilly areas where the government presence has always been low or non-existent. Another important indicator is in the incidents the terrorist have been able to stage, whether violent or nonviolent. A glance at the accompanying charts, drawn from official government statistics, for the whole country, shows clearly that the terrorist campaign is rapidly retreating from its 1972/1973 peak and, in the highly important non-violent (propaganda and infiltration) area, the statistics for 1976 so far show more than a 50 per cent reduction over 1975. In addition, we all know of the swing to the Right in the rural areas, and the rejection of everything that smelled of red in the April 1976 elections. We also know that the insurgent support base was considerably eroded, to the point where in the South, at least, the CPT is now having to undertake press-gang recruiting and other coercive measures to maintain its hold. A quick look at the map of Southeast Asia today also gives us an insight of what might have happened to Thailand if its counter-insurgency organization had been as useless and ineffective as charged. South Vietnam collapsed despite massive foreign assistance, and so did Laos and Cambodia. Yet Thailand, the vital so-called “domino” standing between Indochina and the rest of the peninsula still stands firmly, with its internal security situation in the rural areas rapidly improving, as shown in the charts. Without ISOC, what would have happened? Where would we be today? In view of all this, has ISOC really been a failure? Can it not equally or more strongly be argued that the communists have failed? After all, the party starting a fight should be called upon to account for itself, and the track record of the CPT over the past 11 years has been very poor by any objective yardstick. Indeed, General Saiyud could well have told his budgetary inquisitors that they may not have been there at all save for this fact, for which ISOC undoubtedly can claim a large share of the credit. We must also acknowledge that there has been considerable progress over the past 11 years in winning the rural people over to the government and to induce them to resist communism. Many factors have brought about this state of affairs, perhaps including the activities of the communists themselves, but the sole government agency which has continuously and persistently addressed these themes in the threatened areas has been ISOC, mainly through its various public information programmes and through the implementation of its operation concepts and programmes at the village level, from 1967 onwards. It is somewhat ironic now to consider that these democratising programmes were approved under the Prapass/ Thanom regime, although no one could have foreseen their outcome at that time. The fact is that rapid politization did start in the rural areas in the late 60’s and early 70’s, but this was transcended almost entirely by the urban revolution of October 1973, which made the communist insurgents look like rank novices (and incidentally provided them with some trenchant lessons for their future operations). It is also ironic to ponder that, at the most deeply revolutionary point in Thai history so far, it was to ISOC (the purported primary counter-revolutionary organization) that the students turned as their sole medium of communication with government. It was in ISOC also that the students established their command centre in the critical days after the government overthrow. And one may never know what pressures and persuasion were then brought to bear upon the more radical student leaders to prevent the total revolutionary outcome they so clearly sought. Not that any of this made ISOC very popular, particularly with the right-wing military leaders who henceforth did everything possible to clip ISOC’s wings and to bring this somewhat unnatural child under control. And this is fundamentally the situation pertaining today, with both the army and the government agencies involved in counter-insurgency not fully accepting or supporting ISOC but, when the chips come down, not being able to discharge the counter-insurgency functions and responsibilities by themselves. Into this dilemma the National Security Council has been injected, and does not really know what to do. It is almost unarguable that ISOC must be reorganized, and radically at that, not only to continue to contain the rural insurgencies but also to meet the challenge of the united front and urban revolution which are increasing facts of life throughout this region. In doing this it is essential to retain the experienced brains and talent which have responded successfully to the Maoist rural insurgencies, despite their lack of any command/control functions and other frustrations. But we must, at the same time, divest ISOC of the large amount of bureaucratic deadwood that has accumulated to this unestablished but otherwise well-endowed organization over the past several years. The NSC also has to address itself to the fact that countering insurgents — both rural and urban — has become increasingly complex and a social/economic/political rather than military problem, and that any attempt to impose a hard-line, suppressive approach in either sphere would be both unnecessary and counter-productive. This is a time for subtlety, not heavy boots. As we understand it, the NSC has several candidate plans for ISOC reorganization under consideration. We have no idea of their genesis or details, which we presume are being thrashed out now among the officials well-experienced in communism and counter-insurgency programmes and methods. But we would like to make one point strongly: that the increasingly political nature of the struggle must be recognized by the appointment of a strong senior minister — preferably of deputy prime minister rank — directly in charge of the new counter-insurgency organization and clothed with sufficient authority to direct and control all participating agencies. Nothing less will do. The alternative will be a repetition of the bureaucratic infighting, irresponsibility, and consequent inefficiency of the past decade. In conclusion, so long as we have insurgency, (and in one form and degree or another this disease will most probably continue with us for a long time to come) we shall have to maintain an organization to watch it, control its temperature, and surgically remove it wherever possible. There has so far been a lot of misunderstanding, ignorance, and opportunism displayed over ISOC. Now that the time has clearly come for its reorganization, we earnestly hope that the decision-makers will consider the pros and cons soberly and objectively, with the future of the nation in their minds, rather´than the ambitions and machinations of the selfish and the shortsighted few. Whatever happens, let no one doubt that the communists will be keen observers of the outcome of these deliberations. It is they who have everything to gain — and nothing to lose. " [Zitiert in: Saiyud Kerdphol [สายหยุด เกิดผล] <1922 -  >: The struggle for Thailand : counter-insurgency, 1965-1985. --  Bangkok : S. Research Center Co., 1986. -- 253 S. : Ill. ; 20 cm. -- S. 195 - 202. -- Fair use]

1976-10-04

Bei einer Demonstration in der Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์) stellen zwei Studenten die Erhängung der Studenten in Nakhon Pathom (นครปฐม) nach. Bilder davon erscheinen in der rechtsradikalen Zeitung Dao Siam (ดาวสยาม, Motto: "หนังสือพิมพ์เพื่อชาติศาสน์กษัตริย์ - Zeitung für Nation, Religion und König") und in der Bangkok Post. Das Militärradio Armored Division Radio ruft die Bevölkerung auf, die betreffende Nummer von Dao Siam (ดาวสยาม) zu kaufen. Die graue Eminenz hinter der Radiostation ist Col. Utharn Sanidwong na Ayutthaya (อุทาร สนิทวงศ์ ณ อยุธยา ), ein Verwandter der Königin. Ein anderer Aufhetzer ist Dr. Uthit Naksawat (ศ.ดร.อุทิศ นาคสวัสดิ์), Präsident der Independent Radio Group of Thailand (ชมรมวิทยุเสรี).

Einer der scheingehängten Studenten hat Gesichtsähnlichkeiten mit dem Kronprinzen (สมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าฟ้ามหาวชิราลงกรณ สยามมกุฎราชกุมาร). Rechtsgerichtete Kreise sehen darin Absicht und ein Zeichen, dass die Studenten eine Bedrohung für die Monarchie darstellen.

Abb.: Lage der Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-10-04

Das Bangkoker Büro der Zeitung Thai Rath [ไทยรัฐ], die über Beteiligung der Polizei an den der Erhängung der Studenten  in Nakhon Pathom (นครปฐม)  berichtet hatte, wird mit einem M79-Granatwerfer beschossen.

Abb.: M79-Granatwerfer, Vietnam
[Bildquelle: Wikimedia. -- Public domain]
 

1976-10-06

Polizei, Militär und sonstiger rechtsgerichteter Pöbel stürmt die Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์) und schlägt, vergewaltigt und ermordet Studierende. Das Armeeradio  Armored Division Radio ruft die Bevölkerung auf: "Tötet sie! Tötet sie!" Nach offiziellen Angaben werden 46 Studierende getötet, Hunderte werden verwundet, über Tausend werden festgenommen. Wer fliehen kann flieht. Tausende suchen Zuflucht im Dschungel bei der Communist Party of Thailand (CPT), die damit erstmals großen Zulauf bekommt. Der Rektor der Thammasat University, Dr. Puey Ungpakorn flieht ins Exil.

Die Studenten werden nach einer kurzen Ausbildung auf die 250 "befreiten" Dörfer verteilt, wo die CPT volle Kontrolle hat. Die Studierenden edieren über 20 Newsletters, die in den revolutiören Basen regelmäßig verteilt werden.

Innerhalb der CPT herrscht starke Vetternwirtschaft der Chinesischstämmigen und ihren Clans. Nur wenige Studierende werden als Vollmitglieder in die CPT aufgenommen. Innerhalb eines Jahres verlassen die meisten Studierenden die CPT und bilden ihre eigenen Stützpunkte.

Abb.: Plan der Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์)
[Bildquelle: http://www.tu.ac.th/intro/about/tumap/mapprachan_eng.htm. -- Zugriff am 2012-04-20. -- Fair use]

Abb.: Denkmal für die Opfer der Mörder des 6. Oktober 1976, Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์), Bangkok
[Bildquelle: Xiengyod / Wikipedia. -- GNU FDLicense]

"The Thammasat University Massacre, or Massacre of 6 October 1976 (เหตุการณ์ 6 ตุลา), was an attack on students and protesters that occurred on the campus of Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์) and at Sanam Luang (สนามหลวง) in Bangkok. Students from various universities were demonstrating against the return to Thailand of Field Marshal Thanom Kittikachorn (ถนอม กิตติขจร), a former military ruler. By the official count, forty-six people died in the attack, during which protesters were shot, beaten and their bodies mutilated.[1] After Thanom was replaced by a civilian prime minister in October 1973, an army faction headed by Major-General Pramarn Adireksarn (ประมาณ อดิเรกสาร, 1913-2010) began plotting a return to military rule. Right-wing paramilitary groups were armed and trained and a crackdown on left-wing activists was prepared. King Bhumibol (พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช)  was a notable supporter of the paramilitary groups, a situation that has been described as "royal vigilantism." The Communist takeover of Indochina in 1975 at the end of the Vietnam War convinced many that Thailand could be the next communist target and that the nation's unruly left-wing students were aiding the enemy. The day before the massacre, a photo of a mock hanging by Thammasat demonstrators was published in the Bangkok press. To many, the students in the photo appeared to be hanging the Crown Prince Vajiralongkorn (สมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าฟ้ามหาวชิราลงกรณฯ สยามมกุฎราชกุมาร) in effigy. In response, outraged paramilitary forces gathered outside the university that evening. Lieutenant-General Chumphon Lohachala (1918-2001), deputy director of the national police, ordered an attack in the morning and authorized free fire on the campus. A junta headed by the defense minister, Admiral Sa-ngad Chaloryu (สงัด ชลออยู่, 1915 - 1980), seized power immediately after the massacre. The membership of the junta was more moderate than that of Pramarn's faction and the relationship between the factions remains poorly understood.[1] The junta appointed Tanin Kraivixien (ธานินทร์ กรัยวิเชียร, 1927 - ), a hard-line anti-communist and a royal favorite, as prime minister. Background People power establishes a democracy Prior to 1973, Thailand for several decades had had a military dominated government with King Bhumibol Adulyadej serving as a ceremonial head of state. Student demonstrations on 14 October 1973 demanding a new constitution led to the "Three Tyrants" — Field Marshal Thanom Kittikachorn, Field Marshal Praphat Charusathien, and Col. Narong Kittikachorn — fleeing the country and leaving it leaderless. The prestige of the king was greatly enhanced when he appeared to side with the demonstrators by appointing Sanya Dharmasakti, the highly regarded chancellor of Thammasat University, as prime minister.[2] Although widely interpreted as a royal endorsement of democracy, the king was motivated mainly by the need to restore public order, since police had shot and killed 75 demonstrators.[3] He remained wary of popular passions and began developing ties with anti-communist leaders.[4] The student leftists, meanwhile, grew critical of the army's counterinsurgency campaign and even accused it of committing atrocities and blaming them on the communists.[5] In December 1974, coup plotters brought Thanom back to Thailand, but he left almost immediately as public opinion was solidly opposed to a return of military rule at this time.[6] An elected, parliamentary government under Prime Minister M.R. Seni Pramoj (v, 1905 - 1997), leader of the center-right Democrat Party (พรรคประชาธิปัตย์), was established in February 1975. As there was no clear majority in parliament, the government was politically unstable, with Seni replaced in April by his more liberal brother M.R. Kukrit Pramoj (คึกฤทธิ์ ปราโมช, 1911 - 1995), who led the center-left Social Action Party (พรรคกิจสังคม). An international economic downturn and the rise of student activism led to more strikes and farmer protests. Anti-Communists prepare a crackdown The communist takeover of South Vietnam following the Fall of Saigon in April 1975, and in particular the seizure of power in Laos by the communist Pathēt Lao (ປະເທດລາວ) in June, had a great effect on Thai public opinion. Many feared Thailand would be the next target of the Communists, and felt that left-wing activists were aiding the enemy.[7] In August, Bangkok police went on a rampage through the Thammasat campus, a rehearsal for the later massacre.[8] The abolition of the Laotian monarchy and the imprisonment of the royal family in December 1975 shocked King Bhumibol and convinced him of the need for a crackdown on the Thai radical left.[9] A military coup was impossible as long as Kukrit was backed by army chief General Boonchai Bamroongpong (บุญชัย บำรุงพงศ์), a protégé of General Krit Srivara (กฤษณ์ สีวะรา, 1914 - 1976), a popular hero because of his role in the events of October 1973. January 1976 was a month of upheaval, strikes and gigantic rallies that left the prime minister without a parliamentary majority, This convinced many formerly constitutionalist army officers that a coup might be necessary to restore stability. An increase in the price of rice provoked a general strike. Kukrit capitulated to the demands of the unions, and the right wing was outraged. A rally of 15,000 organized by the paramilitary group Nawapol (นวพล) and Defense Minister Pramarn demanded Kukrit turn power over to the military.[10] The rally was led by the controversial Buddhist monk Kittivuddho Bhikkhu  (กิตฺติวุฑฺโฒ, 1936 - ), who bizarrely had stated that killing Communists was not a sin. A group of liberal MPs from the Democrat Party broke with the ruling coalition and joined with the left-wing opposition. Boonchai vetoed the idea of a left-leaning ruling coalition,[11] forcing Kukrit to dissolve parliament and schedule an election for April 4.[11] This was too close a call even for moderate army officers. The Laotian example of a left-leaning coalition government being taken over by communist was still fresh. Admiral Sa-ngad, the supreme commander of the armed forces, submitted plans for a coup.[12] (The supreme commander outranks the army chief, but the position is less influential.) According to Paul Handley, the king replied the time was not appropriate.[12] However, the king said he thought Tanin Kraiwichien, a former Supreme Court judge and a right-wing radio host, would be the best choice for prime minister if a coup should become necessary.[12] In contrast to the Krit/Sa-ngad clique, Pramarn's group included plotters who had never completely accepted parliamentary government or the ouster of Field Marshal Thanom: right-wing Democrats, Chart Thai Party members, and officers of the Internal Security Operations Command (ISOC). The two coup plots would advance separately over the next few months, a re-emergence of the Krit vs Thanom army factionalism of 1973. Pramarn's Chart Thai Party used the slogan "Right kill left" to contest the April election.[13] There were 30 murders associated with this election.[8] The Democrat Party, backed by both Krit and the U.S. Embassy, won over 40 percent of the seats, allowing party leader Seni to return as prime minister.[14] Kukrit's Social Action Party went into opposition, while the left-wing parties faced almost total rejection.[15] Krit died unexpectedly of a heart attack on April 28, 1976, just one week after being named defense minister for the Seni government.[16] He was succeeded by General Tawich Senivansa Na Ayudhya, a member of Pramarn's clique. Since the defense minister would select the new army commander when Boonchai retired in five more months, the position was critical. In August, Tawich arranged for Field Marshal Praphat to make a brief trip to Thailand to test public opinion.[17] Based on the reaction, Pramarn decided to bring back Thanom in hopes of provoking demonstrations that could be used as a pretext for a coup.[17] Seni attempted to head off further plotting by removing Tawich as defense minister. Samak Sundaravej (สมัคร สุนทรเวช, 1935 - 2009), the sharp-tongued, coup-plotting deputy interior minister, harshly criticized Seni for this move in an unparliamentarily outburst.[18][19] Samak's own dismissal followed on September 23.[18] Order of battle Several right-wing militia groups played major roles as perpetrators of the Thammasat student massacre. These groups were armed and trained by the army and by the Border Patrol Police beginning in late 1974 in preparation for a crackdown. Paul Handley, author of The King Never Smiles, a controversial biography of the king, describes the situation as "royal vigilantism".[20] Thai Marxist writer Giles Ji Ungpakorn (ใจ อึ๊งภากรณ์, 1953 - ) compared these groups to the fascist paramilitary groups of 1930s Europe.[17] (Compare also to the Black Hundreds of Tsarist Russia.) Nawapol (Thai: นว พล, power of nine)[21] was founded in 1974 by Wattana Kiewvimol (ดร. วัฒนา เขียววิมล ) and used the slogan "Nation-Religion-Monarchy" (ชาติ ศาสน์ กษัตริย์).[22] The name also refers to King Bhumibol, the ninth king of the Chakri dynasty.[21] This secretive group had about 50,000 members in mid-1975.[8] The group received covert military assistance from ISOC and conducted advanced military training for its members at Jittiphawan College, a Buddhist seminary in Chonburi Province founded by the rightwing monk Kittivuddho  (กิตฺติวุฑฺโฒ, 1936 - ).[21] This was said to include training in assassination, and the killing of a number of left-wing activists was attributed to Nawapol.[23] Tanin, the post-coup prime minister, was a senior member of this group.[12] The Red Gaur (กระทิงแดง, Krating Daeng) was founded in 1974 by Special Colonel Sudsai Hasadin (พล.ต.สุดสาย หัสดิน), an ISOC officer.[nb 1][24] In mid-1975, it numbered 25,000 members, mainly vocational students, a group which had played a major part in the demonstrations against Field Marshal Thanom, but had now broken with the leftist students over their apparent embrace of communism.[8] The Red Gaur was Nawapol's youth division.[25] Red is the colour of the former Thai national flag and is considered to represent a patriotism on the present banner. A gaur is a kind of wild buffalo. The group's slogan proclaimed it to be the "Anti-Communist Imperialism United Front".[25] Like the SA in Germany in the 1930s, Red Gaur members provoked fights with left-wing activists and trade unionists.[6] In February 1976, Red Gaurs threw bombs at a leftist protest, killing four students.[16] At a highly publicized event, the king test-fired Red Gaur weapons.[26] The Volunteer Defense Corps or VDC (the Or Sor, also called the Village Scouts ลูกเสือชาวบ้าน,) formed in 1954 to provide law and order and emergency or natural disaster response, was expanded in 1974 when ISOC gained control,.[27] It was extended to urban areas to counter left-wing political activism.[28] A member of the royal family (often the queen) would present the identifying VDC kerchief to each village scout.[28] At one point, 1 in every 5 Thai adults was a member of the Village Scouts.[17] When the leftist demonstrators took over the Thammasat University campus, the main organizations coordinating the activities were the National Student Centre and the Federation of Trade Unions.[25] Crisis in October Thanom returns Samak, a confident of the queen, flew to Singapore and told former military ruler Thanom that the palace had approved his return to Thailand.[2] When Thanom returned on September 19, he denied political motive and stated that he came to Thailand only to do penance at his father's deathbed.[29] He was ordained as a monk at Wat Bovornives (วัดบวรนิเวศวิหารราชวรวิหาร), a temple closely associated with the royal family.[2] The ceremony was illegally closed to avoid challenges to the ordination and the temple was ringed by the Red Gaur.[2] When the king made a public visit to see Thanom, Prime Minister Seni responded by offering his resignation. This was rejected by parliament. Students protested Thanom's return at Sanam Luang in Bangkok on 30 September, but protests soon moved to the nearby campus of Thammasat University. Hoping to avoid a repetition of the police rampage that occurred the previous year, the university had canceled examinations and closed the campus. However, demonstrators broke down the gates to occupy the campus and stage a sit in.[29] Forty-three labor unions demanded that the government expel Thanom or face a general strike.[29]  Mock hanging provokes outrage A photo of a mock hanging performed by the demonstrators at Thammasat was published on October 5 in two Bangkok newspapers, the English-language Bangkok Post and the vernacular Dao Sayam (ดาวสยาม). Because the student actor who played the victim bore a certain resemblance to the crown prince, the demonstrators were accused of hanging in effigy a member of the royal family. It is sometimes claimed the photo was doctored to make the student resemble the crown prince, but all known surviving copies are identical.[17][nb 2] In reality, the mock hanging protested the murder of two trade unionists by police in Nakhon Pathom (นครปฐม) on September 25.[30] On the army's Tank Corps Radio, Utharn Sanitwongs and other announcers accused the students of lèse majesté and chanted "kill them" and "kill the communists."[30] Although the mock hanging has been the object of much attention, the organizers of the massacre would have found an alternative pretext had it not occurred.[17] By the evening of 5 October, there were 4,000 royalist paramilitaries at the gates of Thammasat,[30] where about 2,000 students were holding a sit in.[8]  Police attack campus At a cabinet meeting held early on October 6, Pramarn, leader of the Chart Thai Party (พรรคชาติไทย) and deputy prime minister, stated that the time had come to end the student movement once and for all.[17] At about 5am the paramilitaries began to fire into the campus using military weapons. The Border Patrol Police (ตำรวจตระเวณชายแดน) shut all exits at about 7am. A dump truck smashed through the main gate and police rushed in at about 11am. Several students who were armed opened fire, but they were quickly overcome. Although the students pleaded for a ceasefire, Chumphon, the police commander, authorized free fire on the campus.[31] Students who tried to surrender were forced to lie on the ground. Several were beaten to death and then hanged.[29] Those who attempted to escape by jumping into the Chaophraya River were shot at from naval vessels.[31] Wimolwan (วิมลวรรณ), a nursing student, was shot dead while trying to swim to safety.[17] The attack lasted for several hours. Time described the event as a "A nightmare of lynching and burning":[29] “ Suddenly the nightmare that Bangkok had dreaded was happening: a wild outbreak of kicking, clubbing, shooting, lynching. Youths hurled themselves into the river to keep from being shot. Then the blazing finale as a heap of gasoline-soaked bodies was set afire.[29] ” About a thousand demonstrators were taken prisoner and humiliated by being stripped to the waist (though females were allowed to keep their bras on), made to crawl, or kicked.[29] Female students allegedly were raped, alive and dead, by police and Red Gaurs. Officially, there were 46 dead and 167 wounded.[1] Puey Ungphakorn (ป๋วย อึ๊งภากรณ์, 1916 - 1999), rector of Thammasat at the time of the massacre, gives an unofficial estimate of over 100 based on anonymous sources at the Chinese Benevolent Association, which disposed of the bodies.[32] The massacre continued until noon, when it was halted by a rainstorm.[1] It was "brutality of the utmost barbarity against workers, students and peasant activists," according to Giles.[17] The Border Patrol Police, Red Gaur, Nawapol, and the Village Scouts rallied at the Royal Turf Club at about 4pm and proceeded to Government House, where they demanded and received Seni's resignation.[29] At 6:30pm, the National Administrative Reform Council (NARC), a 24-member military junta headed by Sa-ngad, seized power. Sa-ngad had been appointed defense minister by Seni on September 25. NARC was a group of moderate officers who acted to prevent Pramarn's extreme right-wing faction from seizing power.[17] The fact that Chumphon was willing to go on record authorizing the shootings suggests he knew that a coup was imminent, as a civilian government would have prosecuted him.[31]  Aftermath Rise and fall of ultraroyalism The coup was greeted with widespread relief because the crisis sparked by Thanom's return had created enormous anxiety.[29] "It was the pattern of several previous coups...initiating violence, leaving the police to show they could not establish order, then allowing the military to step in," wrote Handley.[33] This time the manipulation of public fear was particularly brazen since the king had introduced the catalyst for the violence by allowing Thanom to return, claims Handley.[33] The outrage triggered by the photo of the mock hanging introduced a spontaneous element, but the pattern of training and recruiting paramilitary forces during the previous year showed that violence against leftists was planned well in advance.[33] Four days after the massacre, says Handley, the crown prince distributed awards to paramilitary personnel involved.[33] On October 8, NARC appointed royal favorite Thanin Kraiwixien as prime minister. Disregarding the junta's "shortlist", Thanin picked a cabinet of the extreme right, including Samak as interior minister.[34] Sa-ngad remained as defense minister and recently retired army chief Boonchai was appointed deputy prime minister. Three thousand suspected leftists were rounded up, all media was put under censorship, and membership in a communist organization was made punishable by death.[29] There were sweeping purges of the universities, media, and civil service.[8] Democracy would be restored gradually under a 12-year plan.[35] This was the most fiercely royalist and anti-leftist government in Thai history, but it also cracked down hard on corruption. About 800 urban leftists fled to the Communist-controlled border areas after the coup.[36] A wave of guerilla attacks followed, but these peaked in early 1977.[36] Thanin's ultranationlism quickly alienated almost every segment of Thai society, much to the surprise of the king.[37] NARC staged another coup in October 1977 and replaced Thanin with one of its own members, Gen. Kriangsak Chomanan (เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์), who promised to speed up Thailand's return to democracy.[nb 3] The Communist Party of Thailand (พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย) declined after Moscow-backed Vietnam invaded Beijing-allied Cambodia in 1979. This led to closer Sino-Thai relations and to a cutoff of Chinese aid for the Thai insurgents.  Massacre as history None of the perpetrators of the 1976 massacre have been brought to justice and the issue is extremely sensitive in Thailand. The members of the junta have been amnestied, but there is no legal bar to prosecuting the other people who were involved.[38] Many modern history textbooks in Thailand completely skip this event or include one-sided police reports from the time that claim student protesters had turned violent. Some play down the massacre as a 'misunderstanding' between the two sides, while even the most accurate are watered down versions of the event. Thammasat University holds an annual event to display newspapers showing the atrocity, along with eyewitness accounts and historical records. A memorial was built on campus in 1996.[39] Samak was elected prime minister in 2008. When questioned about his role, he stated, "Only one died," and that one by accident.[40] In an interview with CNN aired 9 and 10 February, the prime minister responded to questions about the massacre by saying he had been "an outsider by that time". He referred to, "One unlucky guy being beaten and burned in Sanam Luang".[40] (This is a reference to artist Manas Siensingh, whose body was pulled from a pile of corpses and mutilated before cheering onlookers.)[40][41] An instance of a corpse being beaten with a chair is shown on the Single Cover, Holiday in Cambodia by the Dead Kennedys. The victim was a second year student from Chulalongkorn University.  Notes  Sudsai was minister to the office of the prime minister in 1981-1983.[1]  The disputed image may be viewed here.  Tanin's 12-year plan was revived by Prime Minister Prem Tinsulanonda, Kriangsak's successor and a royal favorite. Thailand did not get an elected prime minister again until 1988.  References   Handley, Paul M. The King Never Smiles: A Biography of Thailand's Bhumibol Adulyadej. Yale University Press. ISBN 0-300-10682-3, p. 236.   Handley, p. 234.  Handley, p. 213.  Handley, p. 220.  Handley, p. 218.  Handley, p. 226.  "he said that this is a domino theory....Thailand will be number four domino." Interview with Samak Sundaravej (recovered 8:06 PM 2/22/2008)    "October 1976 Coup", GlobalSecurity.org.  Handley, p. 228.  Handley, p. 229.  Neher, Clark D., Modern Thai politics: from village to nation (1979), p. 376.   Handley, p. 230.  Handley, p. 219.  Neher, p. 395.  Neher, p. 382.  Handley, p. 231.   Ungpakorn, Ji Giles, "From the city, via the jungle, to defeat: the 6th Oct 1976 bloodbath and the C.P.T.", Radicalising Thailand: New Political Perspectives. (2003) Institute of Asian Studies, Chulalongkorn University.  Samakography : Part 1," Bangkok Pundit.  Walker, Andrew, "Samak Sundaravej", New Mandala  Handley, p. 214.  Handley, p. 225.  Leifer, Michael, Dictionary of the modern politics of South-East Asia (2001), p. 199.  Handley, pp. 225-226.  Glassman, Jim, Thailand at the Margins: Internationalization of the State and the Transformation of Labour (2004), p. 68.  Harris, Nigel "Thailand: The Army Resumes Command" Notes of the Month, International Socialism (1st series), No.93, November/December 1976, pp.8-9.  Handley, p. 232.  Handley, p. 223.  Handley, p. 224.   "THAILAND: A Nightmare of Lynching and Burning, Time, October 18, 1976.  Handley, p. 235.  Handley, p. 255.  Puey Ungphakorn, "Violence and the Military Coup in Thailand", Bulletin of Concern Asian Scholars, July–September 1977. This figure was accepted by the Washington Post. ("Deaths" [Obituary for Sudsai Hasadin], Washington Post, August 18, 2001).   Handley, p. 237.  Handley, p. 259.  Handley, p. 267.  Franklin B. Weinstein, "The Meaning of National Security in Southeast Asia,". Bulletin of Atomic Scientists, November 1978, pp. 20-28.  Handley, p. 246  Handley, p. 266.  "6 October 1976 and the real cover-up", Jotman.com.  Interview with Samak Sundaravej (recovered 8:06 PM 2/22/2008)  Bryce Beemer, Forgetting and Remembering "Hok Tulaa", the October 6 Massacre Additional pictures of the event http://www.oknation.net/blog/print.php?id=130171  Further reading David Morell and Chai-Anan Samudavanija, "Political Conflict in Thailand: Reform, Reaction, Revolution" Bryce Beemer, Forgetting and Remembering "Hok Tulaa", the October 6 Massacre Photo gallery of the October 6 Massacre in www.2519.net, [2]" [Quelle: http://en.wikipedia.org/wiki/Thammasat_University_massacre. -- Zugriff am 2011-11-24]

Als Demagogin gegen die Studenten wirkt u. a. Wimon Chiamcharoen (วิมล เจียมเจริญ, 1937 -).

"Thommayanti (Thai: ทมยันตี) is the pen name of Khun Ying Wimon Chiamcharoen (Thai: วิมล เจียมเจริญ), who was born July 10, 1937, as Wimon Siriphaibun (Thai: วิมล ศิริไพบูลย์, also Wimol Siripaiboon). She is a Thai novelist, legislator and senator. Among her works is the historical fantasy romance novel, Thawiphop (ทวิภพ), about a woman who time travels from the 20th century to Rama V-era Siam. The story was first adapted as a film by Cherd Songsri (เชิด ทรงศรี, 1931 - 2006) in 1990, and has since been adapted into a stage play, a musical, a television series and a 2004 film (Siam Renaissance). Another of Thommayanti's works is Khu Kam (คู่กรรม), about the romance of a Thai woman and a Japanese soldier during World War II in Thailand. It has been adapted into a film Sunset at Chaophraya,(คู่กรรม), a stage musical and a television series. Another of her famous works is Dang Duang Haruethai (ดั่งดวงหฤทัย). Apart from her notable ability in writing, her ability in speaking is also noted. For many times, Wimon gave public speeches in favour of the military factors. During the coup d'état in the 6 October 1976 Massacre (เหตุการณ์ 6 ตุลา), Wimon played important role in the "Housewife Society", a society of the wives of the military generals. She also made public speeches against the students that demanded for democratic reform in the country, saying that the students were destroying good relationship with the United States of America.[1] In that event, the students were mass murdered and Wimon was appointed by the junta that took control of the country as a legislator and member of the National Reform Council. Later in 1979, Wimon was elected as a senator. Besides her "good" relationship with the military in connection with her profession, Wimon also has "sweet" relationship with the military as to her personal life. In 1986 the Supreme Court of Justice of Thailand found Wimon, while being a senator, guilty of having committed adultery with Group Captain Akhom Atthawetworawut (Thai: นาวาอากาศเอกอาคม อรรถเวทย์วรวุฒิ), a military general who was also a senator, after Police Major Siwit Chiamcharoen (Thai: พันตำรวจตรีศรีวิทย์ เจียมเจริญ), her husband, entered an action for divorce and a claim for a great amount of compensation. The case was very renown at that time, generally known as the "Thommayanti Case" or the "Celebrated Adultery Case".[2] In spite of the Supreme Court of Justice's conviction, Bhumibol Adulyadej awarded Wimon the royal title Khun Ying (คุณหญิง) in 2005.[3]" [Quelle: http://en.wikipedia.org/wiki/Thommayanti. -- Zugriff am 2012-06-15]

Aus den Sendungen des Armeeradios:

1976-10-06 1:00: "Now is the time for Thai patriots to rise up and fight.... Nawapol [ขบวนการนวพล] men throughout the country are urgently requested to contact Nawapol coordinators in their provinces. In the Bangkok area they should report at once to Operations Centres.... [They] must be prepared to carry out activities in co-operation with government authorities.” But the government authorities were slower than the vigilantes. At 1:45 AM the radio warned that the police were not yet supporting the Nawapol. “This means that the police do not side with the people in defense of the monarchy.” Then, when the Nawapol men had assembled in Bangkok, the radio announced that if the government did not move against the students, “Nawapol will take action to defend the nation, the religion and the monarchy.” The message was received. At 2:40 AM the radio declared, “The police are now doing their duty.... The public should stay away from the university.” The Border Patrol Police [ตำรวจตระเวนชายแดน] had arrived, making good use of the “communication system” devised by the Stanford Research Institute." [Quelle: Shawcross, William <1946 - >: How Tyranny Returned to Thailand. -- In. New York Review of Books. -- 1976-12-09. -- http://www.zenjournalist.org/wp-content/uploads/2014/07/Shawcross.pdf. -- Zugriff am 2016-09-09. -- Fair use]

Die Verbrechen des 1976-10-06 werden auf 140 Seiten dargestellt und mit 20 Seiten Fotos von den Morden illustriert in der anonymen Untergrundschrift

ถึง ... ผู้ยังอยู่ [To ... Those who remain]

Von den Studenten, die in den Dschungel zur Communist Party of Thailand fliehen, machen Nach der Rückkehr aus dem Dschungel und dem Ende der Communist Party of Thailand in den frühen 1980er Jahren einige später bürgerliche Karrieren, so z.B.

Karrieren von Teilnehmern an den Studentenrevolutionen 1973 und 1976 (Oktobristen - คนเดือนตุลา): Quelle, dort Einzelheiten: Kanokrat Lertchoosakul [กนกรัตน์ เลิศชูสกุล]: The rise of the Octobrists in contemporary Thailand : power and conflict among former left-wing student activists in Thai politics. -- New Haven : Yale University Southeast asia Studies, 2016. -- 364 S. 23 cm. -- (Yale Southeast Asia studies ; monograph 65). -- ISBN 9780985042943. -- Zugl. The London School of Economics and Political Science, thesis 2012-09. -- passim Politik Chamni Sakdiset (ชำนิ ศักดิเศรษฐ์, 1947 - ) Pinij Jarusombat (พินิจ จารุสมบัติ, 1951 - ) Chaturon Chaisang (จาตุรนต์ ฉายแสง, 1956 - ) Adisorn Piengket (อดิศร เพียงเกษ, 1952 - ) Kriangkamol Laohapairoj (เกรียงกมล เลาหไพโรจน์) Anun Hanpanichpanis (หาญพานิชย์) Sutham Sangprathum (สุธรรม แสงประทุม, 1953 - ) Wittaya Kaewparadai (วิทยา แก้วภราดัย, 1955 - ) Jaran Ditapichai (จรัล ดิษฐาอภิชัย) Nirun Phitakwatchara (นิรันดร์ พิทักษ์วัชระ ) Sompong Sakravee (สมพงษ์ ศักดิ์ระวี) Maleerat Kaewka (มาลีรัตน์ แก้วก่า, 1953 - ) Karun Saingarm (การุณ ใสงาม, 1952 - ) Pichit Pantachot (ปัณฑะโชติ ?) Sunee Chaiyaros (สุนี ไชยรส) Pairoj Polpetch (ไพโรจน์ พลเพชร, 1955 - ) Weng Tojirakarn (เหวง โตจิราการ, 1951 - ) Prommin Lertsuridej (พรหมินทร์ เลิศสุริย์เดช, 1954 - ) Phumtham Wechayachai (ภูมิธรรม เวชยชัย, 1953 - ) Praphat Panyachatirak (ประพัฒน์ ปัญญาชาติรักษ์, 1952 - ) Amorn Amornratananon (อมร อมรรัตนานนท์, 1959 - ), jetzt: Ratachayuth Sriyothinsak (รัชต์ยุตม์ ศิรโยธินภักดี) Somsak Kosaisuk (สมศักดิ์ โกศัยสุข, 1945 - ) Pibob Thongchai (พิภพ ธงชัย, 1945 - ) Chaiwat Sinsuwong (ไชยวัฒน์ สินสุวงศ์, 1949 - ) Terdphoom Jaidee (เทิดภูมิ ใจดี) Sangsidh Piriyarangsan (สังศิต พิริยะรังสรรค์, 1951-) Surapong Suebwonglee (สุรพงษ์ สืบวงศ์ลี, 1957 -) Tinawat Marukpitak (ทินวัฒน์ มฤคพิทักษ์, 1944 - ) Wirtschaft Prasarn Marukpitak (ประสาร มฤคพิทักษ์) Vipa Daomanee (วิภา ดาวมณี) Pridi Boonsue (ปรีดี บุญซื่อ) Prasarn Trairatvorakul (ประสาร ไตรรัตน์วรกุล, 1952 - ) Sathien Setthasit (เสถียร เศรษฐสิทธิ์) Suthisak Pawarathisan Tanit Vijitsukhon Veerasak Kukanthin Varis Mongkholsri (มงคลศรี) Prachoom Sirithamwat Jariya Suanpan Journalismus Phirun Chatwanitchakun (พิรุณ ฉัตรวนิชกุล) Nithinand Yorsaengrat (นิธินันท์ ยอแสงรัตน์) Bundit Chansrikham Kamnoon Sidhisamarn (คำนูณ สิทธิสมาน, 1955 - ) Kasian Tejapira (เกษียร เตชะพีระ, 1957 - ) Tanet Charoenmuang (ธเนศวร์ เจริญเมือง) Liedermacher und Schriftsteller Seksan Prasertkul (เสกสรรค์ ประเสริฐกุล, 1949 - ) Surachai Jantimatorn (สุรชัย จันทิมาธร, 1948 - ) Jiranan Pitpreecha (จิระนันท์ พิตรปรีชา = จิระนันท์ ประเสริฐกุล) Winay Boonchuay (วินัย บุญช่วย, 1952 - ) Visa Khanthap (วิสา คัญทัพ) Sek Saksit (เศก ศักดิ์สิทธิ์, 1955 - ) Thirasak Atchimanon Suwat Sichuea (สุวัฒน์ ศรีเชื้อ, jetzt: Tharanong Sichuea - ทรนง ศรีเชื้อ, 1952 - ) Kritsanapong Nak-tana (กฤษณพงศ์ นาคธน) Yuenyong Opakul (ยืนยง โอภากุล´, 1954 - ) Mongkol Utok (มงคล อุทก) Weerasak Soontornsri (วีระศักดิ์ สุนทรศรี) Thongkran Tana Phongthep Kradonchamnan (พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ, 1953 - ) Winay Boonchuay (วินัย บุญช่วย, 1952 - ) Yuenyong Opakul (ยืนยง โอภากุล, 1954 - ) aka. Aed Carabao (แอ๊ด คาราบาว) NGOs und andere Organisationen Wanida Tantiwittayapitak (วนิดา ตันติวิทยาพิทักษ์, 1955 - 2007) Watcharee Paoluangthong (วัชรี ... ) Suwit Watnoo (สุวิทย์ วัดหนู, 1952 - 2007) Somchai Homla-or (สมชาย หอมลออ) Usa Lertsrisanthat Supa Yaimuang Phra Paisal Visalo (พระไพศาล วิสาโล, 1957 - ) Pichien Amnaj-varaprasert (พิเชียร อำนาจวรประเสริฐ, 1956 - ) Thida Thavornseth (ธิดา ถาวรเศรษฐ, 1944 - ) Ticha Na Nakorn (ทิชา ณ นคร) Anjana Suvarnananda (อัญชนา สุวรรณานนท์) Intellektuelle und Akademiker Thirayuth Boonmee (ธีรยุทธ บุญมี, 1950 - ) Thongchai Winichakul (ธงชัย วินิจจะกูล) Somsak Jeamteerasakul (สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล, 1958 - ) Tanet Charoenmuang (ธเนศวร์ เจริญเมือง) Seksan Prasertkul (เสกสรรค์ ประเสริฐกุล, 1949 - ) Anek Laothamatas (เอนก เหล่าธรรมทัศน์, 1954 - ) Kasian Tejapira (เกษียร เตชะพีระ, 1957 - ) Thanes Apornsuwan (ธเนศ อาภรณ์สุวรรณ, 1948 - ) Sucheela Tanchainan (สุชีลา ตันชัยนันท์ ) Cholthira Sattayawattana (ชลธิรา สัตยาวัฒนา) Jaran Ditapichai (จรัล ดิษฐาอภิชัย) Somkiat Pongpaibul (สมเกียรติ พงษ์ไพบูลย์, 1950 - ) Chonthicha Sutthinirankun Somchai Phatharathananunth (สมชัย ภัทรธนานันท์) Apichai Puntasen (อภิชัย พันธเสน, 1942 - )

Um 18:00 melden die staatlichen Medien einen Putsch und die Bildung einer Militärregierung (National Administrative Reform Council - NARC). Offiziell wird die rechtsradikale Schlächterei als Studentenunruhe bezeichnet.

1976-10-06 - 1976-10-08

Administrative Reform Council unter Admiral Sangad Chaloryu (สงัด ชลออยู่, 1915 - 1980).

Abb.: Sangad Chaloryu (สงัด ชลออยู่)
[Bildquelle: th.Wikipedia. -- Public domain]

"Sangad Chaloryu (Thai: สงัด ชลออยู่, Aussprache: [sa.ŋád tɕʰa.lɔː.jùː]; * 4. März 1915 in Amphoe Doem Bang Nang Buat (เดิมบางนางบวช), Provinz Suphanburi (สุพรรณบุรี); † 23. November 1980) war ein thailändischer Admiral und Politiker. Biografie Sangad absolvierte nach der Schulausbildung ein Studium an der Bansomdejchaopraya Rajabhat University (มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม). Anschließend trat er in die Königlich-Thailändische Marine (กองทัพเรือไทย) ein und war zunächst Absolvent der Königlich-Thailändischen Marineakademie (โรงเรียนนายเรือ) und danach der Universität für nationale Verteidigung von Thailand (วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร). Am 19. November 1973 wurde er Admiral und Befehlshaber der Marine (Commander of the Royal Thai Navy) und behielt dieses Amt bis zum 30. September 1976. Zugleich wurde er am 1. Oktober 1975 als erster Marineoffizier Commander of the Royal Thai Armed Forces Headquarters und damit Oberbefehlshaber der Streitkräfte (กำลังทหารไทย). Auch dieses Amt hatte er bis zum 30. September 1976 inne. Am 23. September 1976 übernahm er in dieser Funktion wegen der unruhigen politischen Lage die Macht von Premierminister Seni Pramoj und wurde Vorsitzender des Administrativen Staatsrates (State Administration Council) bis zum 5. Oktober 1976. Am 25. September 1976 wurde er auch Verteidigungsminister und gehörte den nachfolgenden Regierungen der Premierminister Seni Pramoj und Tanin Kraivixien bis zum 12. November 1977 an. Zwischenzeitlich war er vom 8. bis zum 22. Oktober 1976 nach der erneuten Absetzung von Seni Pramoj amtierender Premierminister als Vorsitzender des Administrativen Staatsrates.[1] Im Januar 1977 kam es zwischen Thailand und Kambodscha zu einem schweren Grenzkonflikt mit bewaffneten Kämpfen.[2] Am 20. Oktober 1977 drängte er Premierminister Tanin aus dem Amt und übernahm vorübergehend als Vorsitzender des Administrativen Staatsrates wieder die Macht, die er letztlich am 12. November 1977 an Premierminister General Kriangsak Chomanan übergab. Im Hintergrund blieb er jedoch de Facto bis 1980 einer der eigentlichen Machthaber." [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Sangad_Chaloryu. -- Zugriff am 2012-04-05]

1976-10-06

Trotz der politischen Krise lässt sich die Königsfamilie nicht von business as usual abbringen. Heute besteht Prinzessin Chulabhorn (จุฬาภรณวลัยลักษณ์, 1957 - ) eine Prüfung an der Kasetsart University (มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).

Abb.: Lage der Kasetsart University (มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

"Why did the king choose to expose the most explicit involvement of the monarchy in Thai politics since Prince Bowaradej [พระองค์เจ้าบวรเดช, 1877 - 1953] attempted to reestablish absolute monarchy in 1933? First it must be considered that for many years this king had by no means been an apolitical figurehead. He attained political maturity in 1957, when Field Marshal Sarit Thanarat [สฤษดิ์ ธนะรัชต์, 1908 - 1963] forced from office one of the few remaining members of the 1932 coup group, Field Marshal Phibun Songkram [แปลก พิบูลสงคราม, 1897 - 1964]. Ever since, the king has been involved behind the scenes in the factional maneuverings of leading military groups, favoring some over others. His open intervention in October 1973 to end the violence has already been noted; but this action should not be interpreted as support for drastic socioeconomic reform of Thai society, which was the interpretation of reformers at the time. The king’s fundamental political interests are aligned with stability rather than change, with law and order rather than the political noise of representative processes. Although he has demonstrated his interests in social and economic reforms, his model of change is that of very gradual, incremental modifications. It is easy to understand how the king, in 1975 and 1976, could have become increasingly convinced that the political conflict in the system of open politics was threatening the very foundations of the monarchy. The palace began to see student, labor, and farmer leaders as communist agitators, or at least as deeply influenced by such elements. Frightened people began for the first time to consider the demise of the Chakri dynasty as a distinct possibility. That was certainly the message the king was receiving from many of those people whose advice he considered most valuable, counselors whose affiliations ranged from ISOC [Internal Security Operations Command - กองอำนวยการรักษาความมั่นคง ภายในราชอาณาจักร] to the Siam Commercial Bank [ธนาคารไทยพาณิชย์]. He neither requested nor received opinions from student reform leaders. Some of the elected government’s foreign policy initiatives may also have been threatening to the king, with their apparent concessions to communism and consequent dangers to Thai security. The final influence on the palace to take the lead in returning Thailand to a system of stability under military rule might well have come in mid-1976, when new communist rulers in Laos abolished that country’s centuries-old monarchy. The growing influence of Queen Sirikit [สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ, 1932 - ] may also help explain the monarchy’s actions in 1976. Some close associates of the king argue that His Majesty was, in fact, manipulated by the queen’s close advisors, mostly extreme rightists. Reliable sources suggest that the king had preferred not to get involved in dealing with the return of Praphat and Thanom, but that the queen, for her own reasons, had initiated these moves and finally implicated the king in the situation. After the October 6, 1976, coup, several leaflets distributed in Bangkok argued that the Sanidwong family [สนิทวงศ์] (the queen’s family) was maneuvering to force the king to abdicate in favor of the crown prince, who was said to be under his mother’s influence. According to this source of information, the palace was divided into two factions: the moderates (the king and his close advisors, such as Kukrit Pramoj and Police Major General Wasit Dejkunchon [วสิษฐ เดชกุญชร, 1929 - ]), and the extreme rightists (the queen and her closest aides, including Thanin Kraivichien [ธานินทร์ กรัยวิเชียร, 1927 - ], Colonel Uthan Sanidwong [หม่อมหลวงอุดม สนิทวงศ์, 1899 - 2000], and Deputy Interior Minister Samak [สมัคร สุนทรเวช, 1935 – 2009]). After the 1976 coup, the monarchy as an institution came under increasing criticism for its newly overt role in politics. Leaflets distributed in Bangkok did not attack the king, but levelled their criticisms against the queen and her followers. The Communist party of Thailand, which had never before openly attacked the monarchy, criticized its involvement in the October coup through its VOPT [Voice of the People of Thailand] radio programs." [Quelle: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 271f. -- Fair use]

1976-10-06

Der Kronprinz besucht eine Versammlung von Village Scouts (ลูกเสือชาวบ้าน) bei der Reiterstatue von Rama V. (พระบรมรูปทรงม้า)

Abb.: Lage der Reiterstatue König Chulalongkorns (พระบรมรูปทรงม้า)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-10-07

Die Prinzessinnen Sirindhorn (รีสิรินธร, 1955 - ) und Chulabhorn (จุฬาภรณวลัยลักษณ์, 1957 - ) besuchen Verletzte von den Unruhen im Police Hospital (โรงพยาบาลตำรวจ) und im Vajira Hospital (โรงพยาบาลวชิระ).

Abb.: Lage des Vajira Hospital (โรงพยาบาลวชิระ)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-10-06ff.

Folgende 100 Bücher werden u.a. verboten:

1. การเมืองเรื่องของประชาชน เขียนโดย แนวร่วมประชาชาติกันทรารมย์ 2. เก้าอี้ป่า เขียนโดย เก้าอี้ป่า 3. การ์ตูนปฏิวัติจากจีนใหม่ หญิงแดง จดหมาย ขนไก่ กองทหาร เขียนโดย หวาซาน หลิวจี้อิ่ว 4. การปฏิวัติของจีน เขียนโดย กองบรรณาธิการ สังคมศาสตร์ปริทัศน์ 5. การศึกษาปฏิวัติประชาชนลาว เขียนโดย ไกรสร พรหมวิหาร 6. ก่อนไปสู่ภูเขา แปลโดย สถาพร ศรีสัจจัง 7. กาพย์กลอนเหมาเจ๋อตุง แปลโดย ประไพ วิเศษธานี 8. เข้าโรงเรียน เขียนโดย กวั่นหวา 9. ข้อขัดแย้งระหว่างสหภาพโซเวียต กับ จีน เขียนโดย กองบรรณาธิการหนังสือพิมพ์เหยินหมิน ยึเป้า และกองบรรณาธิการนิตยสารหงฉี 10. คติพจน์ประธานเหมาเจ๋อตุง ไม่ปรากฏชื่อผู้เขียน แต่พิมพ์ที่สำนักพิมพ์ต่างประเทศ ปักกิ่ง และสุนทรการพิมพ์ หจก.จรัลสนิทวงศ์ บางพลัด กรุงเทพมหานคร 11. คัมภีร์นักปฏิวัติ เขียนโดย กลุ่มอิสานปฏิวัติ 12. คาร์ลมาร์กซ์ ผู้สร้างทฤษฎีนิรันดร เขียนโดย วิตาลี ไวกอดสกี 13. ความชัดเจนทางประวัติศาสตร์ของเผด็จการ ชนชั้นกรรมาชีพ ไม่ปรากฏผู้เขียน แต่พิมพ์ที่สุวิทย์การพิมพ์ ซอยอรรถสิทธ์ สาธรใต้ กรุงเทพฯ 14. เคียงข้างกันสร้างสรรค์โลก เขียนโดย แสงเสรี 15. ความคิดของเหมาเจ๋อตุง เขียนโดย สุรัฐ โรจนวรรณ 16. โจวเอินไหล ไม่ปรากฏชื่อผู้เขียน แต่พิมพ์ที่วัชรินทร์การพิมพ์ 364 ถนนพระสุเมรุ กรุงเทพฯ 17. จะวิเคราะห์ชนชั้นในชนบทอย่างไร เขียนโดย กลุ่มเยาวชนรับใช้ชาติ 18. จากโฮจิมินห์ ถึง เปลื้อง วรรณศรี เขียนโดย สุชาติ สวัสดิ์ศรี 19. จรยุทธ-ใต้ดิน เขียนโดย ตะวันฉาย 20. จีนคอมมิวนิสต์ เขียนโดย สนอง วิริยะผล 21. จิตใจปฏิวัติ ไม่ปรากฏชื่อผู้เขียน แต่พิมพ์ที่สาธารณรัฐประชาชนจีน 22. จีนแผ่นดินแห่งการปฏิวัติตลอดกาล เขียนโดย Jan Myrdal & Gun Kessle 23. ลัทธิสังคมนิยมแบบเพ้อฝันและแบบวิทยาศาสตร์ แปลโดย อุทิศและโยธิน 24. ลัทธิวัตถุนิยมทางประวัติศาสตร์ เขียนโดย ตะวันฉาย 25. ลัทธิเลนิน กับลัทธิแก้สมัยใหม่ เขียนโดย ชมรม 13 26. ลัทธิเลนินจงเจริญ เขียนโดย กองบรรณาธิการนิตยสารหงฉี 27. ลัทธิมาร์กซ์-เลนิน ว่าด้วยทฤษฎีสังคมนิยมที่เป็นวิทยาศาสตร์ แปลโดย ศูทร ศรีประชา 28. ว่าด้วยรากฐานทางสังคมกลุ่มหลินเปียวที่ค้านพรรค เขียนโดย เหยาเหวินหยวน 29. วิจารณ์คำแถลงของพรรคคอมมิวนิสต์อเมริกา กระจกส่องพวกลัทธิแก้ ไม่ปรากฏชื่อผู้เขียน แต่พิมพ์ที่ธเนศ วรการพิมพ์ 489 ถนนบำรุงเมือง กรุงเทพฯ 30. วิพากษ์ลัทธิแก้ ไม่ปรากฏชื่อผู้เขียน แต่พิมพ์ที่ สมชายการพิมพ์ 270/77 ซอยวิมลสรกิจ บางยี่ขัน กรุงเทพมหานคร 31. วิวัฒนาการความคิดสังคมนิยม เขียนโดย ชาญ กรัสนัยปุระ 32. ว่าด้วยรัฐบาลรวม เขียนโดย เหมาเจ๋อตุง 33. วิเคราะห์การต่อสู้ของพรรคลาวด๋อง เขียนโดย ธีรยุทธ บุญมี 34. วิวัฒนาการของมาร์กซิสม์ เขียนโดย น.ชญานุตม์ 35. วัฒนธรรมจีนใหม่ เขียนโดย ไจ๋เปียน 36. วี.ไอ.เลนิน-รัฐ เขียนโดย ชมรมหนังสือแสงดาว 37. วีรบุรุษสู้รบ เขียนโดย สหพันธ์นิสิตนักศึกษาอีสานแห่งประเทศไทย 38. ว่าด้วยประชาธิปไตยรวมศูนย์ แปลโดย เศรษฐวัฒน์ ผดุงรัฐ 39. ลัทธิวัตถุนิยมวิภาษ และวัตถุนิยมประวัติศาสตร์ เขียนโดย โจเซพ สตาลิน ประกาย สุชีวิน แปล 40. ภาวะของศิลปะใต้ระบอบเผด็จการฟาสซีสม์ เขียนโดย จิตติน ธรรมชาติ 41. หลักลัทธิเลนิน เขียนโดย บำรุง ไพรัชวาที 42. หนทางการปฏิวัติไทย ไม่ปรากฏผู้แต่ง และไม่ปรากฏสถานที่พิมพ์ 43. 50 ปี พรรคคอมมิวนิสต์คิวบา 50 ปี สหพันธ์สตรีคิวบา ไม่ปรากฏชื่อผู้แต่ง แต่พิมพ์ที่ ประจักษ์การพิมพ์ กรุงเทพฯ 44. เดินทางทัพทางไกลไปกับประธานเหมา เขียนโดย เฉินชางเฟิ่ง 45. เดินทางไกลครั้งที่ 2 เขียนโดย เหยิน จางหลิน 46. หยางกึนซือวีรชนอมตะ เขียนโดย ว่างเฮา 47. เหมาเจ๋อตุง ผู้นำจีนใหม่ เขียนโดย เทิด ประชาธรรม 48. นอร์แมน เบทูน แปลโดย ศรีนรา 49. บนเส้นทางไปสู่สังคมนิยมจีน เขียนโดย ธีรยุทธ บุญมี 50. บทกวีเพื่อผู้ถูกกดขี่ เขียนโดย วิทยากร เชียงกูล 51. คาร์ลมาร์กซ์ ค่าจ้าง ราคา และกำไร แปลโดย ประสาท ลีลาเธียร 52. บันทึกของไพ่ฉวิน ม่านเทียนเสื่อ แปลโดย แจ่ม จรัสแสง 53. ประวัติศาสตร์ 30 ปี ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน เขียนโดย หูเฉียวมุ เจอดจำรัสแปล 54. ถังเหล่ยเวียดนาม เขียนโดย อุดร ทองน้อย 55. ทหารน้อยจางก่า เขียนโดย สีกวงเย่า 56. แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ เขียนโดย คาร์ล มาร์กซ์ เฟรเดอริค เองเกลส์ 57. บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา เขียนโดย จิตร ภูมิศักดิ์ 58. ปัญหาลัทธิเลนินในยุคของเรา เขียนโดย ชมรม ดาวรุ่ง 59. แนวร่วมปลดแอกของโฮจิมินห์ เขียนโดย บัณฑูร เวชสาร 60. นิพนธ์ปรัชญา 4 เรื่องของประธานเหมาเจ๋อตุง แปลโดย ชมรมหนังสือรวงข้าว 61. แนวทางแห่งการต่อสู้ แนวทางแห่งชัยชนะ เขียนโดย กลุ่มพลังชน 62. นักศึกษาจีนแนวหน้าของขบวนการปฏิวัติสังคม แปลโดย เทิด ธงธรรม วรรณา พรประเสริฐ 63. ด้วยเลือดและชีวิต เขียนโดย จิตร ภูมิศักดิ์ 64. แนวร่วมเอกภาพเพื่อการปลดแอกแห่งชาติ เขียนโดย ชมรมหนังสืออิสรภาพ 65. ทฤษฎีการเมืองว่าด้วยเศรษฐศาสตร์การเมือง สำหรับชนชั้นกรรมาชีพ แปลโดย เมธี เอี่ยมเจริญ 66. ชีวทัศน์หนุ่มสาว ไม่ปรากฏชื่อผู้เขียน แต่พิมพ์ที่บริษัทบพิธการพิมพ์ 70 ถนนราชบพิธ กรุงเทพมหานคร 67. ชีวทัศน์เยาวชน ไม่ปรากฏชื่อผู้เขียน และไม่ปรากฏที่พิมพ์ 68. ชาวนาไทยกับการเปลี่ยนแปลง แปลโดย สุเทพ สุนทรเภสัช 69. เช กูวารา นายแพทย์นักปฏิวัติผู้ยิ่งใหญ่ เขียนโดย ศรีอุบล 70. ชีวิตในคอมมูน เขียนโดย สันติสุข 71. ชนกรรมาชีพทั่วโลก จงสามัคคีกันคัดค้านศัตรูร่วมกับเรา เขียนโดย สำนักพิมพ์เข็มทิศ 72. ซ้ายทารก เขียนโดย วี.ไอ.เลนิน 73. สืบทอดภารกิจปฏิวัติ เขียนโดย ชมรมดาวรุ่ง 74. สุนทรพจน์ของประธานเหมาเจ๋อตุง ไม่ปรากฏชื่อผู้แต่ง แต่พิมพ์ที่ศรีเพ็ชรการพิมพ์ 169/120 ตรอกวัดดีดวด บางกอกใหญ่ กรุงเทพมหานคร 75. สงครามปฏิวัติ เขียนโดย ชมรมดาวรุ่ง 76. สงครามกองโจรของ เช กูวารา แปลโดย ฤตินันทน์ 77. สรรนิพนธ์ โฮจิมินห์ แปลโดย วารินทร์ สินสูงสุด ปารวดี วรุณจิต 78. เสียงร้องของประชาชน แปลโดย จิรนันท์ พิตรปรีชา 79. สงครามยืดเยื้อ เขียนโดย เหมาเจ๋อตุง 80. สรรนิพนธ์เลนิน คอมมิวนิสต์ปีกซ้าย โรคไร้เดียงสา แปลโดย นพคุณ ศิริประเสริฐ 81. สรรนิพนธ์เลนิน เพื่อคนจนในชนบท แปลโดย พัลลภา ปั้นงาม 82. สงครามอุโมงค์ เขียนโดย เจ๋อเหมย ปี้เหลย 83. สตรีกับภารกิจแห่งการปฏิวัติ เขียนโดย จินดา ไชยโยทยาน 84. ยืนหยัดเคียงบ่าเคียงไหล่ ต่อสู้กับคลื่นลม ไม่ปรากฏผู้เขียน และไม่ปรากฏที่พิมพ์ 85. ระลึกคอมมูนปารีสครบร้อยปี เขียนโดย ชมรมหนังสือตะวันแดง 86. ศัพทานุกรมปรัชญา เขียนโดย เมธี เอี่ยมเจริญ 87. สาธารณรัฐประชาชนจีน แปลโดย ถ่องแท้ รจนาสัณห์ 88. เมาเซตุง เขียนโดย ศิรวิทย์ 89. ยูโกสลาเวีย เป็นสังคมนิยมจริงหรือ ไม่ปรากฏชื่อผู้เขียน แต่พิมพ์ในสาธารณรัฐประชาชนจีน 90. ปัญหาปฏิวัติประเทศไทย เขียนโดย กลุ่มชนภูเขา 91. เอกสารสมัชชาผู้แทนทั่วประเทศครั้งที่ 10 ของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศจีน เขียนโดย กลุ่มเยาวชนรักชาติ 92. โฉมหน้าใหม่ของประวัติศาสตร์ไทย เขียนโดย สายใย เทอดชูธรรม 93. พระเจ้าอยู่ที่ไหน เขียนโดย นายผี 94. พระสงฆ์ลาวกับการปฏิวัติ เขียนโดย คำตัน 95. แล้วเราก็ปฏิวัติ ไม่ปรากฏผู้เขียน แต่พิมพ์ที่ เจริญวิทย์การพิมพ์ บ้านพานถม กรุงเทพมหานคร 96. รัฐกับการปฏิวัติ เขียนโดย วี.ไอ.เลนิน 97. เลนินจักรวรรดินิยมชั้นสูงสุดของทุนนิยม แปลโดย ประสาท ลีลาเธียร 98. ว่าด้วยปัญหาที่ดินและชาวนาของประธานเหมาเจ๋อตุง ไม่ปรากฏผู้เขียน และไม่ปรากฏที่พิมพ์ 99. วีรสตรีจีนปฏิวัติหลิวหูหลาน แปลโดย วีรจิตร 100. อัลเยนเด้วีรปฏิวัติ เขียนโดย สูรย์ พลังไทย [Quelle: http://wiki.kpi.ac.th/index.php?title=หนังสือต้องห้าม. -- Zugriff am 2016-11-05]

Einbandtitel einiger verbotener Bücher:

1976-10-07

Hua Guofeng (华国锋, 1921 - 2008) wird Nachfolger des verstorbenen Mao Zedong ( 毛泽东, 1893 - 1976) als Vorsitzender der Kommunistischen Partei Chinas (中国共产党). Ende der Kulturrevolution ( 无产阶级文化大革命).

Abb.: Hua Guofeng (华国锋), 1978
[Bildquelle: Wikipedia. -- Public domain]

1976-10-08

Nachmittag: Die Königsfamilie besucht in den Provinzen Ayutthaya (อยุธยา) und Ang Thong (อ่างทอง) das  Chainat-Pasak (ชัยนาท-ป่าสัก) Irrigation Project, überflutete Reisfelder und ein Töpfereiprojekt der Königin, in dem Bauern Lehmfigürchen machen. Nach der Rückkehr nach Bangkok bittet der Chef der National Governing Reformation Group den König, Thanin Kraiwichian (ธานินทร์ กรัยวิเชียร, 1927 - ) zum Ministerpräsidenten zu ernennen.

Abb.: Lage der Provinzen Ayutthaya (อยุธยา) und Ang Thong (อ่างทอง)
[Bildquelle: CIA. -- Public domain]

1976-10-08 - 1977-10-20

Abends: Der König ernennt zum Ministerpräsidenten  (นายกรัฐมนตรีแห่งราชอาณาจักรไทย - Prime Minister): Thanin Kraivixien (ธานินทร์ กรัยวิเชียร, 1927 - ). Der pensionierte Admiral Sa-ngad Chaloryu (พลเรือเอก สงัด ชลออยู่, 1915 - 1980) wird reaktiviert und ist Chef der 24köpfigen Militärjunta.

Abb.: ธานินทร์ กรัยวิเชียร - Thanin Kraivixien
[Bildquelle: Peerapat Wimolrungkarat. -- http://www.flickr.com/photos/thaigov/5390303641/in/set-72157625786365009/. -- Zugriff am 2011-09-17. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung)]

"Tanin Kraivixien (auch Thanin Kraivichian; Thai: ธานินทร์ กรัยวิเชียร, ausgesprochen [tʰaː.nin krai.wí.tɕʰian]; * 5. April 1927 in Bangkok) war zwischen 1976 und 1977 Premierminister von Thailand. Tanin wurde als Sohn von Hae und Pa-ob Kraivixien geboren. Er heiratete später Khunying Karen Kraivixien (Andersen). Tanin erhielt seine Ausbildung zunächst an der Suan-Kulab-Wittayalai-Schule und studierte dann an der Thammasat-Universität in Bangkok Rechtswissenschaften. 1948 machte er dort seinen Abschluss, ging jedoch zu weiteren Studien an die Universität London, wo er 1953 einen weiteren Abschluss machte. Nach seiner Rückkehr arbeitete Tanin im Justizministerium als beisitzender Richter und erhielt nach und nach mehr Verantwortung. Schließlich wurde er Vorsitzender Richter am Obersten Gerichtshof des Landes. Während dieser Zeit lehrte er auch an der Thammasat-Universität, an der Chulalongkorn-Universität und an der Rechtsanwaltskammer in Bangkok. Am 8. Oktober 1976 wurde Tanin zum Premierminister ernannt, nachdem Seni Pramoj die Macht an die Staatsversammlung (State Administration Assembly) unter der Führung von Admiral Sangad Chaloryu übergeben hatte. Tanin sorgte unter anderem für den Bau von 20 Krankenhäusern in ländlichen Entwicklungsgebieten des Landes. Vor allem aber war seine Regierung für ihre Bekämpfung aller linksgerichteten Bestrebungen im Lande bekannt vor dem Hintergrund der Entwicklungen in den Nachbarländern und einem Zulauf linker Gruppen im Inland. Am 20. Oktober 1977 riss Admiral Sangad Chawalyoo endgültig die Macht an sich und Tanin Kraivixien musste zurücktreten. Er wurde anschließend Mitglied im Kronrat." [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Tanin_Kraivixien. -- Zugriff am 2011-10-06]

"Sangad Chaloryu (Thai: สงัด ชลออยู่, RTGS: Sa-ngat Chaloyu, Aussprache: [sà.ŋàt tɕʰá.lɔː.jùː]; * 4. März 1915 in Amphoe Doem Bang Nang Buat (เดิมบางนางบวช), Provinz Suphan Buri (สุพรรณบุรี); † 23. November 1980) war ein thailändischer Admiral und Politiker. Biografie Sangad absolvierte nach der Schulausbildung ein Studium an der Bansomdejchaopraya Rajabhat University (มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม). Anschließend trat er in die Königlich-Thailändische Marine (กองทัพเรือไทย) ein und war zunächst Absolvent der Königlich-Thailändischen Marineakademie (โรงเรียนนายเรือ) und danach der Hochschule für nationale Verteidigung (วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร). Am 19. November 1973 wurde er Admiral und Befehlshaber der Marine (Commander of the Royal Thai Navy) und behielt dieses Amt bis zum 30. September 1976. Zugleich wurde er am 1. Oktober 1975 als erster Marineoffizier Commander of the Royal Thai Armed Forces Headquarters und damit Oberbefehlshaber der Streitkräfte (กำลังทหารไทย). Auch dieses Amt hatte er bis zum 30. September 1976 inne. Am 23. September 1976 übernahm er in dieser Funktion wegen der unruhigen politischen Lage, die im Massaker an der Thammasat-Universität kulminierte, die Macht von Premierminister Seni Pramoj (หม่อมราชวงศ์เสนีย์ ปราโมช, 1905 - 1997) und wurde Vorsitzender des Administrativen Staatsrates (State Administration Council) bis zum 5. Oktober 1976. Am 25. September 1976 wurde er auch Verteidigungsminister und gehörte den nachfolgenden Regierungen der Premierminister Seni Pramoj und Tanin Kraivixien (ธานินทร์ กรัยวิเชียร, 1927 - ) bis zum 12. November 1977 an. Zwischenzeitlich war er vom 8. bis zum 22. Oktober 1976 nach der erneuten Absetzung von Seni Pramoj amtierender Premierminister als Vorsitzender des Administrativen Staatsrates.[1] Am 20. Oktober 1977 drängte er Premierminister Tanin aus dem Amt und übernahm vorübergehend als Vorsitzender des Administrativen Staatsrates wieder die Macht, die er letztlich am 12. November 1977 an Premierminister General Kriangsak Chomanan (พลเอกเกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ , 1917 - 2003) übergab. Im Hintergrund blieb er jedoch de Facto bis 1980 einer der eigentlichen Machthaber." [Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Sangad_Chaloryu. -- Zugriff am 2014-10-31]

"Fraktionskämpfe und Uneinigkeit innerhalb der Armee gaben dem König Gelegenheit, nach dem 6. Oktober einen eigenen Favoriten an die Spitze der neuen Regierung zu lancieren, nachdem zuvor die demokratisch gewählte Regierung vom Militär für abgesetzt erklärt worden war. So wurde neuer Premierminister der als militanter Anti-Kommunist bekannte Richter Thanin Kraiwichien [ธานินทร์ กรัยวิเชียร], der - mit Billigung der Armee - ein Kabinett der äußersten Rechten bildete und für etwa ein Jahr im Amt blieb. Die Rolle, die der König im Zusammengang mit dem Umsturz des 6. Oktober gespielt hatte, führte dazu, dass die revolutionäre Bewegung des Landes ihm in ihren Publikationen vorwarf, er regiere als 'Kopf des Feudalismus' auf einem 'blutigen Thron'." [Quelle: Rosenberg, Klaus <1943 - 1988>: Sozialkritische Literatur in Thailand : Protest und Anklage in Romanen und Kurzgeschichten eines Landes der Dritten Welt. -- Hamburg : Ges. für Natur- u. Völkerkunde Ostasiens, 1986. -- 360 S. ; 21 cm. -- (Gesellschaft für Natur- und Völkerkunde Ostasiens: Mitteilungen der Gesellschaft für Natur- und Völkerkunde Ostasiens e.V. Hamburg ; Bd. 101). -- S. 55]

1976-10-08 - 1977-10-29

39. Kabinett: Thanin (ธานินทร์)

Mit Lursakdi Sampatisiri (เลอศักดิ์ สมบัติศิริ, 1919 –  2010) als Ministerin für Transport ist in Thailand erstmals eine Frau Ministerin.

Abb.: Lursakdi Sampatisiri (เลอศักดิ์ สมบัติศิริ), 1995
[Bildquelle: Bangkokreporter / Wikipedia. -- Public domain]

1976-10-09

Polizei und Militär "säubern" die Universitäten Bangkoks. Hunderttausende angeblich kommunistischer Publikationen werden konfisziert. Eine Zensurbehörde wird aufgestellt. Die Verhaftung von Studierenden wird in der Folgezeit fortgesetzt. Die Schreckensherrschaft geht weiter.

Der König "ist nicht in Politik involviert".

Tausende von Studenten fliehen in den Dschungel und schließen sich der Kommunistischen Partei Thailands (CPT, พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย, พคท) an.

"Denny Lane, a former US defense attaché to Thailand, saw student motivations for joining the CPT firsthand. "There were lots of young, coffee- drinking, revolution-hypothesizing, chatty students who took to the jungles, wanting to be part of the revolution but in a political, docile way," Lane says. "But when they got there, the CPT said, ‘Good, now dig a foxhole.’ The students were quite sophisticated to the CPT, and apparently too much so in a philosophical sense, and they were not terribly practical to have around." As a result, Lane says, many CPT members hated and rejected the students: "The students came with all sorts of ideas and wanted to take the insurgency into the cities. And some students were not ready to leave Bangkok behind. They were the Thai upper middle class and were not motivated to wage jungle and guerrilla warfare."" [Quelle: Moore, Jeff M.: The Thai way of counterinsurgence. -- [o. O.] : [Selbstverlag], 2014-- 446 S. ; 23 cm. -- (Muir analytics book). -- ISBN 9781497395701. -- S. 55. -- Aufgrund eines Interviews mit Denny Lane, Bangkok 2008-0-26.]

"A survey of the backgrounds of those students who joined the CPT [Communist Party of Thailand - พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย] after October 1976 does not support the conclusion that they came predominantly from lower-class families. Instead, they came from varied social backgrounds: some rich, some poor, some middle class. A wide range of different academic disciplines was represented. For example, Chiranand Phitprecha [จิระนันท์ พิตรปรีชา, 1955 - ] was a first-year pharmacy student in 1973 [richtig: 1972] when she was chosen Chulalongkom University’s queen [ดาวจุฬา]. Chiranand came from the southern province of Trang [ตรัง], where her parents were rather wealthy merchants. After the October uprising Chiranand became leader of the women’s liberation movement. She married Seksan Prasertkun [เสกสรรค์ ประเสริฐกุล, 1949 - ]. Prasan Marukhapitak [ประสาร มฤคพิทักษ์] was president of the Chula Student Union in 1970. He was about twenty-eight when he announced his membership in the CPT in early 1977. The son of a well-to-do kamnan [กำนัน], Prasan seemed to have a very bright future in the government bureaucracy awaiting him after graduation. Chaturon Chaisaeng [จาตุรนต์ ฉายแสง, 1956 - ] had been president of the Chiang Mai University Student Union and an NSCT [National Student Center of Thailand - ศูนย์นิสิตนักศึกษาแห่งประเทศไทย]  committee member in 1976 before he went to the hills, at about age twenty-two. Chaturon’s father is Anan Chaisaeng [อนันต์ ฉายแสง, 1927 - ], former MP from Chachengsao [ฉะเชิงเทรา] province and minister of communications in the Kukrit government. Other former student leaders have more humble backgrounds. Seksan [Prasertkun - เสกสรรค์ ประเสริฐกุล, 1949 - ], about twenty-nine in 1977, was one of the brightest students in the political science department of Thammasat University [มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์] from which he was graduated in 1970. A man with great charm, good manners, and a charismatic personality, Seksan came from a lower- middle-class family in Chonburi [ชลบุรี], where his parents are small merchants. Seksan spent a year in high school in Wisconsin under the American Field Service program. A well-read intellectual, he could have chosen to enter the Ministry of Foreign Affairs or obtained another prestigious government position. Instead, he went to work in the slum areas of Bangkok. Thirayut Boonmi [ธีรยุทธ บุญมี, 1950 - ] placed first in the countrywide secondary school graduation examination and entered Chulalongkom University’s [จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย] Faculty of Engineering. Thirayut’s father is an army sergeant. In 1972-1973, he led the successful campaign against Japanese goods, the first step in the emergence of student power. Thirayut was one of the thirteen people arrested in October 1973. In contrast to his own poor background, Thirayut’s wife is the daughter of a relatively senior government official, the deputy director-general of the Weather Bureau. Several other outstanding young men went to the hills, including Weng Tochirakan [เหวง โตจิราการ, 1951 - ], a medical intern from Mahidol University [มหาวิทยาลัยมหิดล]; Wisa Khanthap [วิสา คัญทัพ], considered by many to be one of the most brilliant poets of the contemporary period; Saman Luadwonghud, a young Muslim who once led the Federation of Independent Students of Thailand; and Thanya Chunchadathan, a writer and journalist who was another of the activists arrested in 1973, at the start of what became the October 14 incident. These varied class backgrounds indicate that these young men and women joined the CPT mainly for ideological reasons, committed to reforming their country’s social system through armed struggle once liberal reform had been tried, and failed. They have several other things in common. Nearly all young (twenty to twenty-nine years of age), with a university education or its equivalent (for example, graduates of teacher training colleges), most of them were involved in the October 1973 uprising. For many this was their first political experience. Nearly all of them participated in the Democracy Propagation Program, being exposed at that time to the problems of village life; again, many for the first time. About two-thirds of these students came originally from rural areas, the remaining one-third from Bangkok. Almost all of them had been leaders of student organizations on their campus or nationally." [Quelle: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 290ff. -- Fair use]

"Not all who joined the revolutionary movement after the October 1976 events were leaders. Quite the contrary. A reliable senior source in the Thai police department estimated that about 2000 to 3000 others, mostly students, joined the party in the period after the coup. Because of their intrinsic importance to the future of the revolutionary movement, a profile of one of these students has been compiled: A 25 year old coed at Ramkhamhaeng University [มหาวิทยาลัยรามคำแหง], "Na" was a pious Muslim whose father died when she was only 10. Neither poor nor rich, she lived with her mother and two brothers in Phra Pradaeng [พระประแดง] district of Samut Prakan [สมุทรปราการ] province, on the edge of the Bangkok metropolitan area. Na went to a secondary school in Bangkok, but could not gain admittance to any of the universities because she did not score high enough in the entrance examinations. When Ramkhamhaeng opened as a "free university," Na enrolled in the Faculty of Education. In her first year at the university Na worked in a Student Volunteers Group, helping slum dwellers. Coming from a middle class family, she was appalled by the living conditions of the slum people. At first, Na thought that they were simply too lazy to work, instead gambling and sitting around all the time. Her understanding of social problems grew when Na joined a small group seminar in which student leaders such as Seksan [Prasertkun - เสกสรรค์ ประเสริฐกุล, 1949 - ] gave informal talks, followed by discussions. In 1973 Na’s seminar group joined with other student groups to protest against the university rector’s decision to expel those students who had published an anti-government magazine. This was her first overt political activity. Na was among the most active protestors. After the October 1973 uprising, in which Na again participated actively, she helped create the Satjatham party [พรรคสัจธรรม] and ran as its candidate in student union elections. This party became the most radical student element at Ramkhamhaeng University. Its leaders were Saeng Rungnirandonkun (assassinated in early 1975) and Boonsong Chalethon [บุญส่ง ชเลธร] (arrested together with other students in the October 1976 incident, later to join the CPT). Na was one of the students who were radicalized by this party. After joining the Satjatham party, Na spent much of her spare time at student work camps in rural areas. During this time her belief in Islam gradually diminished, as she developed a radically different view of religion. Na’s interest and active participation in the student movement brought her into sharp conflict with her family. By then, however, she had decided to devote herself to the cause of social justice, and ignored her mother’s suggestions that she spend more time studying rather than working for the students’ union. Na was at Thammasat University [มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์] when it was attacked by the police and the mob. Arrested, she was later released on bail because she was a relatively unknown student. Immediately after her release from jail, Na and three of her friends went to the hills to join the revolution." [Quelle: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 293f. -- Fair use]

Zwei südthailändische Abgeordnete der Democrat Party (พรรคประชาธิปัตย์) werden von den Rechtsradikalen als Kommunisten verschrien und müssen sich wegen Morddrohungen verstecken:

• Chuan Leekpai (ชวน หลีกภัย, 1938 - ) aus Trang (ตรัง)
• Surin Masadit (สุรินทร์ มาศดิตถ์, 1927 - 1978) aus Nakhon Si Thammarat (นครศรีธรรมราช)

200 thailändische Studenten in Australien beantragen politisches Asyl.

1976-10-09

Erklärung der Communist Party of Thailand (พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย)

"In order to establish a popular government and build up a new, independent, democratic and prosperous Thailand, the people can’t do anything else than rely on armed struggle in rural areas, as the main aspect of the struggle, which has to be coordinated with other means of struggle in areas under reactionary administration, resolutely follow the path of seizing power through armed struggle and encircle the cities from the countryside. The popular war led by our party in the vast rural areas is developing. The revolutionary bases and the revolutionary political power are expanding. There lies the bright hope and future of our Thai people." [Zitiert in: Thailand, roots of conflict / edited by Andrew Turton, Jonathan Fast, Malcolm Caldwell. -- Nottingham : Spokesman Books, 1978. -- 196 S. ; 22 cm. -- ISBN 0851242383. -- S. 153. -- Fair use]

1976-10-13

Order 22:

""As it is apparent that there are kinds of individuals whose actions are a danger to society, individuals whose behavior disturbs the peace and wellbeing of the people, or whose actions are a threat, or cause economic or security loss for the nation, it is appropriate to proceed by bringing the individuals with these aforementioned behaviors to return to be good citizens, for the peace and well-being of the people and the progress of the homeland.". Order 22 defined and categorized individuals who are a "danger to society" [ภัยต่อสังคม] as those who: bully, harass, coerce, or terrorize other individuals; do not have a permanent residence, are vagrant, and do not earn an honest living; make a living in a way that disturbs the peace and order or the good morals of the people; illegally stockpile guns, bullets, or bomb-making supplies, either for the purpose of selling or in order to commit other illegal activities; incite, provoke, use, or support the people to create confusion or unrest in the homeland; cause the people to respect or go along with another form of government that is not a democracy with the king as the head of state; establish an illegal casino or brothel, or deal in gambling sweepstakes or illegal lottery; hoard commodities in order to make a profit, or illegally raise prices; and organize to strike, or illegally stop work." [Quelle: Tyrell Haberkorn. -- In: Rights to culture : heritage, language, and community in Thailand / edited by Coeli Barry. -- Chiang Mai : Silkworm, 2013. -- 253 S. : 21 cm. -- ISBN 9786162150623. -- S. 126f.]

Kurz nach Order 22 werden 45 Mio. Baht zugewiesen für den Bau von Umerziehungszentren für die vielen nach Order 22 Festgenommenen. Umerziehungszentren sollen entstehen in:

• Rangsit [รังสิต]

• Lampang [ลำปาง]

• Ayutthaya [อยุธยา]

• Nakhon Ratchasima [นครราชสีมา]

• Khon Kaen [ขอนแก่น]

In den folgenden drei Jahren werden schätzungsweise 12.000 Personen aufgrund von Order 22 festgenommen. Order 22 wird 1979-08 aufgehoben.

Abb.: Lage der geplanten Umerziehungsanstalten
[Bildquelle: CIA. -- Public domain]

1976-10-14

Abkommen zwischen Phaisan Thawatchainan [ไพศาล ธวัชชัยนันท์ , 1937 - 1988], Führer der Federation of Labor Unions of Thailand (FLUT), und General Kriangsak Chomanan (พลเอกเกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ , 1917 - 2003):

"Workers will assist NARC [National Administrative Reform Council] in maintaining law and order through this critical period. Workers will carefully protect public utilities and counter any attempt at sabotage. Utilities include waterworks, power plants, and public transport facilities. The union will strictly observe the provisions of NARC’s Announcement No. 1 on labor policy, which prohibited strikes or closing down businesses during the period of enforcement of martial law." [Quelle: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 200]

1976-10-17

Laut einer Radioansprache von Ministerpräsident Thanin gibt es in Thailand über eine Million Arbeitslose

1976-10-18

David Aikman (1944 - ) im US-Nachrichtenmagazin TIME über die Massaker  an den Studenten:

"Several were beaten close to death, then hanged, or doused with gasoline and set afire. One was decapitated. The bodies of the lynched victims strung up on trees were mutilated by rioters, who gouged out their eyes, slit their throats and lashed at them with clubs and chains."

1976-10-18

Holger Jensen im US-Nachrichtenmagazin Newsweek über die Massaker  an den Studenten:

"The police poured thousands of shots into the campus and smashed down the gate. Then they swept in with the rightist mob on their heeds. A four-hour blood bath followed. One left-winger was beaten to death with broken bottles and pieces of furniture. Another student had his eyes gouged out, while a third was beheaded. At least eight students were lynched. As their corpses hang from atree, rightists pounded them with clubs and chairs, then cut them down and gleefully set them on fire. The luckier students were herded into an athletic field. Boys and girls alike were stripped to the waist and forced to crawl between rows of policemen who kicked and clubbed them and tore small Buddha images from around their necks "because communists are not Buddhists." By the time the fighting stopped, 39 students were dead, along with two policemen apparently killed by their comrades’ stray bullets. As the police marched away, thousands of spectators cheered. "I don’t care how many were killed," said a taxi driver. "They deserved it for insulting the monarchy." That afternoon, 10,000 rightists converged on Government House. Prime Minister Seni clambered onto the roof of a bus to address the crowd. The 71- year-old Prime Minister declared in a quavering voice: "I did my best. I tried to keep the peace and law and order. But if you wish, I will go."" [Fir use]

1976-10-20

In den Dschungel geflohene Studentenführer erklären über den kommunistischen Geheimsender Voice of the People of Thailand (เสียงประชาชนแห่งประเทศไทย):

"Our peaceful methods are rewarded with grenades and hailstorms of bullets. We had struggled with reasons and within the limits of the country’s laws, but the reactionary ruling class violated the laws which they wrote with their own hands and tramped them with their own feet (...) This is the end of the struggle with two empty hands against the political pirate clique which is armed to the teeth. This is the end of our struggle within the framework of the laws written by the reactionary ruling class (...) We cannot dream or pin our hopes on the reactionary ruling state power ( . . . )." [Zitiert in: Thailand, roots of conflict / edited by Andrew Turton, Jonathan Fast, Malcolm Caldwell. -- Nottingham : Spokesman Books, 1978. -- 196 S. ; 22 cm. -- ISBN 0851242383. -- S. 153. -- Fair use]

1976-10-21

New York Times: Das Regime hat jeglichen Politikunterricht in Schulen verboten.

1976-10-22

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2519 - Constitution for Administration of the Kingdom 1976 (11. Verfassung)
 

Art: Putsch-Verfassung In Kraft: 1976-10-22 - 1977-10-20 Dauer: 11 Monate 28 Tage aufgehoben: Putsch

1976-10-28

Darstellung der Oktobermassaker durch Puey Ungphakorn [ป๋วย อึ๊งภากรณ์, 1926 - 1999], bis zum Putsch Rektor der Thammasat University (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์)

 

Abb.: Titelblatt

Abb.: Titelblatt

"The Violence and The October 6, 1976 Coup : Intention & Brutality On Wednesday, October 6, 1976 at about 7:30 AM, the Thai police, armed with the destructive weapons of war, were authorized by the Government of Seni Pramoj to attack Thammasat University [มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์]. They indiscriminately charged at every one. In addition to the police force, the attack was joined by members of the Red Gaurs [กระทิงแดง], the Village Scouts [ลูกเสือชาวบ้าน], and the Nawapol [ขบวนการนวพล]. Some of these stormed the university campus with the police. Some were waiting outside to attack the demonstrators who escaped from the raid within the campus. People were shot, killed, and injured. The people who managed to escape from the raid faced the most brutal and inhuman abuse; some were lynched, soaked with gasoline, and burnt alive. A large number of them were beaten. Official news reported that 40 persons were killed, but by unofficial accounts over a hundred were dead and several hundred wounded. A few thousands surrendered themselves to the police. These were university students from various universities. Some were laymen. Besides, a large number were the university officers and professors who were in charge of the site and the property of the university. When the defendents were brought into police stations and other detention camps, they were beaten and tortured by various means. Some of them were so severely tortured that they were compelled to confess and implicate other people.   There has long been the intention to demolish the strength of the freedom-inspired students and people. After the October 1973 incident which re-established the democratic regime, it was said that the country would be orderly and peaceful if 10,000 - 20,000 students and people could be got rid of. Such a conviction has been implemented at the present time. During the April 1976 election, several political parties put forth that : “Any type of Socialism is Communism”. And Kittiwutto [พระเทพกิตติปัญญาคุณ (กิติศักดิ์ กิตฺติวุฑฺโฒ) aka กิตติวุฑโฒภิกขุ, 1936 - 2005], a monk who was the co-leader of the Nawapol group, told the press that “it was not sinful to kill Communists”. From September to October 1976, some said that the slaughter of 30,000 participants of the anti-Thanom demonstration would be the most cost-effective investment.   There were certain groups of soldiers and policemen who lost their political power because of the October 1973 incident. There were people who feared that the would lose economic power within a democratic regime. These were certain groups of capitalists and landlords. There were also people who did not desire to see democracy in Thailand. These groups had attempted by various means to destroy the strength of their oppostion. They used radio, television, handouts, rumours, anonymous charges, and unsigned letters to attack and intimidate their oppositions. They also set up several organizations which would be used as the instruments of demolition, as will be noted in No. 20 and others below. The method of these groups was to create the general idea of communist threats. Anyone whom they disliked was branded as a communist. Not even Prime Ministers Kukrit, Seni, or certain other cardinals were exempted from this false accusation. Another method was the use “Nation, Religion, and the King” [ชาติ,ศาสนา และพระมหากษัตริย์] as the instruments of false accusation; any opposition was interpreted as Unpatriotic, Unreligious, and Disloyal.   During the September-October 1976 event, Field Marshal Thanom Kittikachorn resorted to the “yellow-robe religion” to safeguard his return to Thailand. And the Royal Institution was used as the justification to attack the students and people at Thammasat University. THE HANGING Students, workers, peasants, and the general public demonstrated against Field Marshal Thanom when he returned to Thailand on September 19. However, this portent was different from the previous ones, and was not even similar to the anti-Prapas [ประภาส จารุเสถียร, 1912 - 1997] demonstration. That is, the demonstrators had shown that they would give the democratic government a chance to solve the problem; either to arrange for Field Marshal Thanom to leave Thailand or to cope legally with the Marshal. In the meantime, posters were put up in public places condemning the Marshal. And there were several public gatherings (until October 14). The process of putting up the anti-Thanom posters was seriously attacked by the opposition of the students and the people. Two Thammasat students and one other student were assaulted and seriously wounded. In Nakornprathom Province [นครปฐม], two workers of the Region Electricity Sector went out to put up anti-Thanom posters. They were lynched and their bodies displayed in public. The Government [under the military regime - translator] eventually admitted that the city police of Nakornprathom Province were the criminals.   The anti-Thanom demonstration of the National Student Center of Thailand (NSCT) [ศูนย์นิสิตนักศึกษาแห่งประเทศไทย] cooperated by the “Heroes of October 14, 1973”, the wounded from the October 1973 clash (some were permanently disabled) and by the relatives of these heroes. The heroes' relatives protested by going on a hunger strike in front of the Prime Minister’s Office Building since early October. But the police and the officers tried by all means to bar these people. On Sunday October 3, the heroes' relatives, with the cooperation of the Buddhist and Cultural Association of Thammasat University, moved into Thammasat University to continue protesting. The university administrators had anticipated that there would be a public gathering on October 4, which would be an obstacle to end of term examinations. They sent a memorandum to the Prime Minister and the Education Minister asking them to provide the demonstrators with a safe location, so that they could safely continue their peaceful protest elsewhere.   At noon on Monday October 4, things went as had been anticipated. There was a public gathering of students from Thammasat and other universities as well as outsiders. There were 500 of them. The demonstrators discussed the issue of Field Marshal Thanom, and the murder of the two workers of the Regional Electricity Sector. There was also a display by 2 students depicting the lynching of the two workers. Apinand [อภินันท์ บัวหภักดี], a fourth year liberal arts student who was also a member of the Thammasat Drama Group, acted as one who was hung. Several staff members who went to watch the demonstration informed me that the players acted very well. None of them was struck that Apinand’s face or the cosmetic make-up made him resemble the Crown Prince. The display was really intended to refer to the Nakornprathom incident. I came back from the deans' meeting and lunched at 1:30 PM and, thinking that the demonstration would bar the students from examination, I went to forbid it. It was about 2:00 PM when I went to terminate the protest. By that time, the mock lynching was over.   Next morning, pictures of the demonstration and the mock lynching appeared in several newspapers. In those pictures, Apinand quite resembled the Crown Prince, although not exactly. However the picture in the Dao Siam [ดาวสยาม] (which was the students' opposition all this time) so strongly resembled the Crown Prince that some people suspected that the Dao Siam had 'fixed' the picture. The Armored Brigade Radio Station, NSCT’s other enemy, which manipulated and conducted the Red Gaurs to demolish the Thammasat campus in August 1975 with bombs and other weapons, used the mock lynching as a significant factor in charging the NSCT as communists. It also charged that the NSCT intended to destroy the royal institution, that the students attempted to make up Apinand’s face so it would look like the Crown Prince, and then hung him. The broadcast of this station, the Armored Radio Station, began urging this attack on Tuesday, October 5, and continuously broadcast this issue during the night until Wednesday morning of October 6. THE PROTEST OF OCTOBER 4, 1976 The National Student Center of Thailand had been organizing a public gathering at Sanam Luang [สนามหลวง] [an open field in front of Thammasat, used as a weekend market - translator] since Friday October 1, to urge the government on Thanom’s issue, and to arrest and punish the Nakornprathom lynching murderers. According to the students, the demonstration was an evaluation of their strength. It was not planned to be held on Saturday or Sunday, October 2-3 because there was a weekend market at Sanam Luang. However, the students agreed to gather there again on Monday October 4. I had heard from the students that they would organize this demonstration at the beginning of October because the students found out that the retirement of several high-ranking officers and the annual shuffling of the significant positions in the military would cause dissatisfactions among several groups and so possibly lead to a coup. At the same time, they meant to urge the government to take action on the two issues mentioned above. The Labor Union of Thailand also scheduled a one-hour strike on Friday October 8 as an initial reaction to support the demonstration. Several newspapers wrote to Premier Seni Pramoj, and asking how he felt about the possibility of the public gathering organized by the NSCT at Sanam Luang moving to the Thammasat campus. He said that it would be very good. (The press then asked how I, the rector of Thammasat University, felt about the Prime Minister’s answer. I told them it was not a good idea at all.)   The demonstration on Monday evening, October 4, at Sanam Luang was similar to the anti-Prapas protest last August [1975]. That was, when it started raining the demonstrators broke the university gate and moved in at about 8:00 PM. The university administration filed a trespass complaint at the police station as required. The station sent a police troop of approximately 40 to patrol the situation with the Deputy Rector on Student Affairs. The 40 policemen could not have done anything to stop the 25,000 - 40,000 demonstrators, except to use their weapons in an effort to forbid the demonstrators from entering Thammasat, which would have led to a riot, an undesirable situation for everyone including the government. Therefore, it was impossible to forbid them entering into Thammasat. Meanwhile, the Red Gaurs and Nawapol members were gathering in a nearby monastery, but only a small number. They did not have sufficient force and so did not try to do anything. The participants of the NSCT demonstration stayed in Thammasat campus all night until Wednesday morning of October 6, when the incident occurred.   When a large number of the people flooded in at 8:00 PM on Monday October 4, the university administration called up to consult Dr. Prakop Huntasing [ประกอบ หุตะสิงห์, 1912 - 1994], the Privy Council member and the President of the University Council. With the consent of Dr. Prakop, they immediately ordered the closure of the university in order to protect other students and professors who were university officials from danger. (At the time when Prapas returned, the university had also been ordered closed after the shooting and bombing which cost 2 lives). They called the Minister of the State University Bureau, and got an approval. Afterwards they produced an official report to the Prime Minister and Minister. Then the university administration temporarily moved its office to the National Education Bureau, leaving only 40-50 personnel to guard the properties and buildings of the university. Continuous communication with these personnel was maintained throughout this time via phone and by other means. MASS INSTIGATION AND THE LAW OF THE PACK The Armored Brigade Radio and other stations in its network instigated listener anger at the students and civilians who were protesting inside Thammasat University. All this time, their broadcast blamed the protestors for undermining the institution of the monarchy. They called on the Red Gaurs, Nawapol, and Village Scout units to perform two actions: to annihilate the “Communists inside Thammasat”, and to denounce the Royal Thai Government Administration for forming a new government without appointing Samak Suntaravej [สมัคร สุนทรเวช, 1935 – 2009] and Somboon Sitritorn [สมบุญ ศิริธร ] as Deputy Ministers of the Defense Ministry. In the annihilation campaign against the “Communists” in Thammasat, the Red Gaurs and gangsters had been firing into the university from midnight on, until dawn of Wednesday October 6. Those inside Thammasat had occasionally returned the fire.   The instigation of the Armored Brigade Radio put pressure on the Government. Seni Pramoj called the cabinet to an emergency meeting. Late in the night of Tuesday October 5, the cabinet resolved to bring in student leaders and Apinand, the actor who played at being hung, for investigation. At dawn of October 6, Mr. Sutham [สุธรรม แสงประทุม, 1953 - ], the Secretary General of the National Student Center of Thailand, and a number of other student leaders showed up at the Prime Minister’s House with Mr. Apinand, the actor who played being hung, to show their sincerity. By chance, the Prime Minister had left for his office and phoned the Police Chief asking him to arrest Mr. Sutham, Mr. Apinand, and others, and bring them for invesigation. I have recorded this in my diary. At the time of writing this letter [28 October] I still do not know the result of the investigation.   The police assualt on Thammasat University by order of the Prime Minister was exclusively the action of the Government. The rector had not been consulted in any way whatsoever. Even though the rector had talked on the phone with Prime Minister Seni Pramoj late at night on Tuesday October 5, the Prime Minister had never told the rector that the Government would call the student leaders or Mr. Apinand to an investigation. If the Prime Minister had wished to do it that way, he would have had plenty of other peaceful methods to bring them in for investigation without this unreasonable action.   The assault on the students and the people at Thammasat commenced at midnight with gunfire into the university from outside. The police surrounded the university at 3:00 AM and started firing at 6:00 AM. Those inside Thammasat requested the police to stop firing. The police did not stop! They again asked for temporary cease-fire in order to give the women inside the university a chance to get out. The police turned a deaf ear to both requests! ARMS INSIDE THAMMASAT? During the assault on Thammasat, the Armored Brigade Radio had been exaggerating and playing up the rumor that there were heavy weapons inside Thammasat. It claimed that there were grenades, heavy machine guns, and other heavy arms. This totally false accusation had been used since 1974, such as the Red Gaurs' assault in August 1975, but when it came to prove its truth the police’s search after the rally against Gen. Prapas, produced no evidence to show that any weapons were hidden inside Thammasat. This time, what the police could produce to the public were two rifles, shotguns, and grenades. The accusation was unquestionably made up from thin air. Ever since the end of 1974, politicians and some student leaders had found it necessary to carry arms in order to protect themselves. At that time, the Red Gaur units, police, and soldiers already started to physically harm, to murder, worker leaders, peasant leaders, student leaders, and politicians. But the police have never apprehended the murderers. (In similar circumstances when a policeman killed another policeman, or someone tried to kill a politician who belonged to the Government’s party, the police were able to arrest the murderers without hesitation.) Frankly, knowing that one’s life is threatened, having weapons in one’s possession is reasonable enough. From Monday October 4 to the morning of Wednesday October 6, the students and civilians had opportunity to bring such weapons inside the university. Both the protestors and the Red Gaurs had equal opportunity. It had been the fact that the Red Gaurs have carried heavy weapons to public places on several occasions. The police had and have never dared to forbid them to do so or even asked for a search. Despite the eminent threats mentioned, my opinion is that in all cases political protests should be conducted peacefully and refrain from using weapons. These are the kind of protests that are lawful and under constitutional guarantee.   Up until the time of the writing of this diary, the “investigations” and “interrogations” of the police and the military. led to claims that there are many tunnels inside Thammasat. But the officers have never publicized any evidence, such as pictures of any tunnels. Their claims are false reports. Mr. Damrong Cholvicharn [ดำรง ชลวิจารณ์], the Director-General of the Civil Engineering Department and the Chairman of the committee to assess the damages at Thammasat announced that there is not a single tunnel inside Thammasat. He emphasized in his finding that the other claims were all nothing but rumors. Utis Nakasawat [อุทิศ นาคสวัสดิ์] mentioned, on televison, an air-conditioned room and a toilet near the ceiling of a building at Thammasat. I think he meant the top-floor of the Administration Building. There is nothing up there so secretive. Who, other than Utis Nakasawat, would go all the way up there to use a toilet near the ceiling? Moreover, Utis even stated that a lot of the protestors inside Thammasat sandals, hence were terrorists; terrorists wear sandals. If what he said were true, then all 40 million Thais who wear sandals must be terrorists. I only single out Utis Nakasawat as an example of the Armored Brigade Radio's spokesmen. There are plenty of other accusers and similar false accusations. These men shamelessly blamed their opponents on truthless grounds. THE LAW OF THE PACK HAS DESTROYED DEMOCRACY Another demand of the Armored Brigade Radio and those pulling strings behind the station was a call for the Prime Minister to appoint Mr. Samak and Mr. Somboon as the Ministers of Interior, and to expell the other three “leftist” Ministers. Those other three Ministers were Mr. Surin Masdit [สุรินทร์ มาศดิตถ์, 1927 - 1978], Mr. Chuan Leekpai [ชวน หลีกภัย, 1938 - ], and Mr. Damrong Latipat [ดำรง ลัทธพิพัฒน์, 1933 - 1985]. The Armored Brigade Radio was vengeful on this matter. When Seni Pramoj resigned in September, the Armored Brigade Radio recruited people, hiring them to go on the air to demonstrate the opinion of the “masses”. All those hired expressed in almost the same statements that Seni must remain as Prime Minister, but that he must get rid of “bad” Ministers. There, the Radio’s wish was turned upside down; Prime Minister Seni fired Mr. Samak and Mr. Somboon, and thus implying that Mr. Samak and Mr. Somboon, backed by the Armored Brigade Radio, were the bad persons.   The Armored Brigade Radio mobilized the forces of the Village Scouts, the Nawapol, the Red Gaurs, and other groups under its influence to gather in the foreground of the King Rama V statue to demand the formation of a new government. That rally lasted all night on Tuesday October 5, through the morning of October 6, till Wednesday afternoon when Seni gave in to the demand, and promised to form a new government.   It is noteworthy that ever since October 14 1973 the students, workers, and peasants were blamed for “using mass agitation methods” and “using the law of the pack to control the law of the land”. But in reality it has been no other than the actions of the Armored Brigade Radio, the Red Gaurs, the Nawapol, the Village Scouts, and other groups that used the mass agitation method, and the law of the pack to control the law of the land. The story above had not just begun in 1976, it had already begun in 1974. The Red Gaurs are an organisation of vocational students set up by the Internal Security Operation Command (ISOC) [กองอำนวยการรักษาความมั่นคง ภายในราชอาณาจักร]. Some of these students have graduated, some haven't, some do not go to school. ISOC set up this organization in order to negate the students' movement. Ever since the time we were drafting the Constitution, the foreign press has been reporting on the Red Gaurs and naming Col. Sudsai Hasdin [สุตสาย หัสดิน] as its supporter. There has never been a denial. ISOC was an organizer, a trainer, the arms supplier, and funder, giving out money provided for intelligence service. And ever since the middle of 1974, Red Gaur units have been publicly armed with various types of guns and grenades. No policeman or soldier would dare arrest them or give them a warning. The Red Gaurs would always threaten the students with weapons every time they would stage a demonstration, no matter how peaceful. Counting the protests against some constitutional sections in 1974, against the American military bases in 1974-1975, the assualt on Thammasat in August 1975, the protests against the returns of Field Marshals Prapas and Thanom, in every single one of them there were casualties. Even the newspapers' photographers who tried to take pictures of the Red Gaurs carrying weapons were frequently injured. In the election in April 1976, the Red Gaurs took a share in harassing candidates, and assaulting some so-called “leftist” political parties.   I would like to talk about the ISOC now. Besides being the instigator advocating the Red Gaurs to commit violence, the ISOC played an important role in forming other groups and units useful to the military, such as the Nawapol. And all this time the ISOC has been spending the national budget for secret services. ISOC used to be the CSOC, i.e. Communist Suppression Operation Command, and then later the CSOD, or Communist Suppression Operation Directorate. When the Administration changed its policy and normalized relations with communist countries, the organization's name became the Internal Security Operation Command. The organization was set up by Field Marshal Prapas. From then on, it has become a prized part of the heritage of the dictators who came afterward. The success of the ISOC can be measured by the following facts. When it was born 10 years ago, ISOC got an appropriation of 13 million baht. There were three provinces in the Northeast within the communist control where CSOC operated at that time. Nowadays ISOC gets an appropriation of more than 800 million baht. And the communist-controlled areas have expanded over the kingdom today to approximately 30 provinces. The communist-suppression operations of ISOC have been secretive. Some might actually be communist-suppression operations. Many, however, were not, even before 1973. There have always been cases such as the Red Tanks at Pattalung Province [พัทลุง] and others. Ordinary villagers everywhere have been bullied, and blamed as communists. Everywhere, suppression has brought troubles to the people in general. Those who could no longer endure such cruelty went into the forests to join the communist movement in large numbers. In the annual budget sessions considering the ISOC budgets, the democratic parliaments in 1974, 1975, 1976 have been trying to cut down the proposed amounts, at least to make them public instead of remaining secret. There were just a few parliamentarian successes. The ISOC has been able to spend almost 100 million baht in secret anyway. The appropriations have been used against the democratic system all this time.   Nawapol is an offshoot of ISOC. It is similar to the Red Gaur, but it is a psychological-warfare unit. Its important tools are not weapons; its mission is to cooperate with and to support the Red Gaur. The organization has been attempting to rally merchants, capitalists, and monks who do not wish to see social change or development against the students' and workers' movements. Its method is to convince the privileged that even a small change in the direction of democracy would deprive them of privilege and possessions. The tools of the Nawapol are conferences, rallies, articles, etc... Mr. Vattama Kiewvimol [วัฒนา เค เขียววิมล], the Nawapol Director was the person whom Gen. Saiyud [สายหยุด เกิดผล, 1922 - ] asked to come back from America to join ISOC. There were some people such as Sod Kuramarohid [สด กูรมะโรหิต, 1908 - 1978] who misunderstood that Nawapol would build a new society through cooperatives. They were disappointed; although Nawapol declared that it wanted to build a new society, in reality it wanted to preserve old conditions for the benefits of the capitalists and warlords.   The Village Scouts were set up with the declared purpose of being non-political. But actually they have been the political tools of the capitalist and warlord groups. Their true nature was apparent in the April 1976 election. The Village Scouts played a role in enticing their own members and villagers to cast biased votes in the election. This was the method the Americans had used in Viet Nam, but without success. The method, assisted by lies, again became unsuccessful in Thailand. The overall organization claims loyalty to the Nation, Religion, and the King. The Ministry of Interior plays an important role to organize the Village Scouts. Usually the organization is financially sponsored by wealthy merchants who are heads of Scouts. The political rally of the Village Scouts on October 6 was a clear evidence to the purpose of this organization.   Aside from the Red Gaur, Nawapol, and Village Scouts, ISOC and the Ministry of the Interior also use many other groups with different names. Some are affiliated with or are the guises of the Red Gaur or Nawapol, such as the Thai Bats [ ค้างคาวไทย], Housewives' Club [ชุมนุมแม่บ้าน], Thailand’s Protectors [ ผู้พิทักษ์ชาติไทย], etc... The operational tools of these organizations are, for example, anonymous cards, leaflets, flyers, and phone threats.   Political assassinations have began in 1974. Peasants' and workers' representatives were ambushed one by one. Students such as Amares [อมเรศ] [one of the NSCT leaders -- translator] and politicians such as Professor Boonsanong Boonyothayan [บุญสนอง บุณโยทยาน, 1936 - 1976] [Secretary General of the the Socialist Party of Thailand - translator] became the following victims. Each time the police could not find the murderers. It is very likely that the police took part in each murder, for whenever someone injured the policeman, or rightist politician, he would be brought under custody in a short time by the police.   When Kukrit Pramoj was the Prime Minister, mass media such as the press, radio, and television had already begun to be supervised by Major Gen. Praman Adireksarn [ประมาณ อดิเรกสาร, 1913  - 2010], Deputy Prime Minister and the head of the Thai Nation Party [พรรคชาติไทย]. Those who had access to the radio and television stations must be his men. If not, they would not be allowed to speak. And those on the air were required to slander the students, workers, peasants, university professors. The regular announcers were Dusit Siriwan [ดุสิต ศิริวรรณ, 1946 - ], Prayat Sor Nakanat [ประหยัด ศ.นาคะนาท, 1914 - 2002], Thanin Kraivixien [ธานินทร์ กรัยวิเชียร, 1927 - ], Utis Naksawat [อุทิศ นาคสวัสดิ์], Tomyuntee [ทมยันตี = วิมล เจียมเจริญ, 1937 - ], Akom Mokranon [อาคม มกรานนท์, 1931 - ], Lieutenant General Utarn Sanitvong [อุทาร สนิทวงศ์], etc... This kind of supervision is still effective at the present time.   The majority of the students have sincere and innocent aspirations. They want democracy. They want to help poor people and rectify social injustice. Therefore, the students' movement is an important force for democracy, and the accusation that the students are destroying the nation is a slanderous accusation in order to destroy that important force. But in the objective conditions during 1975-1976, the students have not changed their approach from that of October 1973. After the success of 1973, a lot of politicians fawned over the students. They encouraged the students to go into the countryside to “teach democracy”. In this world, no one can teach democracy! And the students were arrogant. When they went into the countryside they created enemies all over. They denounced officials, rich merchants, and others. Afterwards, the students thought their power was sufficient to oppose the newly formed organizations of ISOC, the Ministry of the Interior, capitalists, and the warlords. They took up every single issue and make a big thing of it. Their overreaching exhausted the people. For example, whenever and wherever there was a rally, there must be a scolding against any government in power. In the military withdrawal issue there were ceaseless rallies, even though the government had promised the deadline for withdrawal. Their exhibitions only boasted of the success in the communist countries, for example. The students showed no considerations toward Thammasat University. They made use of the university too often and, instead of broadening the students' base further, they exposed it alone to danger. The administration of Thammasat University conflicted most often with the students. But the most important point I want to make is that the National Student Center insisted on using the same old method instead of adapting as times changed. Instead of seeking popularity among the people, the students thought that the people would side with them forever. Instead of strengthening their own force, they became weaker. RECTORS AND RECTOR'S CONFERENCE When the news spread that Field Marshal Thanom would return to Thailand, I recalled the lesson from the time Field Marshal Prapas returned in August [of 1975?], I knew the universities would be affected. So I called a conference of the rectors at the State University Bureau. The Minister concurred, and in September the rectors' conference passed a resolution asking the government to try in every way to prevent Thanom's return to Thailand. His return would bring a lot of troubles to the academic circle. Academic pursuits would be disrupted. At the same time, there were inter agreements among the universities that if Thanom really should come back, each university would decide itself whether it should close or remain open. The universities had laid down various joint measures.   When Thanom really did return on September 19 I, as the president of the 1976 rectors' conference, immediately reconvened the conference on Septemeber 20. The State University Minister also attended. The conference called for the Government to take an emergency action concerning Thanom. It demanded to know that the Government would decisively explain itself to students in each university. This was to alleviate problems that might arise among students. The Government, however, did not make any decision. Its announcement hade no meaning. Later there were two more rectors' conferences. Each time the Government gave no definite answer. Dr. Nipon Sanitorn [นิพนธ์ ศศิธร, 1931 - 2009] the State University Minister, tried his best and had sympathy towards all the rectors in this particular case. But he also failed to get any clear reaction from the cabinet and the Prime Minister.   On Monday night October 4, when students and other people broke into Thammasat, the Administration of Thammasat University declared the university to be closed, as already mentioned in No.11. This declaration was according to the agreement in the rectors' conference. On Tuesday night October 5, I talked on the phone with Prime Minister Seni Pramoj at 11:00 PM. I asked him to appoint someone authoritative to negotiate with the students inside Thammasat. In the past, the Government had acted the host; the Prime Minister received students who wanted to see him. I proposed that the appointment of a representative from the Prime Minister to negotiate with the students would facilitate the disintegration of the rally. The Prime Minister replied that he must first consult his cabinet. Afterward, I took off the phone - until dawn. That night, there had been many phone calls threatening me. At dawn the tragedy occurred.   There had been an agreement that Thammasat University’s Council Conference would be held at 10:00 AM on October 6. The conference was presided by Dr. Prakop Hutasing [ประกอบ หุตะสิงห์, 1912 - 1994], the President of the University Congress. At the end of the conference, I announced my resignation as rector of Thammasat University. I could no longer remain the rector, I claimed, because many students and policemen had already been killed. The University Council expressed concerns over the rector’s personal safety.   In the afternoon, there were many friends and professors advising me to leave Thailand. The Armored Brigade Radio, and leaflets by now had been inciting the throng to lynch the rector of Thammasat as the villain who instigated students against the institution of the monarchy. I resolved then that it was no use to stay on, ducking from the coming bullets and hiding. I decided to go to Kuala Lumpur to wait and see how the situation developed; at that time, there was still no coup d'état.   The plane to Kuala Lumpur would leave at 6:35 PM. I arrived at Don Mueang Airport shortly before the departure time. The plane was delayed for one hour, so I waited in the lounge for the departing passengers. Soon someone saw me, and went to report to the Armored Brigade Radio. The Armored Brigade Radio then broadcast a call for my arrest. It ordered the Village Scouts to gather at the Don Mueang Airport in order to prevent my leaving. At around 6:45 PM, a police lieutenant colonel walked toward me. He seized me while I was talking on the phone. With a very rude manner, he slapped the earphone, which dropped from my hand. He scolded me and said he wanted to seize me and take me to the Police Chief. I did not reply, but followed him outside. The Air Force military police and the custom police officers gave their opinion that I should not be taken out through the entrance of the lounge for the departing passengers. There were herds of Village Scouts outside; I might get hurt. Therefore the officers asked for the permission of the Air Force to take me out through its golf course. While waiting for permission, the police took me to the custom room at the entrance of the arrival passengers. They confined me there.   While in confinement, the police from the crime suppression division searched me, but didn't find any weapons. They took one notebook from me. They also took from me a Father Brown, by GK Chesterton, which I was reading. My bags were thoroughly searched.   While I was waiting an hour for the order of my arrest, I had already learned that the coup had happened. I was then worried about friends who might be falsely accused and in danger. As for myself, I desperately resolved that even if I could save my own life, I would have been injured. At about 8:00 PM, the police informed me that 'words from above' had ordered my release. Officers were told to arrange a plane for me to go abroad. At that time, the plane to Kuala Lumpur and Singapore had already left. The only planes remaining were those going to Europe and Japan. I decide to go to Europe. The police officer who had taken my notebook returned it to me. I thanked him and told him that he had committed a grave sin, for I was innocent. That police officer retorted that three arrested students mentioned me as a stage manager of the hanging play intended to destroy the King, on Monday October 4. He also added that the students who accused me had their stomachs burnt with fire by the Red Gaur members. They then “confessed” and incriminated me.   While we sat, waiting for further orders, two female instructors at Thammasat, members of Nawapol, came in and sat near me, as though wanting to mock me. But I didn't acknowledge either of them. I think they were instructors Ratri [ราตรี] and Nadda [ปนัดดา]. A little while later, Mr. Vattana Khieuvimol entered the room where I was being confined. I had known him before he greeted me. I returned his greeting. I then turned to the officer who helped me buy a plane ticket. Mr. Vattana stayed for awhile, and walked out. THE COUP D'ÉTAT The Junta called themselves “The National Administrative Reform Council” in order to differentiate themselves from the “coups” by Field Marshal Sarit and Thanom in the past. Coups 'irritate' the people. But the seizure of power this time was nothing else but another coup, staged by a group of soldiers with a few civilians as their accomplices. It was a coup because the constitution was abolished, the parliament was abolished, the government was abolished, all illegally, the orders of the “NARC” leaders have become the law of the land, and countless fo their political opponents have been arrested based solely on their 'authority'. There were, and are, still other characteristics similar to the past coups.   There was evidence showing that two cliques wanted to coup d'état. The clique that did make the coup d'état at 6:00 PM on October 6 took a preventive measure against the other clique. This must be true, for Gen. Chalas Nerunsiri [ฉลาด หิรัญศิริ], the likely, alternate coup-maker was dismissed. Like Thanom, he entered the monkhood at Bowornnives Temple [วัดบวรนิเวศ] (No one now remembers what Bowornnives Temple was like in the past.) And Lieut. Gen. Vitoon Yaswat [วิฑูร ยะสวัสดิ์, 1925 - 2012] received an urgent order to go to Japan for a civilian post. Nonetheless, a coup d'état had already taken place.   According to coup d'état custom evolved in Thailand over the past 20 years, the Junta in power arranged for a three-stage rule: In the first stage right after the coup, the Constitution and Parliament were abolished. Ministers and political opponents were arrested. The chiefs, those of lesser importance, various advisers such as foreign affairs, economy, etc... were appointed. Under-secretaries were allowed to do the duties of ministers. Many statements and orders were issued, etc... This was the most dictatorial period. The second stage had an administrative constitution. A cabinet and an assembly were appointed. The assembly would legislate laws, but the Junta still controlled both the appointed cabinet and assembly. The dictatorship was still obvious. The third stage was the period after the appointed assembly had finished drafting the new constitution. There would be representative elections. The Junta would run the elections to complement its interests. The duration of each stage would depend on the Junta head. For example, Marshal Sarit spent more than ten years for his second-stage rule.   In the present coup d'état, the first stage lasted from October 6 to October 22. Since then, we have entered the second stage. Prime Minister Thanin Kraivixien elaborated that the second stage would last four years and the third stage would be divided into two parts, of four years each. He would hold power in his hands in the first part of the third stage “in order to give time to the Thai people to learn how to use their rights in the democratic system”.   The present coup d'état differs in three ways from previous coups. The head of the Junta did not become Prime Minister himself. Instead he appointed a civilian to be the Prime Minister 14 days in advance. According to the administrative constitution declared effective on October 22 1976 (they called it a Constitution), the Prime Minister and the cabinet have diminished executive liberty, because there is already an advisory council (all soldiers) above their heads. And there are more opportunities to lie in practice than the past. In each coup d'état in Thailand, the head of the Junta was an army man. This time, the head is a navy man, and his deputy is an air force man. Admiral Sa-ngad Chaloryu [สงัด ชลออยู่, 1915 - 1980] is understood to be a mere figurehead. His habit, character, and personality would never have enabled him to make a coup by himself. The appointment of a civilian instead of himself to be the Prime Minister creates even more perplexity. The much discussed question is who is behind this coup. The seizure of power was done in a very short time, as though there might have been a predetermined plan. But the coup was effected on October 6 right after the homicides inside Thammasat. It wasn't Gen. Chalad’s [ฉลาด] clique. It wasn't Lieut. Gen. Vitoon’s [วิฑูรก็] clique. Field Marshal Thanom had not come out to play an active role, and he wasn't likely to come out. Who else could it be? Hopefully, historians will be able to fill this gap in the future.   Article 21 of the October 22 Constitution, which was developed from the old administrative constitution, gave broad power to the Prime Minister. For example. he has judicial power, and can punish anybody according to his whim. There is the advisory council controlling the Prime Minister and the cabinet (Article 18 and Article 21). The advisory council is none other than “The National Administrative Reform Council” : the clique of soldiers and one policeman who took power on October 6 1976.   Article 8 of the “constitution” concerning rights and freedoms of persons has only one sentence : “All persons shall have their rights and freedoms under provisions of the law.” And we know who made the law. Moreover, in past practice the people would never have any rights to know any truth, except for the “facts” the Government permitted them to know. The “The National Administrative Reform Council” has set up two committees. One committee decides whether to permit a newspaper to be printed. Another committee censors the printed newspapers. The persons who were appointed to serve on both committees are experts in speaking and writing lies. And the newspapers which got permission to be distributed since October 8, 1976 are all expert in telling lies. Therefore, now and into the future as far as the eye can see the majority of newspapers in Thailand possess the criteria of being habitual liars. One should not believe any of them. For example, Dao Siam [ดาวสยาม] (Star of Siam) reported that the police were after Mr. Kamsing Srinok [คำสิงห์ ศรีนอก, 1930 - ]. The military then gave evidences accusing Kamsing (a famous writer), Puey [ป๋วย] (the author), Saneh [เสน่ห์], and Sulak [สุลักษณ์ ศิวรักษ์, 1933 - ] (the latter two are leading intellectuals) of attending a conference with the KGB at Korat [โคราช] in order to destroy the Nation, Religion, and the King. The paper printed a group picture. There was a caucasian in the picture. He was accused to be a KGB agent (USSR). As a matter of fact, the group picture was taken at Nam Phong Dam [เขื่อนน้ำพรม]. The conference concerned the construction of the Pa Mong Dam [เขื่อนผามอง]. Those who attended the conference, besides university professors, villagers, central and local officials, there were also representatives from the production division of the state-owned Electrical Services Department. The man whom Dao Siam claimed to be a KGB agent was in fact Mr. Stewart Meacham, an American Quaker. At that time he was the director of the Quakers' Seminar in Singapore. By now he is back in the United States. The lies these newspapers have been telling have been regularly publicised ever since 1974. Radio and TV stations have been telling similar lies always as usual. Between the night of October 5 and 6, Radio and TV Thailand (Tor Tor Tor) had been trying to present news of the rally on a neutral ground. But the Armored Brigade Radio was dissatisfied that Radio Thailand was presenting the truth, and thus disrupting its plan for mass incitement. Therefore it denounced Radio and TV Thailand until dawn of the next day. When the coup took place, the Junta dismissed two responsible personnel from their posts in Radio and TV Thailand without reason. We end up not being able to find any truth in any newspapers or radio or TV stations. Even news concerning whom the police or military have arrested, who have gone across the border to Laos, or who does what, where, and what do people say... all are fed by the Government. THE CABINET OF OCTOBER 22 1976 In performing his official duty, Prime Minister Thanin Kraivixien is a clean-cut man. The “Nation, Religion, and the King” is his favorite slogan on radio and TV presentations. He wrote and taught extensively of communist suppression. People call him an “right-wing extremist”. When he was young, after freshly returning from studying in England, Mr. Thanin loved to write. He has written on many topics out of the wish to see changes in Thai society. At that time, judges' circle accused Mr. Thanin of being a communist. His endless reactions against communists may be for this reason. Mr. Thanin is very well-educated, intelligent, and knows himself to be smart and capable. The problem is how long the Prime Minister can endure the advisory council over his head, especially when the members of the advisory council side with the corrupt or are themselves corrupt.   In the cabinet, the military reserves 3 seats: 1 Deputy Prime Minister, Minister of Defense, 1 Deputy Minister of Defense. There is no need to say more about these three posts. The Minister of Interior well deserves his office being labelled the Mafia Ministry. There are ministers who are bureaucrats. The 7 bureaucrats appointed ministers were not ranked as high as under-secretaries. There are 2 Deputies to the Prime Minister, Deputy of Interior, Minister of Foreign Affairs, Commerce, Justice, Education, Health. The 2nd Deputy to the Prime Minister and the Minister of Justice are personal friends of the Prime Minister. The Minister of Treasury was chosen from the chairman of the budget-inspection committee. The Minister of Agriculture is a 77 year-old pensioned official. The Minister of Industry is a pensioned air-force officer. The Communication Minister was originally the owner of the White Bus Company. These four persons perform their duties according to the wish of the advisory committee to the Prime Minister. I have been informed that the Prime Minister had approached others, but had been refused by many. The Minister of the State University Bureau is a woman. She is quite expert at writing obscene novels and cursing university students, however she is also the one who unceasingly praises the Nation, Religion, and the King. The Minister of the Prime Minister's Office is an expert in telling lies. The lies he told carried him up to high positions.   Others are also experts at telling lies, but unfortunately they have not obtained high positions. They are Dr. Utis Naksawat [อุทิศ นาคสวัสดิ์], Akom Mokkaranon [อาคม มกรานนท์, 1931 - ], Prayat  Sor Nakanat [ประหยัด ศ.นาคะนาท, 1914 - 2002], and many of his friends who are journalists, radio, and TV announcers. WHAT WILL HAPPEN NEXT? I have given an interview to newspapers in September which someone republished in the Fareastern Economic Review. The content states that if another coup happened in Thailand, many students, professors, politicians, workers, and peasants would flee into the forests to join the communists (even though they were not communists). From what I have heard during these past 20 days, this prediction seems to have come true. Especially when something as disastrous as has happened in Thammasat spreads out, impacting other, outer circles, this prediction becomes even more true...   It is a pity that what had happened on October 6 1976 left no third alternative to young men and women. If they are not to become passive, to follow along with unjust power, they have to go into the forests to work with the Communists. Whoever is interested in a peaceful way, in democracy, and in freedom must start from the beginning in order to pioneer the path for the next generations.   As I have mentioned at first, many soldiers are still divided and competing for another coup. This condition will remain so; although one influential person sought refuge in the monkhood, and the other went to Japan. How can the “unity” among the soldiers be achieved? To the military unity means “national unity”. It is worth pondering that Field Marshal Thanom Kittikachorn’s role is still potential. He might even leave the monkhood to serve the country, to create the unity as has happened many times in the Thai history in the Ayudhya period, such as is the reign of Pra Maha Thamaraja. What about Field Marshal Prapas Charusathira? What about Colonel Narong Kittickachorn [ณรงค์ กิตติขจร, 1933 - ]?   Whatever happens in politics, it is clear that the project to build the three-stage democracy within 12 years of Mr. Thanin Kraivixien and his gang will not work out as planned. There are many, many “enemies” against the Government. Anything can happen, and the existing conditions favor 'anything' to happen. The obvious facts are that basic freedoms will be mutilated, rights of workers and peasants will be diminished, and ordinary citizens will have a lot of troubles to face.   When the workers have no rights to argue with employers, when every single kind of rural development becomes “mass agitation”, when land reforms become socialism, when rice prices are held down, when no representative exists to voice the people’s opinion, when the nation’s rulers are capitalists and warlords, then the national development will remain the same as the system used in 1973. Therefore one can guess that eonomic crisis will deepen more and more for the people. The gap between the rich and the poor will widen. The countryside and urban slums will more and more be neglected. Those already rich, in Bangkok and other major cities, will get even richer. For them, life will be increasingly luxurious. Educational reforms, the spread of health care into the countryside, and the spread of local administrative authority, however, will be stopped short. Social problems of Thailand will become more violent.   In the field of foreign relations, America will play more of a role in Thailand. It will use us as a spearhead to fight against our own communist neighbors. Various ASEAN countries will be very glad, for they gain a new fellow-dictatorial member. Thailand will also be the first buffer zone for them in fighting 'the Communist'. Because of our disharmonious relations with our communist neighbors, the Thai government is likely to have problems within. One can observe the dismissals of the Under-secretary of Foreign Affairs and the Director General of the Political Department. It is likely that the military dislikes the neutralized relations with Viet Nam, Kampuchea, and Laos. They were accused of collaborating with the former Foreign Minister. The “suppression” against Vienamese refugees will go on. Quarrels with Laos and Kampuchea concerning borders and other issues are easy to find. The problems will grow more serious. The question is whether such quarrels will be confined only among small countries, or they will be expanded, drawing in the superpowers.   I feel that what I have written is sad, and mournful. The future is dark. WHOEVER SEES LIGHT IN THE FUTURE, PLEASE TELL ME. October 28, 1976" [Quelle: http://jfmxl.sdf.org/Puey/. -- Zugriff am 2016-09-09. -- Fair use]

“ความรุนแรงและรัฐประหาร 6 ตุลาคม 2519” ป๋วย อึ๊งภากรณ์ เจตนาและความทารุณโหดร้าย 1. ในวันพุธที่ 6 ตุลาคม 2519 เวลาประมาณ 7.30 น. ตำรวจไทย โดยคำสั่งของรัฐบาลเสนีย์ ปราโมช ได้ใช้อาวุธสงครามบุกเข้าไปในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ยิงไม่เลือกหน้า และมีกำลังของคณะกระทิงแดง ลูกเสือชาวบ้าน และนวพล เสริม บ้างก็เข้าไปในมหาวิทยาลัยกับตำรวจ บ้างก็ล้อมมหาวิทยาลัยอยู่ข้างนอก เพื่อทำร้ายผู้ที่หนีตำรวจออกมาจากมหาวิทยาลัย ผู้ที่ถูกยิงตายหรือบาดเจ็บก็ตายไปบาดเจ็บไป คนที่หนีออกมาข้างนอกไม่ว่าจะบาดเจ็บหรือไม่ต้องเสี่ยงกับความทารุณโหด ร้ายอย่างยิ่ง บางคนถูกแขวนคอบางคนถูกราดน้ำมันแล้วเผาทั้งเป็น คนเป็นอันมากก็ถูกซ้อมปรากฏตามข่าวทางการว่าตายไป 40 กว่าคน แต่ข่าวที่ไม่ใช่ทางการว่าตายกว่าร้อย และบาดเจ็บหลายร้อย ผู้ที่ยอมให้ตำรวจจับแต่โดยดีมีอยู่หลายพันคน เป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยต่างๆ หลายมหาวิทยาลัย เป็นประชาชนธรรมดาก็มี เป็นเจ้าหน้าที่และอาจารย์ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ซึ่งได้รับคำสั่งให้เฝ้า ดูอาคารสถานที่และทรัพย์สินของมหาวิทยาลัยก็มิใช่น้อย เมื่อนำเอาผู้ต้องหาทั้งหลายไปยังสถานีตำรวจ และที่คุมขังอื่น มีหลายคนที่ถูกตำรวจซ้อมและทรมานด้วยวิธีการต่างๆ บางคนถูกทรมานจนต้องให้การตามที่ตำรวจต้องการจะให้การ และซัดทอดถึงผู้อื่น 2. เจตนาที่จะทำลายล้างพลังนักศึกษา และประชาชนที่ใฝ่เสรีภาพนั้นมีอยู่นานแล้ว ในเดือนตุลาคม 2516 เมื่อมีเหตุทำให้เปลี่ยนระบบการปกครองมาเป็นรูปประชาธิปไตยนั้น ได้มีผู้กล่าวว่า ถ้าฆ่านักศึกษาประชาชนได้สักหมื่นสองหมื่นคนบ้านเมืองจะสงบราบคาบ และได้สืบเจตนานี้ต่อมาจนถึงทุกวันนี้ ในการเลือกตั้งเมษายน 2519 ได้มีการปิดประกาศและโฆษณาจากพรรคการเมืองบางพรรคว่า “สังคมนิยมทุกชนิดเป็นคอมมิวนิสต์” และกิตติวุฒโฑภิกขุ ยังได้ให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ว่า “การฆ่าคอมมิวนิสต์นั้นไม่เป็นบาป” ถึงแม้ในกันยายน–ตุลาคม 2519 เอง ก็ยังมีผู้กล่าวว่าการฆ่าคนที่มาชุมนุมประท้วงจอมพลถนอม กิตติขจร สัก 30,000 คน ก็เป็นการลงทุนที่ถูก 3. ผู้ที่สูญเสียอำนาจทางการเมืองในเดือนตุลาคม 2516 ได้แก่ทหารและตำรวจบางกลุ่ม ผู้ที่เกรงว่าในระบบประชาธิปไตยจะสูญเสียอำนาจทางเศรษฐกิจไป ได้แก่พวกนายทุนเจ้าของที่ดินบางกลุ่ม และผู้ที่ไม่ประสงค์จะเห็นระบบประชาธิปไตยในประเทศไทย กลุ่มเหล่านี้ได้พยายามอยู่ตลอดเวลาที่จะทำลายล้างพลังต่างๆ ที่เป็นปรปักษ์แก่ตนเองด้วยวิธีต่างๆ ทางวิทยุและโทรทัศน์ ทางหนังสือพิมพ์ ทางใบปลิวโฆษณา ทางลมปากลือกัน ทางบัตรสนเท่ห์ ทางจดหมายซึ่งเป็นบัตรสนเท่ห์ขู่เข็ญต่างๆ และได้ก่อตั้งหน่วยต่างๆ เป็นเครื่องมือซึ่งจะได้กล่าวถึงในข้อ 20 และข้อต่อๆ ไป วิธีการของบุคคลกลุ่มเหล่านี้คือ ใช้การปลุกผีคอมมิวนิสต์โดยทั่วไป ถ้าไม่ชอบใครก็ป้ายว่าเป็นคอมมิวนิสต์ แม้แต่นายกรัฐมนตรีคึกฤทธิ์ หรือเสนีย์ หรือพระราชาคณะบางรูปก็ไม่เว้นจากการถูกป้ายสี อีกวิธีหนึ่งคือการอ้างถึงชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ เป็นเครื่องมือในการป้ายสี ถ้าใครเป็นปรปักษ์ก็แปลว่าไม่รักชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ 4. ในกรณีของกันยายน–ตุลาคม 2519 นี้ เมื่อจอมพลถนอม กิตติขจร เข้ามาในประเทศไทย ก็อาศัยกาสาวพัสตร์คือศาสนาเป็นเครื่องกำบัง และในการโจมตีนักศึกษาประชาชนที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ก็ใช้สถาบันพระมหากษัตริย์เป็นข้ออ้าง การแขวนคอ 5. จอมพลถนอมเข้าประเทศเมื่อ 19 กันยายน นักศึกษา กรรมกร ชาวไร่ชาวนา ประชาชนทั่วไปมีการประท้วง แต่การประท้วงคราวนี้ผิดกับคราวก่อนๆ ไม่เหมือนแม้แต่เมื่อคราวจอมพลประภาส จารุเสถียรเข้ามา คือกลุ่มผู้ประท้วงแสดงว่าจะให้โอกาสแก่รัฐบาลประชาธิปไตยแก้ปัญหา จะเป็นโดยให้จอมพลถนอมออกจากประเทศไทยไป หรือจะจัดการกับจอมพลถนอมทางกฎหมาย ในระหว่างนั้นก็ได้มีการปิดประกาศในที่สาธารณะต่างๆ เพื่อประณามจอมพลถนอม และได้มีการชุมนุมกันเป็นครั้งคราว (จนกระทั่งถึงวันที่ 4 ตุลาคม) การปิดประกาศประท้วงจอมพลถนอมนั้น ได้รับการต่อต้านอย่างรุนแรงจากกลุ่มที่เป็นปรปักษ์ต่อนักศึกษาประชาชน นักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ 2 คน และนิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย 1 คน ถูกทำร้ายในการนี้ บางคนถึงสาหัส ที่นครปฐม พนักงานของการไฟฟ้าส่วนภูมิภาค 2 คน ออกไปปิดประกาศประท้วงจอมพลถนอม ได้ถูกคนร้ายฆ่าตาย และนำไปแขวนคอไว้ในที่สาธารณะ ต่อมารัฐบาลยอมรับว่าคนร้ายนั้นคือตำรวจนครปฐมนั่นเอง 6. ในการประท้วงการกลับมาของจอมพลถนอมนั้น ศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาได้รับความร่วมมือจาก “วีรชน 14 ตุลาคม 2516” คือผู้ได้รับบาดเจ็บจากการปะทะกันในตุลาคม 2516 (บางคนก็พิการตลอดชีพ) และญาติของ “วีรชน” นั้น ทำการประท้วงโดยนั่งอดอาหารที่ทำเนียบรัฐบาลในราวๆ ต้นเดือนตุลาคม แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจและเจ้าหน้าที่ที่ทำเนียบพยายามขัดขวางด้วยวิธีต่างๆ ในวันอาทิตย์ที่ 3 ตุลาคม ด้วยความร่วมมือของนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ชุมนุมพุทธศาสตร์และประเพณี ญาติวีรชนจึงได้ย้ายมาทำการประท้วงที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์บริเวณลานโพธิ์ ในวันจันทร์ที่ 4 ตุลาคม ผู้บริหารมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์คาดว่าคงจะมีการก่อฝูงชนขึ้นที่นั่น เป็นอุปสรรคต่อการสอบของนักศึกษา จึงได้มีหนังสือถึงนายกรัฐมนตรี และรัฐมนตรีว่าการทบวงมหาวิทยาลัยแห่งรัฐ ขอให้รัฐบาลจัดหาที่ที่ปลอดภัยให้ผู้ประท้วงประท้วงได้โดยสงบและปลอดภัย 7. ในเที่ยงวันจันทร์ที่ 4 ตุลาคมนั้นเอง เหตุการณ์ก็เป็นไปอย่างคาด คือ ได้เกิดการชุมนุมกันขึ้น มีนักศึกษาธรรมศาสตร์ นักศึกษามหาวิทยาลัยต่างๆ ตลอดจนประชาชนไปชุมนุมกันที่ลานโพธิ์ ในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ประมาณ 500 คน ได้มีการอภิปรายกันถึง (1) เรื่องจอมพลถนอม (2) เรื่องการฆ่าพนักงานไฟฟ้าส่วนภูมิภาคที่นครปฐม และได้มีการแสดงการจับพนักงานไฟฟ้านั้นแขวนคอ โดยนักศึกษาสองคน คนหนึ่งชื่ออภินันท์เป็นนักศึกษาศิลปศาสตร์ปีที่ 4 และเป็นสมาชิกชุมนุมการละคอน แสดงเป็นผู้ที่ถูกแขวนคอ จากปากคำของอาจารย์หลายคน ที่ได้ไปดูการชุมนุมกันในเที่ยงวันจันทร์ที่ 4 ตุลาคมนั้น ผู้แสดงแสดงได้ดีมาก ไม่มีอาจารย์ผู้ใดที่ไปเห็นแล้วจะสะดุดใจว่าอภินันท์แต่งหน้า หรือมีใบหน้าเหมือนเจ้าฟ้าชายมกุฎราชกุมาร เป็นการแสดงโดยเจตนาจะกล่าวถึงเรื่องที่นครปฐมโดยแท้ เมื่ออธิการบดีลงไประงับการชุมนุมนั้น เป็นเวลาเกือบ 14 น. แล้ว การแสดงเรื่องแขวนคอนั้นเลิกไปแล้ว ก่อนหน้านั้นมีการประชุมคณบดีจนเกือบ 13 น. อธิการบดีรับประทานอาหารกลางวันที่ตึกเศรษฐศาสตร์ราวๆ 13 น. ถึง 13.30 น. พอกลับจากตึกเศรษฐศาสตร์จะไปห้องอธิการบดี เห็นว่ามีการประชุมกัน เป็นอุปสรรคต่อการสอบไล่ของนักศึกษาจึงได้ไปห้าม 8. รุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์ต่างๆ หลายฉบับได้ลงรูปถ่ายการชุมนุมและการแสดงแขวนคอนั้น จากรูปหนังสือต่างๆ เห็นว่านายอภินันท์นั้น หน้าตาละม้ายมกุฎราชกุมารมาก แต่ไม่เหมือนทีเดียว แต่ในภาพของหนังสือพิมพ์ดาวสยาม (ซึ่งเป็นปรปักษ์กับศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาตลอดมา) รูปเหมือนมาก จนกระทั่งมีผู้สงสัยว่าดาวสยามจะได้ไปจงใจแต่งรูปให้เหมือน เรื่องนี้สถานีวิทยุยานเกราะ (ซึ่งก็เป็นปรปักษ์กับศูนย์กลางนิสิตนักศึกษา และเคยเป็นผู้บอกบทให้หน่วยกระทิงแดงโจมตีมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ด้วยอาวุธ และลูกระเบิด เมื่อสิงหาคม 2518) ก็เลยนำเอามาเป็นเรื่องสำคัญ กล่าวหาว่าศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาเป็นคอมมิวนิสต์ เจตนาจะทำลายล้างสถาบันพระมหากษัตริย์ จึงได้พยายามแต่งหน้านักศึกษาให้เหมือนมกุฎราชกุมารแล้วนำไปแขวนคอ ในการกระจายเสียงของยานเกราะนั้น ได้มีการยั่วยุให้ฆ่านักศึกษาที่ชุมนุมกันอยู่ในธรรมศาสตร์นั้นเสีย ยานเกราะได้เริ่มโจมตีเรื่องนี้เวลาประมาณ 18 น. ในวันอังคารที่ 5 ตุลาคม และได้กระจายเสียงติดต่อกันมาทั้งคืนวันอังคารต่อเนื่องถึงเช้าวันพุธที่ 6 ตุลาคม การชุมนุมประท้วง 4 ตุลาคม 2519 9. ส่วนทางศูนย์กลางนิสิตนักศึกษานั้น ได้จัดให้มีการชุมนุมที่สนามหลวงประท้วง (1) ให้รัฐบาลจัดการกับจอมพลถนอม กิตติขจร (2) ให้จับผู้ที่เป็นฆาตกรแขวนคอที่นครปฐมมาลงโทษ ตั้งแต่วันศุกร์ที่ 1 ตุลาคม เป็นการทดลอง “พลัง”ตามที่นักศึกษากล่าว แล้วเลิกวันเสาร์ที่ 2 อาทิตย์ที่ 3 เพราะมีตลาดนัดที่ท้องสนามหลวง แล้วนัดชุมนุมกันอีกในเย็นวันจันทร์ที่ 4 ตุลาคม การชุมนุมประท้วงดังกล่าว ได้ทราบจากนักศึกษาว่ากำหนดจัดกันในช่วงต้นเดือนตุลาคมเพราะเป็นระยะที่นาย ทหารชั้นผู้ใหญ่เปลี่ยนตำแหน่งที่สำคัญๆ เนื่องจากมีผู้ครบเกษียณอายุไปในวันที่ 30 กันยายน ศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาสืบทราบมาว่าอาจจะมีการกระทำรัฐประหารโดยนายทหาร ผู้ใหญ่บางกลุ่มที่ไม่พอใจการสับเปลี่ยนตำแหน่งที่สำคัญ จึงต้องการจะแสดงพลังนักศึกษาเป็นการป้องกันการรัฐประหาร ในขณะเดียวกันก็เพื่อเรียกร้องให้รัฐบาลกระทำสองอย่างข้างต้น ฝ่ายทางสหภาพกรรมกรก็กำหนดว่า จะมีการสไตรค์สนับสนุนการประท้วงเพียง 1 ชั่วโมงเป็นชั้นแรกในวันศุกร์ที่ 8 ตุลาคม เรื่องการชุมนุมประท้วงของศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาที่สนามหลวงนั้น มีหนังสือพิมพ์หลายฉบับไปถาม ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช นายกรัฐมนตรีว่า ถ้าเขาจะมาชุมนุมกันที่ในธรรมศาสตร์ นายกรัฐมนตรีเห็นเป็นอย่างไร นายกรัฐมนตรีตอบว่า ถ้าย้ายไปชุมนุมกันที่ธรรมศาสตร์ก็จะดีมาก (หนังสือพิมพ์ต่อมาได้มาถามอธิการบดีธรรมศาสตร์ว่าเห็นเป็นอย่างไร ในคำตอบของนายกรัฐมนตรี อธิการบดีตอบว่า ไม่ดีเลย) 10. ในการชุมนุมประท้วงที่สนามหลวง เย็นวันจันทร์ที่ 4 ตุลาคมนั้น เหตุการณ์ก็เหมือนกับการชุมนุมประท้วงในเดือนสิงหาคม เมื่อจอมพลประภาสเข้ามา คือพอฝนตกเข้าผู้ชุมนุมก็หักประตูทางด้านสนามหลวงเข้ามาในมหาวิทยาลัยธรรม ศาสตร์ตั้งแต่เวลา 20 น. ทางผู้บริหารมหาวิทยาลัย ได้ไปแจ้งความต่อตำรวจชนะสงครามตามระเบียบ ทางตำรวจชนะสงครามได้ส่งกำลังตำรวจประมาณ 40 คน ไปคุมเหตุการณ์ที่ด้านวัดมหาธาตุร่วมกับรองอธิการบดีฝ่ายการนักศึกษา ในการชุมนุมประมาณ 25,000-40,000 คนนั้น ตำรวจ 40 คน คงจะทำอะไรมิได้นอกจากจะใช้อาวุธห้ามผู้ชุมนุมมิให้เข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นจริงก็จะเกิดจลาจล ซึ่งมิใช่สิ่งที่ใครๆ หรือรัฐบาลต้องการ ฉะนั้นจึงเป็นภาวะที่ต้องจำยอมให้เข้ามาในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ฝ่ายกระทิงแดงและนวพลนั้น ก็มาชุมนุมกันอยู่ที่วัดมหาธาตุอีกมุมหนึ่ง แต่เนื่องจากมีกำลังน้อยเพียงไม่กี่สิบคนจึงมิได้ทำอะไร ทางด้านศูนย์กลางนิสิตนักศึกษา ก็ชุมนุมค้างคืนอยู่ในธรรมศาสตร์ตลอดมาถึงเช้าวันพุธที่ 6 ตุลาคม ซึ่งเป็นเวลาที่เกิดเหตุ 11. ทางฝ่ายผู้บริหารมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เมื่อมีประชาชนจำนวนมากไหลบ่ากันเข้ามาในเวลา 20 น. ของวันจันทร์ 4 ตุลาคม ก็ได้โทรศัพท์หารือกับ ดร.ประกอบ หุตะสิงห์ องคมนตรี นายกสภามหาวิทยาลัย และด้วยความเห็นชอบของ ดร.ประกอบ ได้สั่งปิดมหาวิทยาลัยทันทีเพื่อป้องกันมิให้นักศึกษาอื่น และอาจารย์ ข้าราชการมหาวิทยาลัยต้องเสี่ยงต่ออันตราย (คราวจอมพลประภาสเข้ามาได้สั่งปิดมหาวิทยาลัยเมื่อมีการยิงกัน และทิ้งระเบิดตายไป 2 ศพแล้ว) และได้โทรศัพท์หารือกับรัฐมนตรีว่าการทบวงมหาวิทยาลัยแห่งรัฐ ก็ได้รับความเห็นชอบ จึงมีหนังสือเป็นทางการรายงานท่านนายกรัฐมนตรี และรัฐมนตรีว่าการทบวงอีกโสตหนึ่ง ครั้นแล้วผู้บริหารมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ก็ย้ายสำนักงานไปอาศัยอยู่ที่สำนักงานการศึกษาแห่งชาติชั่วคราว ทิ้งเจ้าหน้าที่รักษาทรัพย์สินและอาคารของมหาวิทยาลัยไว้ประมาณ 40 – 50 คน และได้ติดต่อกับเจ้าหน้าที่เหล่านั้นตลอดเวลาโดยทางโทรศัพท์และทางอื่น การปลุกระดมมวลชน และกฎหมู่ 12. ฝ่ายยานเกราะและสถานีวิทยุในเครือของยานเกราะก็ระดมปลุกปั่นให้ผู้ฟังเคียด แค้นนิสิตนักศึกษาประชาชน ที่ประท้วงอยู่ในธรรมศาสตร์ตลอดเวลา โดยอ้างว่าจะทำลายล้างสถาบันพระมหากษัตริย์ โดยระดมหน่วยกระทิงแดง นวพล และลูกเสือชาวบ้านให้กระทำการ 2 อย่าง คือ (1) ทำลายพวก “คอมมิวนิสต์” ที่อยู่ในธรรมศาสตร์ (2) ประท้วงรัฐบาลที่จัดตั้งรัฐบาลใหม่โดยไม่ให้นายสมัคร สุนทรเวช และนายสมบุญ ศิริธร ได้เป็นรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงมหาดไทย การทำลายพวก “คอมมิวนิสต์” ในธรรมศาสตร์นั้นได้ใช้ให้กระทิงแดงและอันธพาล ใช้อาวุธยิงเข้าไปในธรรมศาสตร์ตั้งแต่เที่ยงคืนจนรุ่งขึ้นของวันพุธที่ 6 ตุลาคม ฝ่ายทางธรรมศาสตร์ก็ได้ใช้อาวุธปีนยิงตอบโต้เป็นครั้งคราว 13. การปลุกระดมของยานเกราะได้ผล ทางด้านรัฐบาล ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช ได้เรียกประชุมคณะรัฐมนตรีเป็นการด่วนในตอนดึกของวันอังคารที่ 5 ตุลาคม และได้มีมติให้นำตัวหัวหน้านักศึกษาและนายอภินันท์ ผู้แสดงละคอนแขวนคอมาสอบสวน พอเช้าตรู่ของวันพุธที่ 6 ตุลาคม นายสุธรรม เลขาธิการศูนย์กลางนิสิตนักศึกษา พร้อมด้วยผู้นำนักศึกษาจำนวนหนึ่งกับนายอภินันท์นักแสดงละคอนแขวนคอ ได้ไปแสดงความบริสุทธิ์ใจที่บ้านนายกรัฐมนตรี เผอิญนายกรัฐมนตรีออกจากบ้านไปทำเนียบเสียก่อน นายกรัฐมนตรีจึงได้โทรศัพท์แจ้งให้อธิบดีกรมตำรวจคุมตัวนายสุธรรม นายอภินันท์ และพวกไปสอบสวน ผู้เขียนบันทึกในขณะนี้ยังไม่ทราบผลของการสอบสวนดังกล่าว 14. การบุกมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์โดยตำรวจ ตามคำสั่งของนายกรัฐมนตรีนั้น เป็นการกระทำของรัฐบาลโดยเอกเทศมิได้มีการหารือกับอธิการบดีเลย แม้ว่าในตอนดึกของวันอังคารที่ 5 ตุลาคม อธิการบดีจะได้พูดโทรศัพท์กับ ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช นายกรัฐมนตรีก็ตาม นายกรัฐมนตรีมิได้แจ้ง ให้อธิการทราบว่ารัฐบาลจะเรียกตัวหัวหน้านิสิตนักศึกษาหรือนายอภินันท์มาสอบ สวน ถ้านายกรัฐมนตรีประสงค์เช่นนั้น ก็มีวิธีที่จะเรียกตัวได้ ให้มาสอบสวนโดยสันติไม่ต้องใช้กำลังรุนแรงจนควบคุมมิได้ และจนเกินกว่าเหตุ 15. การโจมตีนักศึกษาประชาชนที่ธรรมศาสตร์ ซึ่งเริ่มตั้งแต่เที่ยงคืนโดยมีการยิงเข้าไปในมหาวิทยาลัยจากภายนอกนั้น ได้ใช้กำลังตำรวจล้อมมหาวิทยาลัยตั้งแต่ 03.00 น. และได้เริ่มยิงเข้าไปอย่างรุนแรงโดยตำรวจตั้งแต่เวลา 05.00 น ผู้ที่อยู่ในธรรมศาสตร์ขอให้ตำรวจหยุดชั่วคราว เพื่อให้ผู้หญิงที่อยู่ในมหาวิทยาลัยได้มีโอกาสออกไป ตำรวจก็ไม่ฟัง   อาวุธในธรรมศาสตร์ 16. ในการบุกธรรมศาสตร์นั้น วิทยุยานเกราะประโคมว่าภายในธรรมศาสตร์มีอาวุธร้ายแรง เช่น ลูกระเบิด ปืนกลหนักและอาวุธร้ายแรงอื่นๆ ข้อนี้เป็นการกล่าวหาโดยปราศจากความจริงตั้งแต่ 2517 มาแล้ว แต่เมื่อมีเหตุการณ์ที่จะพิสูจน์ข้อเท็จจริงได้แต่ละครั้ง เช่น เมื่อกระทิงแดงบุกในเดือนสิงหาคม 2518 หรือเมื่อตำรวจเข้าไปกวาดล้าง หลังจากการชุมนุมประท้วงจอมพลประภาส ก็มิได้มีหลักฐานประการใดว่าได้มีอาวุธสะสมไว้ในธรรมศาสตร์ ถึงคราวนี้ก็ดี สิ่งที่เจ้าหน้าที่ตำรวจนำมาแสดงว่าเป็นอาวุธที่จับได้ในธรรมศาสตร์ก็มีแต่ ปืนยาวสองกระบอก ปืนพกและลูกระเบิด หาได้มีอาวุธร้ายแรงขนาดปืนกลไม่ เป็นเรื่องที่สร้างข้อกล่าวหาจากอากาศธาตุทั้งสิ้น ตั้งแต่ปลายปี 2517 เป็นต้นมา นักการเมือง และหัวหน้านักศึกษาบางคนมีความจำเป็นต้องพกอาวุธไว้ป้องกันตัว เพราะหน่วยกระทิงแดง และตำรวจ ทหาร ฆาตกรมักจะทำร้ายหัวหน้ากรรมกร หัวหน้าชาวนาชาวไร่ หัวหน้านักศึกษา และนักการเมืองอยู่เนืองๆ และการฆ่าบุคคลเหล่านี้ทางตำรวจไม่เคยหาตัวคนร้ายได้ (ขณะเดียวกัน ถ้าตำรวจฆ่าตำรวจ หรือมีผู้พยายามฆ่านักการเมืองฝ่ายรัฐบาล ตำรวจจับคนร้ายได้โดยไม่ชักช้า) พูดไปแล้ว การมีอาวุธไว้ป้องกันตัว ในเมื่อรู้ว่าจะเสี่ยงต่ออันตรายก็มีเหตุผลพอสมควร ระหว่างคืนวันจันทร์ที่ 4 ตุลาคม จนถึงเช้าวันพุธที่ 6 ตุลาคมนั้น นักศึกษาและประชาชนที่เข้ามาชุมนุมในธรรมศาสตร์ มีโอกาสที่จะนำอาวุธเหล่านั้น เข้าไปในมหาวิทยาลัยตลอดเวลา น่าเสียดายที่เจ้าหน้าที่ตำรวจมิได้ตั้งด่านสกัดค้นอาวุธทั้งทางด้านผู้ ชุมนุมประท้วง และฝ่ายกระทิงแดงเสียแต่ต้นมือ และเท่าที่ปรากฏเป็นข้อเท็จจริงตลอดมา ฝ่ายกระทิงแดงได้พกอาวุธร้ายในที่สาธารณะเนืองๆ โดยเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่กล้าห้ามหรือตรวจค้น ถึงกระนั้นก็ดี ผู้เขียนบันทึกนี้เห็นว่าการชุมนุมประท้วงทางการเมืองไม่ว่าจะเป็นกรณีใดก็ ตาม ต้องกระทำโดยสันติและปราศจากอาวุธ ซึ่งเป็นการชุมนุมที่ชอบด้วยกฎหมาย และรับรองโดยรัฐธรรมนูญ 17. จากการ “สอบสวน” และ “สืบสวน” ของตำรวจและทางการ เท่าที่ปรากฏในเวลาที่เขียนบันทึกนี้มีข้อกล่าวหาว่าในธรรมศาสตร์มีอุโมงค์ อยู่หลายแห่ง แต่เจ้าหน้าที่ก็มิได้แสดงภาพของอุโมงค์ให้ดูเป็นหลักฐาน เป็นการปั้นน้ำเป็นตัวสร้างข่าวขึ้นแท้ๆ คุณดำรง ชลวิจารณ์ อธิบดีกรมโยธาธิการและประธานกรรมการสำรวจความเสียหายมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ชี้แจงเมื่อกลางเดือนตุลาคมว่า ไม่พบอุโมงค์ในธรรมศาสตร์เลย และย้ำว่าไม่มี เป็นข่าวลือทั้งนั้น อุทิศ นาคสวัสดิ์ กล่าวในโทรทัศน์ถึงห้องแอร์และส้วมที่อยู่บนเพดานตึก คงจะหมายถึงชั้นบนสุดของตึกโดม ซึ่งก็ไม่มีอะไรเร้นลับประการใด และใครเล่านอกจากอุทิศ นาคสวัสดิ์จะไปใช้ส้วมบนเพดานตึก นอกจากนั้นอุทิศยังอุตส่าห์พูดว่า บรรดาผู้ที่ไปชุมนุมในธรรมศาสตร์นั้นใช้รองเท้าแตะเป็นจำนวนมากแสดงว่าเป็น ผู้ก่อการร้าย เพราะผู้ก่อการร้ายใช้รองเท้าแตะ ถ้าเป็นเช่นนี้คนในเมืองไทย 40 ล้านคน ซึ่งใช้รองเท้าแตะก็เป็นผู้ก่อการร้ายหมด ที่กล่าวถึงอุทิศ นาคสวัสดิ์นั้น เป็นตัวอย่างของโฆษกฝ่ายยานเกราะเพียงคนเดียวคนอื่นและข้อใส่ร้ายอย่างอื่น ทำนองเดียวกันยังมีอีกมากที่ใช้ความเท็จกล่าวหาปรปักษ์อย่างไม่มีความละอาย กฎหมู่ทำลายประชาธิปไตย 18. ข้อเรียกร้องอีกข้อหนึ่งของยานเกราะและผู้ที่อยู่เบื้องหลังยานเกราะคือ เรียกร้องให้นายกรัฐมนตรีแต่งตั้งนายสมัครและนายสมบุญเป็นรัฐมนตรีมหาดไทย และให้ขับไล่รัฐมนตรี “ฝ่ายซ้าย” 3 คน ออก คือ นายสุรินทร์ มาศดิตถ์ นายชวน หลีกภัย และนายดำรง ลัทธพิพัฒน์ เรื่องนี้ยานเกราะเจ็บใจนักเพราะเมื่อ ม.ร.ว.เสนีย์ ลาออกในเดือนกันยายนนั้น สถานีวิทยุยานเกราะได้ระดมจ้างและวานชาวบ้าน มาออกอากาศเป็นเชิงว่าเป็นมติมหาชน คนที่จ้างและวานมาให้พูดนั้นพูดเกือบเป็นเสียงเดียวกันว่าให้ ม.ร.ว.เสนีย์เป็นนายกรัฐมนตรีต่อไป แต่ให้กำจัดรัฐมนตรีที่ชั่วและเลวออก การกลับกลายเป็นว่า ม.ร.ว.เสนีย์ นายกรัฐมนตรีกลับเอานายสมัคร และนายสมบุญ ออกไป เป็นเชิงว่านายสมัครและนายสมบุญซึ่งเป็นพรรคพวกกันยานเกราะนั้นเป็นคนเลวไป 19. ยานเกราะระดมกำลังเรียกร้องให้ลูกเสือชาวบ้าน นวพล กระทิงแดง และกลุ่มอื่น ๆ ในเครือ ชุมนุมกันที่ลานพระบรมรูปทรงม้า เพื่อเรียกร้องเรื่องการจัดตั้งรัฐบาล การเรียกร้องกระทำตลอดคืนวันอังคารที่ 5 คาบเช้าวันพุธที่ 6 แล้วก็สามารถระดมพลเพื่อการเรียกร้องจัดตั้งรัฐบาลใหม่ต่อไปจนถึงเวลาบ่าย ม.ร.ว.เสนีย์จึงยอมจำนน และรับว่าจะคิดจัดตั้งรัฐบาลขึ้นใหม่ตามคำเรียกร้อง ต่อมาอีกประมาณ 1 หรือ 2 ชั่วโมงก็มีการยึดอำนาจกระทำรัฐประหารขึ้นในเวลา 18 น. 20. เป็นที่น่าสังเกตว่า ตั้งแต่ 14 ตุลาคม 2516 เป็นต้นมาผู้ที่เป็นปรปักษ์กับพลังนักศึกษา กรรมกรและชาวไร่ชาวนา พยายามกล่าวหาว่านักศึกษา กรรมกรและชาวไร่ชาวนา “ใช้วิธีปลุกระดมมวลชน” และ “ใช้กฎหมู่บังคับกฎหมาย” การกระทำของยานเกราะ กระทิงแดง นวพล และลูกเสือชาวบ้าน และกลุ่มต่าง ๆ นั้นเป็นอย่างอื่นไม่ได้ ถ้าไม่ใช่วิธีปลุกระดมมวลชน และไม่ใช่การใช้กฎหมู่บวกกับอาวุธมาทำลายกฎหมาย เรื่องที่กล่าวมานี้มิใช่จะเริ่มเกิดขึ้นใน 2519 แต่เริ่มมาตั้งแต่ 2517 กระทิงแดงเป็นหน่วยที่ฝ่ายทหาร กอ.รมน.จัดตั้งขึ้นจากนักเรียนอาชีวะ ซึ่งบางคนก็เรียนจบไปแล้ว บางคนก็เรียนไม่จบ บางคนก็ไม่เรียน กอ.รมน. เป็นผู้จัดตั้งขึ้น เพื่อหักล้างพลังศึกษาตั้งแต่พวกเรากำลังร่างรัฐธรรมนูญอยู่ หนังสือพิมพ์ต่างประเทศลงข่าวอยู่เนือง ๆ และระบุชื่อพันเอกสุตสาย หัสดิน ว่าเป็นผู้สนับสนุนแต่ก็ไม่มีการปฏิเสธข่าว กอ.รมน.ไม่แต่เป็นผู้จัดตั้ง เป็นผู้ฝึกอาวุธให้ นำอาวุธมาให้ใช้ และจ่ายเงินเลี้ยงดูให้จากเงินราชการลับ และตั้งแต่กลางปี 2517 เป็นต้นมา หน่วยกระทิงแดงก็พกอาวุธปืนและลูกระเบิดประเภทต่าง ๆ อย่างเปิดเผย ไม่มีตำรวจหรือทหารจะจับกุมหรือห้ามปราม ไม่ว่าจะมีการประท้วงโดยสันติอย่างใดโดยนิสิตนักศึกษา กระทิงแดงเป็นต้องใช้อาวุธขู่เข็ญเป็นการต่อต้านทุกครั้ง นับตั้งแต่การประท้วงบทบัญญัติบางมาตราของรัฐธรรมนูญ ในปี 2517 การประท้วงฐานทัพอเมริกันใน 2517 – 2518 การบุกมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ในเดือนสิงหาคม 2518 การประท้วงการกลับมาของจอมพลประภาส และจอมพลถนอม ตลอดมาแต่ละครั้งจะต้องมีผู้บาดเจ็บล้มตายเสมอ แม้แต่ช่างภาพ หนังสือพิมพ์ที่พยายามถ่ายภาพกระทิงแดงพกอาวุธ ก็ไม่วายถูกทำร้าย ในการเลือกตั้งในเมษายน 2519 กระทิงแดงก็มีส่วนขู่เข็ญผู้สมัครรับเลือกตั้ง และในการโจมตีทำร้ายพรรคบางพรรคที่เขาเรียกกันว่าฝ่ายซ้าย 21. สมควรจะกล่าวถึง กอ.รมน. ในที่นี้ เพราะนอกจากจะเป็นผู้ชักกระทิงแดงให้ปฏิบัติการรุนแรงแล้ว ยังมีส่วนในการจัดตั้งกลุ่มและหน่วยอื่น ๆ เป็นประโยชน์แก่กลุ่มทหารด้วย เช่น นวพล ทั้งนี้โดยใช้เงินงบประมาณแผ่นดินประเภทราชการลับตลอดเวลา กอ.รมน. เดิมมีชื่อว่า บก.ปค. แปลว่ากองบัญชาการปราบคอมมิวนิสต์ ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น กอ.ปค. กองอำนวยการปราบคอมมิวนิสต์ ต่อมาเมื่อรัฐบาลมีนโยบายจะคบกับประเทศคอมมิวนิสต์ จึงเปลี่ยนชื่อเป็นกองอำนวยการรักษาความมั่นคงภายในประเทศ เป็นองค์กรที่จอมพลประภาสตั้งขึ้น และเป็นมรดกตกทอดต่อมาถึงทุกวันนี้ ความสำเร็จของ กอ.รมน. วัดได้ดังนี้ เมื่อแรกตั้งประมาณ 10 ปีกว่ามาแล้ว เงินงบประมาณสำหรับ บก.ปค.มีอยู่ประมาณ 13 ล้านบาท และเนื้อที่ในประเทศไทยที่เป็นแหล่งคอมมิวนิสต์ ในการปฏิบัติงานของ บก.ปค. มีอยู่ 3 จังหวัดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในปัจจุบันมี กอ.รมน. มีงบประมาณกว่า 800 ล้านบาท และเนื้อที่ที่ประกาศเป็นแหล่งคอมมิวนิสต์มีอยู่เกือบทั่วราชอาณาจักรประมาณ 30 กว่าจังหวัด การปราบคอมมิวนิสต์ของ กอ.รมน. เป็นวิธีลับ ที่ปราบคอมมิวนิสต์จริงก็คงมี แต่ที่ปราบคนที่ไม่ใช่คอมมิวนิสต์ก็มีมาก ตั้งแต่ก่อน 2516 มาแล้ว เรื่องถังแดงที่พัทลุง เรื่องการรังแกชาวบ้านทุกหนทุกแห่งมีอยู่ตลอด แล้วใส่ความว่าเป็นคอมมิวนิสต์ จึงทำให้ราษฎรเดือดร้อนทั่วไป และที่ทนความทารุณโหดร้ายต่อไปไม่ได้ เข้าป่ากลายเป็นพวกคอมมิวนิสต์ไปก็มากมาย รัฐสภาประชาธิปไตยในปี 2517-2518 และ 2519 ในเวลาพิจารณางบประมาณของ กอ.รมน.แต่ละปี ได้พยายามตัดงบประมาณออก หรือถ้าไม่ตัดออกก็ให้ตั้งเป็นงบราชการเปิดเผย แทนที่จะเป็นงบราชการลับ ได้ประสบความสำเร็จเพียงบางส่วน กอ.รมน. ยังสามารถใช้เงินเกือบร้อยล้านบาทแต่ละปีเป็นงบราชการลับ ทำการเป็นปรปักษ์ต่อระบบประชาธิปไตยตลอดมา 22. นวพล ถือกำเนิดจาก กอ.รมน. เช่นเดียวกับกระทิงแดง แต่เป็นหน่วยสงครามจิตวิทยา ไม่ต้องใช้อาวุธเป็นเครื่องมือสำคัญ แต่ทำงานร่วมกับกระทิงแดง เป็นองค์กรที่พยายามรวบรวมคหบดี นายทุน ภิกษุที่ไม่ใคร่อยากเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสังคมให้ร่วมกันต่อต้านพลังนิสิต นักศึกษา และกรรมกร วิธีการก็คือขู่ให้เกิดความหวาดกลัวว่าทรัพย์สมบัติต่าง ๆ ของตนนั้นจะสูญหายไปถ้ามีการเปลี่ยนแปลง แม้จะเป็นไปตามระบบประชาธิปไตย เครื่องมือของนวพลคือ การประชุม การชุมนุม การเขียนบทความต่าง ๆ นายวัฒนา เขียววิมล ซึ่งเป็นผู้จัดการนวพลเป็นผู้ที่พลเอกสายหยุดชักจูงมารับใช้ กอ.รมน. จากอเมริกา มีผู้ที่เคยหลงเข้าใจผิดว่านวพลจะสร้างสังคมใหม่ให้ดีขึ้นด้วยวิธีสหกรณ์ เช่นคุณสด กูรมะโรหิตต้องประสบความผิดหวังไป เพราะนวพลประกาศว่าจะสร้างสังคมใหม่ แต่แท้จริงต้องการสงวนสภาวะเดิมเพื่อประโยชน์ของนายทุนและขุนศึกนั่นเอง 23. ลูกเสือชาวบ้าน ก่อตั้งขึ้นมาโดยแสดงวัตถุประสงค์ว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับการเมือง แต่แท้จริงเป็นเครื่องมือทางการเมืองของกลุ่มนายทุนและขุนศึก โดยเห็นได้จากการเลือกตั้งในเมษายน 2519 ลูกเสือชาวบ้านมีส่วนในการชักจูงให้สมาชิกและชาวบ้านทำการเลือกตั้งแบบ ลำเอียง วิธีนี้เป็นวิธีที่อเมริกันเคยใช้อยู่ในเวียดนาม แต่ไม่สำเร็จ มาสำเร็จที่เมืองไทย เพราะใช้ความเท็จเป็นเครื่องมือ ว่าเป็นการจัดตั้งเพื่อชาติ ศาสนาและพระมหากษัตริย์ กระทรวงมหาดไทยมีส่วนสำคัญในการจัดตั้งลูกเสือชาวบ้านขึ้น และมักจะใช้คหบดีที่มั่งคั่งเป็นผู้ออกเงินเป็นหัวหน้าลูกเสือ การชุมนุมทางการเมืองในวันที่ 6 ตุลาคมของลูกเสือชาวบ้านเป็นหลักฐานอย่างชัด ในวัตถุประสงค์ของขบวนการนี้ 24. นอกจากกระทิงแดง นวพล และลูกเสือชาวบ้าน ฝ่ายกอ.รมน. และมหาดไทยยังใช้กลุ่มต่างๆ เรียกชื่อต่างๆ อีกหลายกลุ่ม บางกลุ่มเป็นพวกกระทิงแดงหรือนวพลแอบแฝงมา เช่น ค้างคาวไทย ชุมนุมแม่บ้าน ผู้พิทักษ์ชาติไทย เป็นต้น เครื่องมือการปฏิบัติงานของกลุ่มเหล่านี้ได้แก่ บัตรสนเท่ห์ ใบปลิว โทรศัพท์ขู่เข็ญ เป็นต้น 25. ฆาตกรรมทางการเมืองได้เริ่มมาตั้งแต่ กลางปี 2517 โดยผู้แทนชาวไร่ชาวนาและกรรมกร ถูกลอบทำร้ายทีละคน สองคนต่อมาก็ถึงนักศึกษา เช่น อมเรศ และนักการเมือง เช่น อาจารย์บุญสนอง บุณโยทยาน แต่ละครั้งตำรวจไม่สามารถหาตัวคนร้ายได้ จึงเป็นที่น่าสงสัยว่าตำรวจคงจะมีส่วนร่วมแน่ๆ เพราะถึงที่มีผู้ร้ายทำร้ายตำรวจ หรือนักการเมืองฝ่ายขวา ตำรวจจับได้โดยไม่ชักช้า 26. ในตอนที่ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช เป็นนายกรัฐมนตรีนั้น ได้เริ่มมีการครอบคลุมสื่อมวลชน คือหนังสือพิมพ์ วิทยุและโทรทัศน์ ทางวิทยุและโทรทัศน์นั้น พลตรีประมาณ อดิเรกสาร รองนายกรัฐมนตรี หัวหน้าพรรคชาติไทยเป็นผู้คุมอยู่ ผู้ที่พูดวิทยุและโทรทัศน์ได้ต้องเป็นพวกของตน ถ้าไม่ใช่พวกไม่ยอมให้พูด และต้องโจมตีนักศึกษา กรรมกร ชาวนา อาจารย์มหาวิทยาลัย ขาประจำเรื่องนี้ได้แก่ ดุสิต ศิริวรรณ ประหยัด ศ.นาคะนาท ธานินทร์ กรัยวิเชียร อุทิศ นาคสวัสดิ์ ทมยันตี อาคม มกรานนท์ พ.ท.อุทาร สนิทวงศ์ เป็นต้น และการครอบคลุมเช่นนี้มีมาจนกระทั่งทุกวันนี้ 27. นิสิตนักศึกษาส่วนใหญ่มีเจตนาบริสุทธิ์ ต้องการประชาธิปไตย ต้องการช่วยเหลือผู้ยากจน แก้ไขความอยุติธรรมในสังคม ฉะนั้นพลังนิสิตนักศึกษาจึงเป็นพลังที่สำคัญสำหรับประชาธิปไตย และข้อกล่าวหาว่านิสิตนักศึกษาทำลายชาตินั้น เป็นข้อกล่าวหาที่บิดเบือนป้ายสีเพื่อทำลายพลังที่สำคัญนั้น แต่ในสภาวการณ์ในปี 2518 – 19 ฝ่ายนิสิตนักศึกษาก็ไม่มีวิธีการผิดแผกไปจากตุลาคม 2516 เมื่อทำงานได้ผลใน 2516 นักการเมืองต่างๆ พากันประจบนิสิตนักศึกษา อยากได้อะไรก็พยายามจัดหาให้ ถึงกับสนับสนุนให้ออกไปตามชนบทเพื่อสอนประชาธิปไตย ในโลกนี้ไม่มีที่ไหน ใครจะสอนประชาธิปไตยกันได้และนักศึกษาก็โอหัง เมื่อออกไปตามชนบทก็สร้างศัตรูไว้โดยไปด่าเจ้าหน้าที่ คหบดี ชาวบ้านต่างๆ ต่อมานักศึกษาก็ยังคิดว่าพลังของตนนั้นมีพอที่จะต่อต้านองค์กรต่างๆ ใหม่ๆ ของ กอ.รมน. มหาดไทย และนายทุนขุนศึก จับเรื่องต่างๆ ทุกเรื่องให้เป็นเรื่องใหญ่ พร่ำเพรื่อจนประชาชนเกิดความเบื่อหน่าย เช่น ชุมนุมกันทีไรก็ต้องมีการด่ารัฐบาล ไม่ว่ารัฐบาลไหน เรื่องการถอนทหารอเมริกันก็จัดชุมนุมอีก แม้ว่ารัฐบาลจะได้สัญญาว่าจะมีกำหนดถอนไปหมดแน่ การจัดนิทรรศการก็จัดแต่เฉพาะเป็นการโอ้อวดประเทศคอมมิวนิสต์ เป็นต้น ที่ที่นักศึกษาไม่มีความเกรงใจคือในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ใช้มหาวิทยาลัยพร่ำเพรื่อจนเกินไป และทำให้มหาวิทยาลัยล่อแหลมต่ออันตรายแห่งเดียว แทนที่จะกระจายฐานของนักศึกษาให้แพร่หลายออกไป ผู้บริหารมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์มีเรื่องต้องขัดแย้งกับนักศึกษามากครั้งบ่อย ที่สุด แต่ที่สำคัญที่สุดนั้นคือ ศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาแทนที่จะเปลี่ยนวิธีการ ยังใช้วิธีการเดิม แทนที่จะปลูกนิยมในหมู่ประชาชน กลับนึกว่าประชาชนเข้าข้างตนอยู่เสมอ แทนที่จะบำรุงพลังให้กล้าแข็งขึ้น กลับทำให้อ่อนแอลง   อธิการบดีและที่ประชุมอธิการบดี 28. เมื่อมีข่าวว่าจอมพลถนอมจะเข้าประเทศไทยนั้น ผู้เขียนได้รับบทเรียนจากคราวที่จอมพลประภาสเข้ามาเมืองไทย เดือนสิงหาคม จึงได้เห็นว่า มหาวิทยาลัยต่าง ๆ จะต้องได้รับความกระทบกระเทือนแน่ จึงได้เรียกประชุมอธิการบดีทั้งหลายที่ทบวงมหาวิทยาลัยแห่งรัฐ โดยรัฐมนตรีทบวงเห็นชอบด้วย ที่ประชุมอธิการบดีได้มีมติตอนต้นเดือนกันยายน ให้เสนอขอให้รัฐบาลพยายามกระทำทุกอย่าง มิให้จอมพลถนอมเข้ามาในประเทศไทย เพราะจะทำให้เกิดความยุ่งยากในการศึกษา และจะทำให้สูญเสียการเรียน ในขณะเดียวกันก็มีข้อตกลงกันภายในระหว่างมหาวิทยาลัยทั้งหลายว่า ถ้าจอมพลถนอมเข้ามาจริง แต่ละมหาวิทยาลัยก็ต้องใช้ดุลพินิจว่ามหาวิทยาลัยใดควรปิดมหาวิทยาลัยใดควร เปิดต่อไป ทั้งได้วางมาตรการร่วมกันหลายประการ 29. เมื่อจอมพลถนอมเข้ามาจริงในวันที่ 19 กันยายน ผู้เขียนในฐานะประธานในที่ประชุมอธิการบดีสำหรับ 2519 ได้เรียกประชุมอธิการบดีอีกทันที ในวันที่ 20 กันยายน โดยมีรัฐมนตรีทบวงร่วมด้วย ที่ประชุมได้เรียกร้องให้รัฐบาลจัดการเรื่องจอมพลถนอมโดยด่วน และขอทราบว่ารัฐบาลจะทำเด็ดขาดอย่างใด เพื่อจะได้ชี้แจงให้นักศึกษาแต่ละมหาวิทยาลัยทราบเป็นการบรรเทาปัญหาทางด้าน นักศึกษา แต่รัฐบาลหาได้ตัดสินใจอย่างหนึ่งอย่างใดไม่ เพียงแต่ออกแถลงการณ์อย่างไม่มีความหมายอะไร ต่อมาได้มีการประชุมอธิการบดีเรื่องนี้อีก 2 ครั้ง แต่ละครั้งก็ไม่ได้รับคำตอบจากรัฐบาลเป็นที่แน่นอนอย่างไร ดร.นิพนธ์ ศศิธร รัฐมนตรีทบวง ได้ให้ความพยายามอย่างมาก และเห็นใจอธิการบดีทั้งหลายในเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ ในอันที่จะให้คณะรัฐมนตรีหรือนายกรัฐมนตรีแสดงท่าทีอย่างไร 30. ในคืนวันจันทร์ที่ 4 ตุลาคม เมื่อนักศึกษาและประชาชนหักเข้ามาในธรรมศาสตร์นั้น ผู้บริหารมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ได้ประกาศปิดมหาวิทยาลัยตามที่ได้กล่าวมาข้อ 11 ทั้งนี้เป็นไปตามข้อตกลงกันในที่ประชุมอธิการบดี ต่อมา ในคืนวันอังคารที่ 5 ตุลาคม ผู้เขียนได้พูดโทรศัพท์กับ ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช นายกรัฐมนตรี ในเวลาประมาณ 23 น. ขอให้ท่านนายกรัฐมนตรีตั้งใครที่มีอำนาจเจรจากับนักศึกษาไปเจรจาในธรรม ศาสตร์ เพราะที่แล้วมารัฐบาลเป็นเพียงฝ่ายรับ คือเมื่อนักศึกษาต้องการพบนายกรัฐมนตรี จึงให้ พบผู้เขียนเสนอว่าการตั้งผู้แทนนายกรัฐมนตรีไปเจรจากับนักศึกษานั้น จะช่วยให้การชุมนุมสลายตัวได้ง่ายขึ้น นายกรัฐมนตรีตอบว่าจะต้องนำความหารือในคณะรัฐมนตรีก่อน หลังจากนั้นผู้เขียนเลยปลดโทรศัพท์ออกกระทั่งรุ่งเช้าเพราะเหตุว่าในคืน วันนั้นได้มีผู้โทรศัพท์ไปด่าผู้เขียนอยู่ตลอดคืน พอรุ่งเช้าก็เกิดเรื่อง 31. ก่อนหน้านั้นได้มีการนัดหมายอยู่แล้วว่า จะมีการประชุมสภามหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์ ในวันที่ 6 ตุลาคม เวลา 10 น. ดร.ประกอบ หุตะสิงห์ นายกสภามหาวิทยาลัย เป็นประธานในที่ประชุม ท้ายการประชุมนั้น ผู้เขียนได้แถลงลาออกจากตำแหน่งอธิการบดีมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ โดยอ้างว่าจะอยู่เป็นอธิการบดีต่อไปไม่ได้ เพราะนักศึกษาและตำรวจได้ถูกทำร้ายถึงแก่ความตายมากมาย สภามหาวิทยาลัยก็แสดงความห่วงใยในความปลอดภัยส่วนตัวของอธิการบดี 32. ในตอนบ่ายมีเพื่อนฝูง อาจารย์หลายคน แนะให้ผู้เขียนเดินทางออกไปจากประเทศไทยเสีย เพราะยานเกราะก็ดี ใบปลิวก็ดี ได้ยุยงให้มีการลงประชาทัณฑ์อธิการบดีธรรมศาสตร์ ในฐานที่เป็นผู้ยุยงส่งเสริมนักศึกษา ให้ทำลายสถาบันพระมหากษัตริย์ ผู้เขียนเห็นว่าอยู่ไปก็ไม่เป็นประโยชน์ ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ระวังกระสุน จึงตัดสินใจว่าจะไปอยู่กัวลาลัมเปอร์ ดูเหตุการณ์สักพักหนึ่ง เพราะขณะนั้นยังไม่มีการรัฐประหาร 33. เครื่องบินไปกัวลาลัมเปอร์จะออกเวลา 18.15 น. ผู้เขียนได้ไปที่ดอนเมืองก่อนเวลาเล็กน้อย ปรากฏว่าเครื่องบินเสียต้องเลื่อนเวลาไป 1 ชั่วโมง จึงนั่งคอยในห้องผู้โดยสารขาออก ต่อมาปรากฏว่ามีผู้เห็นผู้เขียนและนำความไปบอกยานเกราะ ยานเกราะจึงประกาศให้มีการจับกุมผู้เขียน และยุให้ลูกเสือชาวบ้านไปชุมนุมที่ดอนเมือง ขัดขวางมิให้ผู้เขียนออกเดินทางไป เวลาประมาณ 18.15 น. ได้มีตำรวจชั้นนายพันโทตรงเข้ามาจับผู้เขียน โดยที่กำลังพูดโทรศัพท์อยู่ ได้ใช้กิริยาหยาบคายตบหูโทรศัพท์ร่วงไป แล้วบริภาษผู้เขียนต่าง ๆ นานาบอกว่าจะจับไปหาอธิบดีกรมตำรวจ ผู้เขียนก็ไม่ได้โต้ตอบประการใด เดินตามนายตำรวจนั้นออกมา บรรดา สห. ทหารอากาศและตำรวจกองตรวจคนเข้าเมืองได้ออกความเห็นว่า ไม่ควรนำตัวผู้เขียนออกไปทางด้านห้องผู้โดยสารขาออก เพราะมีลูกเสือชาวบ้านอยู่เป็นจำนวนมาก เกรงว่าจะมีการทำร้ายขึ้น จึงขออนุญาตทางกองทัพอากาศจะขอนำออกทางสนามกอล์ฟกองทัพอากาศ ระหว่างที่คอยคำสั่งอนุญาตนั้น ตำรวจทั้งหลายได้คุมตัวผู้เขียนไปกักอยู่ในห้องกองตรวจคนเข้าเมืองทางด้านผู้โดยสารขาเข้า 34. เมื่อถูกกักตัวอยู่นั้น ตำรวจกองปราบฯ ได้ค้นตัวผู้เขียนก็ไม่เห็นมีอาวุธแต่อย่างใด มีสมุดพกอยู่เล่มหนึ่ง เขาก็เอาไปตรวจและกำลังอ่านหนังสือ Father Brown ของ G.K. Chesterton อยู่เขาก็เอาไปตรวจ กระเป๋าเดินทางก็ตรวจจนหมดสิ้น 35. นั่งคอยคำสั่งให้เอาตัวไปคุมขัง อยู่ประมาณ 1 ชั่วโมง ระหว่างนั้นได้ทราบแล้วว่ามีการปฏิวัติรัฐประหารขึ้น ก็นึกกังวลใจว่าเพื่อนฝูงจะถูกใส่ความได้รับอันตรายหลายคน ส่วนตัวของตัวเองนั้นก็ปลงตกว่า แม้ชีวิตจะรอดไปได้ก็คงต้องเจ็บตัว ประมาณ 20 น. ตำรวจมาแจ้งว่ามีคำสั่งจากเบื้องบนให้ปล่อยตัวได้ และให้เจ้าหน้าที่จัดหาเครื่องบินให้ออกเดินทางไปต่างประเทศ ขณะนั้นเครื่องบินที่จะไปกัวลาลัมเปอร์หรือสิงคโปร์ออกไปเสียแล้ว มีแต่เครื่องบินไปยุโรปหรือญี่ปุ่น จึงตัดสินใจไปยุโรป นายตำรวจที่เอาสมุดพกไปตรวจนำสมุดพกมาคืนให้ ผู้เขียนก็ขอบใจเขาแล้วบอกว่า คุณกำลังจะทำบาปอย่างร้าย เพราะผมบริสุทธิ์จริง ๆ นายตำรวจผู้นั้นกล่าวว่า นักศึกษาที่เขาจับไปนั้น 3 คนให้การซัดทอดว่า ผู้เขียนเป็นคนกำกับการแสดงละคอนแขวนคอในวันจันทร์ที่ 4 โดยเจตนาทำลายล้างพระมหากษัตริย์ และเติมด้วยว่านักศึกษาที่ให้การซัดทอดนั้นพวกกระทิงแดงเอาไฟจี้ที่ท้องจึง “สารภาพ” ซัดทอดมาถึงผู้เขียน 36. ระหว่างที่นั่งรอคำสั่งอยู่นั้น มีอาจารย์ผู้หญิงของธรรมศาสตร์ที่เป็นนวพลเข้ามานั่งอยู่ 2 คน นัยว่าต้องการเข้ามาเยาะเย้ย แต่ผู้เขียนจำเขาไม่ได้ เลยไม่ได้ผล และขณะนั้นก็มีคำสั่งให้ปล่อยตัวเดินทางได้แล้ว เข้าใจว่าอาจารย์ทั้งสองคือ อาจารย์ราตรี และอาจารย์ปนัดดา ต่อมาอีกสักครู่ นายวัฒนา เขียววิมล ก็เข้ามาในห้องที่ผู้เขียนถูกคุมขังอยู่ เคยรู้จักกันมาก่อน เขาจึงเข้ามาทักผู้เขียนก็ทักตอบ แต่แล้วก็หันไปจัดการจองเครื่องบินกับเจ้าหน้าที่ นายวัฒนาอยู่สักครู่เล็กๆ ก็ออกไป การปฏิวัติรัฐประหาร 37. คณะที่กระทำการปฏิวัติ เรียกตนเองว่า “คณะปฏิรูปการปกครอง” เพื่อมิให้ฟังเหมือนกับการ “ปฏิวัติ” ของจอมพลสฤษดิ์ และจอมพลถนอมที่แล้วมา ซึ่งเป็นที่เบื่อหน่ายของประชาชน แต่ความจริงก็เป็นการปฏิวัติรัฐประหารนั่นเอง โดยทหารกลุ่มหนึ่ง โดยมีพลเรือนเป็นใจด้วย เพราะ (1) ได้มีการล้มรัฐธรรมนูญ (2) ได้มีการล้มรัฐสภา (3) ได้มีการล้มรัฐบาลโดยผิดกฎหมาย (4) คำสั่งของหัวหน้าคณะ “ปฏิรูป” เป็นกฎหมาย (5) มีการจับกุมปรปักษ์ทางการเมืองโดยพลการเป็นจำนวนมาก และยังมีลักษณะอื่นๆ ที่ไม่ผิดแผกแตกต่างไปจากการปฏิวัติรัฐประหารที่แล้วๆ มา 38. มีพยานหลักฐานแสดงว่า ผู้ที่ต้องการจะทำการรัฐประหารนั้น มีอยู่อย่างน้อย 2 ฝ่าย ฝ่ายที่กระทำรัฐประหารเมื่อเวลา 18 น. วันที่ 6 ตุลาคม กระทำเสียก่อน เพื่อต้องการมิให้ฝ่ายอื่นๆ กระทำได้ ข้อนี้อาจจะเป็นจริง เพราะปรากฏว่า พลเอกฉลาด หิรัญศิริ นักทำรัฐประหารถูกปลด และไปบวชอาศัยกาสาวพัสตร์อยู่ที่วัดบวรนิเวศเช่นเดียวกับจอมพลถนอม (วัดบวรนิเวศต่อไปนี้คงจะจำกันไม่ได้ ว่าแต่ก่อนเป็นวัดอย่างไร) และพลโทวิฑูร ยะสวัสดิ์ ก็รีบรับคำสั่งไปประจำตำแหน่งพลเรือนที่ประเทศญี่ปุ่น แต่อย่างไรก็ตาม ก็ยังเป็นปฏิวัติรัฐประหารอยู่วันยังค่ำ 39. ตามประเพณีการรัฐประหารของไทย ในระยะ 20 ปีที่แล้วมา คณะรัฐประหารจัดให้มีการปกครองออกเป็น 3 ระยะ (ก) ระยะที่ 1 เพิ่งทำการรัฐประหารใหม่ ๆ มีการล้มรัฐธรรมนูญ ล้มรัฐสภาจับรัฐมนตรี และศัตรูทางการเมืองประกาศตั้งหัวหน้าและคนรองๆ ไป ตั้งที่ปรึกษาฝ่ายต่าง ๆ เช่น การต่างประเทศ เศรษฐกิจ ฯลฯ ให้ปลัดกระทรวงทำหน้าที่รัฐมนตรี ออกประกาศและคำสั่งต่าง ๆ เป็นต้น ระยะนี้เป็นระยะที่เผด็จการมากที่สุด (ข) ระยะที่ 2 เป็นระยะที่มีธรรมนูญการปกครอง ตั้งคณะรัฐมนตรี ตั้งสภา ออกกฎหมายโดยสภา แต่ยังเป็นระยะที่เผด็จการอยู่มาก เพราะคณะรัฐมนตรีก็ดี รัฐสภาที่แต่งตั้งขึ้นก็ดีหัวหน้าปฏิวัติยังเป็นผู้คุมอยู่ (ค) ระยะที่ 3 เป็นระยะที่รัฐสภาแต่งตั้งนั้น ได้ร่างรัฐธรรมนูญใหม่เสร็จแล้ว จะมีการเลือกตั้งผู้แทนราษฎร แต่หัวหน้าปฏิวัติยังสามารถบันดาลให้การเลือกตั้งนั้น ลำเอียงเข้าข้างตนเอง แต่ระยะเวลาจะกินเวลาเท่าใดนั้น แล้วแต่หัวหน้าคณะปฏิวัติ เช่นสมัยจอมพลสฤษดิ์ ระยะที่ 2 กินเวลากว่า 10 ปี การจับกุมศัตรูทางการเมือง และใช้อำนาจเผด็จการนั้นกระทำได้ทุกเมื่อทุกระยะ โดยอาศัยกฎหมายป้องกันการกระทำอันเป็นคอมมิวนิสต์ และอาศัยธรรมนูญการปกครองหรือรัฐธรรมนูญ (ปกติ มาตรา 17) ให้อำนาจแก่หัวหน้าคณะปฏิวัติและนายกรัฐมนตรีอย่างเต็มที่ 40. ในการรัฐประหารปัจจุบัน ระยะที่ 1 กินเวลาตั้งแต่ 6 ตุลาคม ถึง 22 ตุลาคม นับแต่นั้นมาเราอยู่ในระยะที่ 2 ขณะนี้ แต่นายกรัฐมนตรีธานินทร์ กรัยวิเชียร ยังขยายความต่อไปอีกว่า ระยะที่ 2 จะกินเวลา 4 ปี และระยะที่ 3 จะแบ่งเป็น 2 ตอน ตอนละ 4 ปี โดยจะกุมอำนาจไว้ต่อไปในระยะที่ 3 ตอนต้น “เพื่อให้เวลาประชาชนไทยสามารถเรียนรู้การใช้สิทธิตามระบบประชาธิปไตย” 41. การรัฐประหารปัจจุบันมีข้อแตกต่างจากการรัฐประหารที่แล้วมาอยู่ 3 ข้อใหญ่ๆ คือ (1) หัวหน้าปฏิวัติไม่เป็นนายกรัฐมนตรีเสียเอง กลับแต่งตั้งพลเรือนเป็นนายกรัฐมนตรี และมีการแต่งตั้งล่วงหน้า 14 วัน (2) ตามธรรมนูญการปกครองที่ประกาศใช้เมื่อ 22 ตุลาคม 2519 (เขาเรียกกันว่ารัฐธรรมนูญ) นายกรัฐมนตรี และคณะรัฐมนตรีมีอิสรภาพในการบริหารน้อยกว่าที่แล้วมา เพราะมีสภาที่ปรึกษา (ทหารล้วน) ค้ำอยู่ และ (3) มีการเทิดทูนความเท็จในทางปฏิวัติมากกว่าคราวก่อน ๆ 42. ในการรัฐประหารแต่ละครั้งในประเทศไทย หัวหน้าปฏิวัติเป็นนายทหารบก คราวนี้หัวหน้าเป็นนายทหารเรือ และรองก็เป็นนายทหารอากาศ เป็นที่เข้าใจกันว่า พล.ร.อ.สงัด ชลออยู่ เป็นผู้ที่ถูกอุปโลกน์ขึ้นมามากกว่า เพราะนิสัยใจคอและลักษณะการคุมกำลังนั้น คงจะไม่ทำให้คุณสงัดกระทำรัฐประหารได้เอง การที่รีบตั้งพลเรือนขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรีแทนที่จะเป็นเสียเองก็ทำให้เกิด ความฉงนมากขึ้น ปัญหาที่มีผู้กล่าววิจารณ์กันมากก็คือ ใครเล่าอยู่เบื้องหลังการรัฐประหารคราวนี้ ซึ่งรู้สึกว่า กระทำกันแบบรีบด่วน อาจจะวางแผนไว้ก่อนหน้าแล้ว แต่รู้สึกว่ารีบจัดทำขึ้นในวันที่ 6 ตุลาคม หลังจากฆาตกรรมในธรรมศาสตร์นั่นเอง จะว่าพวกของพลเอกฉลาดก็ไม่ใช่ จะว่าพวกของพลโทวิฑูรก็ไม่ใช่ จอมพลถนอมก็ยังไม่ออกหน้ามา และคงจะไม่แสดงหน้าออกมา จะเป็นใครเล่า เป็นประเด็นที่นักประวัติศาสตร์คงจะค้นหาความจริงได้ 43. รัฐธรรมนูญ 22 ตุลาคม ก็ยังให้อำนาจแก่นายกรัฐมนตรีอย่างกว้างขวาง เช่นจะใช้อำนาจตุลาการลงโทษผู้ใดก็ได้ตามอำเภอใจ ตามมาตรา 21 ซึ่งถอดมาจากมาตรา 17 ของธรรมนูญการปกครองเดิม แต่คราวนี้มีสภาที่ปรึกษาของนายกรัฐมนตรีมาค้ำคอนายกรัฐมนตรีและคณะรัฐมนตรี (มาตรา 18 และมาตรา 21) สภาที่ปรึกษาของนายกรัฐมนตรี ได้แก่ “คณะปฏิรูปการปกครอง” นั่นเอง คือเป็นกลุ่มนายทหารและตำรวจ (1 คน) ที่ยึดอำนาจเมื่อ 6 ตุลาคม 2519 44. มาตรา 8 ของ “รัฐธรรมนูญ” เกี่ยวกับสิทธิเสรีภาพของบุคคลมีข้อความประโยคเดียว คือ “บุคคลมีสิทธิเสรีภาพภายใต้บทบัญญัติแห่งกฎหมาย” และเราก็พอจะทราบว่าใครเป็นผู้บัญญัติกฎหมาย นอกจากนั้น ในทางปฏิบัติเท่าที่เป็นมา ประชาชนจะไม่มีสิทธิ์ทราบความจริงอย่างไรเลย นอกจาก “ข้อเท็จจริง” ที่รัฐบาลอนุญาตให้ทราบได้ เพราะ “คณะปฏิรูป” ได้ตั้งกรรมการขึ้น 2 คณะ คณะหนึ่งเป็นผู้วินิจฉัยว่าจะอนุญาตให้หนังสือพิมพ์ใดบ้างออกตีพิมพ์ได้ และอีกคณะหนึ่งเป็นผู้เซ็นเซอร์หนังสือพิมพ์ที่ออกได้ บุคคลที่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นกรรมการทั้ง 2 คณะนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญในการกล่าวเท็จ เขียนเท็จทั้งนั้น และหนังสือพิมพ์ที่ได้รับอนุญาตให้ออกจำหน่ายได้ก็มีแต่หนังสือที่เชี่ยวชาญ ในความเท็จ ฉะนั้นในระยะนี้และระยะต่อไปนี้ซึ่งยังไม่ทราบว่าจะหมดสิ้นเมื่อใด หนังสือพิมพ์ของเมืองไทยส่วนใหญ่จะมีแต่ความเท็จเป็นเกณฑ์ เชื่อถือไม่ได้ ยกตัวอย่างเช่น ดาวสยาม ลงข่าวว่าตำรวจตามจับนายคำสิงห์ ศรีนอกแล้ว ทางทหารได้หลักฐานยืนยันว่าคำสิงห์กับป๋วยกับเสน่ห์กับสุลักษณ์ ไปประชุมกันที่โคราชกับ เค จี บี เพื่อทำลายชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ แล้วลงรูปถ่ายหมู่มีฝรั่งอยู่ด้วย อ้างว่าเป็น เค จี บี (รัสเซีย) ความจริงนั้นรูปถ่ายหมู่ ถ่ายที่เขื่อนน้ำพรม การประชุมนั้นเกี่ยวกับการสร้างเขื่อนผามอง ผู้ร่วมประชุมนอกจากอาจารย์มหาวิทยาลัย ชาวบ้าน ข้าราชการทั้งส่วนกลาง และท้องถิ่นแล้ว ยังมีผู้แทนการไฟฟ้าฝ่ายผลิตด้วย และคนที่ดาวสยามอ้างว่าเป็นรัสเซีย เค จี บี นั้น คือ นายสจ๊วต มีแซม ชาวอเมริกัน ศาสนาคริสเตียน นิกายเควกเก้อ ขณะนั้นเป็นผู้อำนวยการสัมมนาของเควกเก้ออยู่ที่สิงคโปร์ เวลานี้กลับไปอเมริกาแล้ว ความเท็จที่หนังสือพิมพ์เหล่านี้ค้าอยู่มีตลอดเวลาตั้งแต่ พ.ศ. 2517 ส่วนวิทยุโทรทัศน์นั้น ก็ยังค้าความเท็จอยู่ตลอดเวลาเช่นเดิม ในคืนวันที่ 5 ต่อวันที่ 6 ตุลาคม สถานีวิทยุ ท.ท.ท. ได้พยายามเสนอข่าวเกี่ยวกับการชุมนุมประท้วงอย่างเป็นกลาง แต่สถานีวิทยุยานเกราะไม่พอใจ เพราะ ท.ท.ท. เสนอความจริง ทำให้การปลุกระดมของยานเกราะเสียหายจึงได้ประณาม ท.ท.ท. อยู่ตลอดเวลาด้วย ครั้นมีการรัฐประหารขึ้น ก็ได้มีการปลดผู้รับผิดชอบทาง ท.ท.ท. ทั้งวิทยุ และโทรทัศน์ออกโดยไม่มีเหตุผล เป็นอันว่าจะหาความจริงจากหนังสือพิมพ์หรือวิทยุโทรทัศน์เมืองไทยมิได้ เลย แม้แต่ข่าวว่าตำรวจหรือทหารได้จับใครต่อใครไปบ้าง หรือใครข้ามไปลาว หรือใครทำอะไร อยู่ที่ไหน พูดว่าอย่างไร นอกจาก “ข่าว” ที่รัฐบาลป้อนให้ คณะรัฐมนตรี 22 ตุลาคม 2519 45. นายธานินทร์ กรัยวิเชียร นายกรัฐมนตรีเป็นคนสะอาดบริสุทธิ์เท่าที่เกี่ยวกับการปฏิบัติราชการแผ่นดิน เป็นผู้ที่ได้ออกวิทยุโทรทัศน์แบบนิยม “ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์” และสอนกับเขียนหนังสือ เกี่ยวกับการต่อต้านปราบปรามคอมมิวนิสต์มากพอสมควร จนมีผู้กล่าวกันว่า เป็น “ขวาสุด” เมื่อยังหนุ่มๆ อยู่ กลับจากศึกษาที่ประเทศอังกฤษใหม่ๆ นายธานินทร์เป็นผู้ที่รักการเขียนอยู่เป็นนิสัยแล้ว ได้เขียนบทความหลาย ๆ เรื่อง โดยอยากเห็นความเปลี่ยนแปลงทางสังคมของไทย ครั้งนั้นวงการตุลการมีเสียงกล่าวหาว่านายธานินทร์เป็นคอมมิวนิสต์ จะด้วยเหตุนั้นกระมังที่มีปฏิกิริยาต่อต้านคอมมิวนิสต์อย่างไม่หยุดยั้ง นายธานินทร์มีความรู้ดี มีสติปัญญาเฉียบแหลม และรู้ตัวว่าฉลาดและสามารถ ปัญหามีอยู่ว่าจะทนให้สภาที่ปรึกษานายกรัฐมนตรีค้ำคออยู่ได้นานเท่าใด เฉพาะอย่างยิ่งถ้าสภาที่ปรึกษานั้นเข้าข้างคนทุจริตในราชการ หรือทำการทุจริตเสียเอง 46. ในคณะรัฐมนตรี ฝ่ายทหารสงวนตำแหน่งไว้ 3 ตำแหน่ง คือ รองนายกรัฐมนตรี 1 รัฐมนตรีกลาโหม 1 และรัฐมนตรีช่วยกลาโหม 1 ทั้ง 3 ตำแหน่งนี้ไม่ต้องกล่าวถึง รัฐมนตรีมหาดไทย ก็เหมาะสมกับฉายาของกระทรวงนี้ที่เราเรียกกันว่า กระทรวงมาเฟีย รัฐมนตรีที่เป็นข้าราชการประจำ ไม่ถึงชั้นปลัดกระทรวงได้รับแต่งตั้งเป็นรัฐมนตรี 8 คน คือ องนายกรัฐมนตรี คนที่ 2 รัฐมนตรีช่วยมหาดไทย รัฐมนตรีต่างประเทศพาณิชย์ยุติธรรม ศึกษาธิการ สาธารณสุข และทบวงมหาวิทยาลัย รองนายกรัฐมนตรีคนที่ 2 และรัฐมนตรียุติธรรม เป็นเพื่อนส่วนตัวของนายกรัฐมนตรี รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังเลือกมาจากประธานคณะกรรมการตรวจเงินแผ่นดิน รัฐมนตรีว่าการเกษตรเป็นข้าราชการบำนาญอายุ 77 ปี รัฐมนตรีว่าการอุตสาหกรรมเป็นข้าราชการบำนาญทหารอากาศ รัฐมนตรีว่าการคมนาคมเป็นเจ้าของรถเมล์ขาวมาแต่เดิม ทั้ง 4 คนนี้ คงจะทำหน้าที่ได้ตามสมควร ตามความประสงค์ของสภาที่ปรึกษาของนายกรัฐมนตรี แต่เท่าที่ได้ทราบมา นายกรัฐมนตรีได้ทาบทามผู้อื่นก่อน และได้รับการปฏิเสธมาหลายราย รัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรีโกหกเก่ง และโกหกจนได้ดี 47. คนอื่นๆ ที่โกหกเก่ง แต่น่าเสียใจที่ยังไม่ได้ดี คือ ศาสตราจารย์ ดร.อุทิศ นาคสวัสดิ์ อาคม มกรานนท์ ทมยันตี วัฒนา เขียววิมล อุทาร สนิทวงศ์ ประหยัด ศ.นาคะนาท และเพื่อน ๆ ของเขาอีกหลายคนที่เป็นนักหนังสือพิมพ์ นักพูดวิทยุและโทรทัศน์ อะไรจะเกิดขึ้น 48. ผู้เขียนได้ให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ไว้ เมื่อเดือนกันยายน ซึ่งบางตอนได้นำมาถ่ายทอดใน Far Easten Economic Review ว่า ถ้าเกิดปฏิวัติรัฐประหารขึ้นในประเทศไทยจะมีนักศึกษา อาจารย์ นักการเมือง กรรมกร ชาวนาชาวไร่ เข้าป่าไปสมทบกับพวกคอมมิวนิสต์ (ทั้ง ๆ ที่ไม่เป็นคอมมิวนิสต์) อีกเป็นจำนวนมาก เท่าที่ฟังดูในระยะยี่สิบวันที่แล้วมา ก็รู้สึกเป็นจริงตามนั้น ยิ่งมีเหตุร้ายแรงที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ซึ่งกระทบกระเทือนทั่วไปหมด มิใช่แต่นักศึกษาธรรมศาสตร์เท่านั้น ยิ่งมีช่องทางเป็นจริงมากขึ้น 49. ข้อที่น่าเสียดายสำหรับคนรุ่นหนุ่มสาวที่ใฝ่ในเสรีภาพก็คือ เหตุการณ์ในวันที่ 6 ตุลาคม 2519 ไม่เปิดโอกาสให้เขามีทางเลือกที่ 3 เสียแล้ว ถ้าไม่ทำตัวสงบเสงี่ยมคล้อยตามอำนาจเป็นธรรม ก็ต้องเข้าป่าไปทำงานร่วมกับคอมมิวนิสต์ใครที่สนใจในเรื่องสันติวิธี ประชาธิปไตย และเสรีภาพ จะต้องเริ่มต้นใหม่ เบิกทางให้แก่หนุ่มสาวรุ่นนี้และรุ่นต่อๆ ไป 50. ได้กล่าวมาข้างต้นแล้วว่า ทหารทั้งหลายยังแตกกัน และยังแย่งทำรัฐประหาร สภาพการณ์ก็คงจะเป็นอยู่เช่นนั้น แม้ว่าตัวการคนหนึ่งจะหลบไปบวช และอีกคนหนึ่งไปญี่ปุ่น จะทำอย่างไรให้เกิด “ความสามัคคี” ในหมู่ทหาร ซึ่งหมายความว่าเป็น “คความสามัคคีในชาติ” ได้ น่าคิดว่าบทบาทของจอมพลถนอม กิตติขจร น่าจะยังมีอยู่ อาจจะสึกออกมารับใช้บ้านเมืองเพื่อสร้างความสามัคคีให้เกิดขึ้นได้ อย่างที่เคยมีมาในประวัติศาสตร์ไทยสมัยกรุงศรีอยุธยาหลายครั้งหลายหน เช่น พระมหาธรรมราชา เป็นต้น แล้วจอมพลประภาส จารุสเถียร เล่า พันเอกณรงค์ กิตติขจร เล่า 51. เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรทางด้านการเมืองก็ตาม เป็นที่แน่ชัดว่า โครงการสร้างระบบประชาธิปไตย 3 ระยะ 12 ปี ของคุณธานินทร์ กรัยวิเชียร กับพวก คงจะไม่เป็นไปตามนั้น “เสี้ยนหนามศัตรู” ของรัฐบาลนี้มีหลายทางหลายฝ่ายนัก อะไรจะเกิดขึ้นได้ และสภาวะบ้านเมืองก็คงจะอำนวยให้เกิดขึ้นได้หลายอย่าง ข้อที่แน่ชัดก็คือ สิทธิเสรีภาพพื้นฐานจะถูกบั่นทอนลงไป สิทธิของกรรมกร ชาวไร่ชาวนา จะด้อยถอยลงและผู้ที่จะได้รับความเดือดร้อนมากที่สุด คือประชาชนพลเมืองธรรมดานั่นเอง 52. เมื่อกรรมกรไม่มีสิทธิโต้แย้งกับนายจ้าง เมื่อการพัฒนาชนบทแต่ละชนิดเป็นการ “ปลุกระดมมวลชน” เมื่อมีการปฏิรูปที่ดินเป็นสังคมนิยม เมื่อราคาข้าวจะต้องถูกกดต่ำลง เมื่อไม่มีผู้แทนราษฎรเป็นปากเสียงให้ราษฎร เมื่อผู้ปกครองประเทศเป็นนายทุนและขุนศึก การพัฒนาประเทศและการดำเนินงานเศรษฐกิจและสังคมของประเทศ คงจะเป็นไปอย่างเดิม ตามระบบที่เคยเป็นมาก่อน 2516 ฉะนั้นพอจะเดาได้ว่า ปัญหาเศรษฐกิจของประชาชนจะมีมากขึ้นทุกที โดยช่องว่างระหว่างคนมีกับคนจนจะกว้างขึ้น ชนบทและแหล่งเสื่อมโทรมจะถูกทอดทิ้งยิ่งขึ้น ส่วนชาวกรุงเทพฯ และหัวเมืองใหญ่ๆ ที่ร่ำรวยอยู่แล้วจะรวยยิ่งขึ้น ความฟุ้งเฟ้อจะมากขึ้นตามส่วน การปฏิรูปการศึกษา การกระจายสาธารณสุขไปสู่ชนบท การกระจายอำนาจการปกครองท้องถิ่นอย่างดี ก็จะหยุดชะงัก ปัญหาสังคมของประเทศไทยจะมีแต่รุนแรงขึ้น 53. ทางด้านการต่างประเทศ อเมริกาคงจะมีบทบาทมากขึ้นในประเทศ โดยใช้เป็นหัวหอกต่อสู้กับประเทศคอมมิวนิสต์เพื่อนบ้านของเรา ประเทศต่างๆ ที่เป็นภาคีในองค์การอาเซียนคงดีใจ เพราะได้สมาชิกใหม่ที่เป็นเผด็จการด้วยกัน แล้วยังเป็นด่านแรกต่อสู้คอมมิวนิสต์ให้เขาด้วย ภายในรัฐบาลไทยเอง ความสัมพันธ์กับประเทศเพื่อนบ้านที่เป็นคอมมิวนิสต์คงจะไม่ราบรื่นนัก จะเห็นได้จากการที่เอาปลัดกระทรวงการต่างประเทศ และอธิบดีกรมการเมืองออกจากราชการ นัยว่าพวกทหารไม่ชอบ เพราะไปทำญาติดีกับญวน เขมร และลาว โดยสมรู้ร่วมคิดกับรัฐมนตรีต่างประเทศคนก่อน การ “ปราบ” ญวนอพยพคงจะมีต่อไปการวิวาทกับลาวและเขมรเรื่องเขตแดนหรอเรื่องอื่นๆ ที่หาได้ง่าย คงจะเป็นเรื่องจริงจังขึ้นมา ปัญหามีอยู่ว่า จะเป็นเรื่องวิวาทเฉพาะประเทศเล็กๆ ด้วยกันอย่างเดียว หรือจะชักนำมหาอำนาจให้เข้ามาร่วมทำให้ลุกลามต่อไป 54. ผู้เขียนรู้สึกว่าเท่าที่เขียนมานั้น ค่อนข้างจะเป็นเรื่องเศร้าน่าสลด อนาคตมืดมน ใครเห็นแสงสว่างบ้างในอนาคต โปรดบอก 28 ตุลาคม 2519 [Quelle: http://www.2519.net/newsite/ความรุนแรงและรัฐประหา/. -- Zugriff am 2016-09-10. -- Fair use]

1976-10-31

Der kommunistische Untergrundsender Voice of the People of Thailand (VOPT) sendet eine am 1976-10-14 unterschriebene Erklärung von sechs prominenten Studentenführern unter Leitung von Seksan Prasertkun [เสกสรรค์ ประเสริฐกุล, 1949 - ]:

"Our peaceful struggle has only been met with bombs and bullets. . . . We have raised our bare hands to call for justice, but we have been covered with blood. ... It is now the end of this peaceful struggle, with bare hands, against armed political gangsters. The hard lesson learned with so much blood and paid for with so many lives is that independence and democracy can never be obtained by reforms within an injust and corrupt society." [Übersetzt in: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 293]

1976-11-02

James Earl "Jimmy" Carter, Jr. (1924 - ) wird zum 39. Präsidenten der USA gewählt.

Abb.: James Earl "Jimmy" Carter, Jr.
[Bildquelle: Wikipedia. -- Public domain]

1976-11-02

In der New York Times erscheint ein offener Brief "Thailand: the new dictators". Darin werden die Mörder in Thailand und die scheinheilige Haltung der USA angeprangert. Der offene Brief ist unterzeichnet von

• Benedict R. O'G. Anderson (1936 - ) (Thailand-Forscher)

• George McTurnan Kahin (1918 - 2000) (Vietnam-Forscher)

• Daniel Saul Lev (1933 – 2006) (Indonesien Forscher)

• Jerome Alan Cohen (1930 - ) (孔傑榮) (China-Forscher)

Thai Forscher der USA, die Anderson angesprochen hatte, verweigern ihre Unterschrift.

1976-11-05

Als zweite Stadt Thailands wird der Touristenort Pattaya (พัทยา) eine Independent Administrative Area, d.h. wird autonom von Bürgermeister und Stadtrat regiert.

Abb.: Lage von Pattaya (พัทยา)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

1976-11-06

Verlautbarung des Public Relations Office der Regierung:

"Our culture, upheld by our ancestors and customs, was neglected, considered obsolete, and regarded as a dinosaur or other extinct creature. Some had no respect for their parents, and students disregarded their teachers. They espoused a foreign ideology without realizing that such action is dangerous to our culture and did not listen to the advice of those who have much knowledge of that ideology. National security was frequently threatened over the past three years. Anyone who expressed concern for the national security was mocked and regarded as a wasted product of the bureaucratic society by those who labeled themselves as progressive-minded ..." (FBIS Daily Report, November 8, 1976.)" [Zitiert in: Anderson, Benedict R. O'G. (Richard O’Gorman) <1936 - >: Exploration and irony in studies of Siam over forty years. -- Ithaca, NY : Cornell, 2014. -- 166 S. : Ill. ; 26 cm. -- (Sudies on Southeast Asia series ; no. 63). -- ISBN 978-0-87727-763-7. -- S. 73, Anm. 94]

1976-11-18

Das Landwirtschaftsministerium bestellt in den Niederlanden 450.000 Portionen Impfstoff gegen eine Epidemie, die seit September 1,5 Mio. Enten in und um Bangkok getötet hat.

1976-11-19

Erklärung ehemaliger Studentenführer über den Geheimsender der Communist Party of Thailand [พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย], zitiert in Far Eastern Economic Review:

"The youth and the students of Thailand have always fought for independence, democracy, and the basic needs of the poorest in society in a peaceful way, within the letter of the law and the Constitution. Although our friends were brutally threatened, killed and arrested one by one, we have always been patient....but our sincerity has been replied to with shameful lies. Our peaceful struggle has only been met with bombs and bullets.... We have raised our bare hands to call for justice, but we have been covered with blood. We have been arrested, assassinated one by one, and finally hung and burned alive it is now the end of the peaceful struggle with bare hands against armed political gangsters.... It is now the end of the legitimate struggle within the laws fixed by a reactionary ruling class which places itself outside those laws. The hard lesson learned with so much blood and paid for with so many lives is that independence and democracy for our people can never be obtained by reforms within an unjust and corrupt society.... We, the people, have no other chance but to unite forces to defeat the power of the reactionary state and establish a new popular and revolutionary state.... We must fight the enemy with arms, we must accelerate the development of our forces in the countryside.... We must go to the workers and peasants and all those who are suffering to broadly unify all possible forces and pursue this strategy in the countryside and surround the cities in order to finally take them." [Zitiert in: Luther, Hans Ulrich <1940 - >: Peasants and state in contemporary Thailand : from regional revolt to national revolution?. -- Hamburg : Institut für Asienkunde, 1978. -- 109 S. ; 21 cm. -- (Mitteilungen des Instituts für Asienkunde, Hamburg ; Nr. 98). -- ISBN 3-921469-49-X. -- S. 42f. -- Fair use]

1976-11-20

Der Gewerkschaftsführer der Hostel and Hotel Workers Union, Therdphum Chaidee (เทิดภูมิ ใจดี), im kommunistischen Geheimsender Voice of the People of Thailand:

"Dogs in the homes of the big capitalists ate and lived better than we workers. Tens of thousands of workers became crippled, lost their limbs and lives from accidents on the job. We witnessed such accidents regularly. The big capitalists never realized or thought about the fact that their enormous wealth was raked from the sweat, blood, labor and lives of the workers. Our only means of struggle was to stage strikes, in accordance with the laws enacted by the capitalists themselves. In reference to the shameless allegation that the workers violated the labor law, which among the 70,000 enterprises and factories in Thailand—especially those owned by big monopoly capitalists, both local and foreign—conform to the labor law? None, none at all. All of them are above the labor law. No official has dared arrest any big capitalist for violation of the labor law." [Übersetzung zitiert in: Morell, David ; Chai-anan Samudavanija [ชัยอนันต์ สมุทวณิช] <1944 - >: Political conflict in Thailand : reform, reaction, revolution. -- Cambridge, Mass. : Oelgeschlager, 1981. -- 362 S. : Ill. ; 24 cm. -- ISBN 0-89946-044-5. -- S. 199]

1976-12

Die Union of Democratic Thais in Los Angeles bittet in einem Brief US-Präsident Carter, die Militärhilfe an Thailand einzustellen und Druck auszuüben, dass Thailand zur Demokratie zurückkehrt.

1976-12

Der Maler Pratuang Emjaroen (ประเทือง เอมเจริญ, 1935 - ) verarbeitet die politischen Ereignisse von 1973 und 1976 in einigen seiner Bilder. Am bekanntesten ist "Sacrifice (Fasting Buddha)".

1976-12

Die Pearl S. Buck Foundation meldet, dass seit dem Abzug des US-Militärs aus Thailand Amerikaner kaum mehr willens sind, Besatzungskinder (Amerasians) zu adoptieren. In Thailand leben ca. 5000 Besatzungskinder.

"The term "Amerasian" was coined by writer Pearl S. Buck (1892 - 1973) and was formalized by the Immigration and Naturalization Service. Many people were born to Asian women and U.S. servicemen during World War II, the Korean War, and the Vietnam War. The official definition of Amerasian came about as a result of Public Law 97-359, enacted by the 97th Congress of the United States on October 22, 1982. According to the U.S. Department of Justice and the Immigration and Naturalization Service (INS), an Amerasian is: "[A]n alien who was born in Korea, Vietnam, Laos, Kampuchea, or Thailand after December 31, 1950, and before October 22, 1982, and was fathered by a U.S. citizen."[1] The Amerasian Foundation (AF) and Amerasian Family Finder (AFF) define an Amerasian as: "Any person who was fathered by a citizen of the United States (an American servicemen, American expatriate, or U.S. Government Employee (Regular or Contract)) and whose mother is, or was, an Asian National Asian."" [Quelle: http://en.wikipedia.org/wiki/Amerasian. -- Zugriff am 2011-11-25]

1976-12-01

Thammasat University nimmt den Lehrbetrieb wieder auf. Zu Beginn rezitieren viele Mönche und der Sangharaja (พระสังฆราช), Ariyavangsagatayana - สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช (วาสน์ วาสโน), hält eine Predigt. "Linke" Studierende dürften an der Zeremonie kaum teilgenommen haben. Sie sind inhaftiert oder in den Dschungel geflohen. Gegen die ordensrechtswidrige Ordination von Feldmarschall Thanom Kittikachorn (ถนอม กิตติขจร) hatte der Sanghraja wohl keinen Einspruch erhoben.

Abb.: Ariyavangsagatayana - สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช
[Bildquelle: th.Wikipedia. -- Fair use]

1976-12-06

Die Staatsanwaltschaft stellt das Verfahren wegen Schuld an der Ermordung von Demonstranten 1973 gegen Thanom Kittikachorn (ถนอม กิตติขจร), Praphas Charusathien (ประภาส จารุเสถียร) und Narong Kittikachorn (ณรงค์ กิตติขจร) ein. Es gäbe keinen Anhaltspunkt, dass einer der drei den Schießbefehl erteilt hat.

1976-12-09

Es erscheint:

Shawcross, William <1946 - >: How Tyranny Returned to Thailand. -- In. New York Review of Books. -- 1976-12-09. -- http://www.zenjournalist.org/wp-content/uploads/2014/07/Shawcross.pdf. -- Zugriff am 2016-09-09.

"The third main group is the Village Scouts [ลูกเสือชาวบ้าน], a strident patriotic group which appeals to popular love for the king and, in fact, enjoys his patronage. The king’s position has been vital; in the last eighteen months he is reported to have become alarmed at the revolutionary successes elsewhere in Indochina. He is said to have been personally horrified by the deposition of the king of Laos in December last year, and can have been no less concerned at Prince Sihanouk’s [នរោត្ដម សីហនុ, 1922 - 2012] “retirement” in April this year." [a.a.O. -- Fair use]

1976-12-11

Beginn des vom König am 1976-11-12 angeordneten Moratoriums für Initiationsfeiern der  Village Scouts (ลูกเสือชาวบ้าน). Die Zeremonien werden 1977-05-12 wieder aufgenommen.

1976-12-26

In der Provinz Nan (น่าน) nahe der laotischen Grenze überfallen kommunistische Guerillas einen Militärkonvoy und töten 22 Soldaten. Es ist der bisher schlimmste Angriff auf Sicherheitskräfte.

Abb.: Lage der Provinz Nan (น่าน)
[Bildquelle: OpenStreetMap. -- Creative Commons Lizenz (Namensnennung, share alike)]

Verwendete Ressourcen

ausführlich: http://www.payer.de/thailandchronik/ressourcen.htm